Λίγο μπλουζ, λίγο ροκ, λίγο ποπ έφτασαν στ’ αφτιά μου με όχημα τα δύο demos των Why Not the band?, του 2007 και 2008, ενώ η αφετηρία ήχησε τους πυροβολισμούς της έναρξης στο Ηράκλειο της Κρήτης.
Οι Μάνος Σμαργιαννάκης (φωνή, ακουστική κιθάρα) και Μανόλης Λιακάκης (φωνή, ακουστική –ηλεκτρική κιθάρα) έβαλαν πλώρη από το χειμώνα του 2005 να κινηθούν και να κινήσουν ένα καράβι με γεμάτες μουσική τις μηχανές. Οι επί σκηνής εμφανίσεις μαζί με συγκροτήματα όπως οι Closer, Raining Pleasure, Matisse, Gad τους παρουσίασαν στο κοινό. Το αποτέλεσμα ήταν οι Why Not the band? να φτάνουν στο 2008 με δική τους δουλειά, την οποία εμπλουτίζουν συνεχώς.
Νομίζω πως ο καλύτερος τρόπος να προσεγγίσω το εγχείρημα του συγκροτήματος είναι να δω τα δύο demos σαν συνολικό αποτέλεσμα, έτσι ακριβώς όπως έφτασαν στα χέρια μου.
Η ερωτική διάθεση διαχέεται σε όλη την μουσική διαδρομή και αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό αγγλόφωνων στίχων και μελωδίας. Η δεκαετία του ’90 αποτυπώνει την παρουσία της σ’ ένα ανομοιογενές πέρασμα και αυτό γιατί οι Why Not the band? κινούν τα νήματα κόβοντας κάθε φορά τη σύνδεση μεταξύ των διαδρομών.
Είναι αξιοπρόσεκτο το γεγονός ότι ανομοιογένεια υπάρχει μεταξύ των 2 demos, κάτι το οποίο προϋποθέτει πρόοδο, σημάδι θετικό. Το πρόβλημα είναι ότι την ανομοιογένεια αυτή παρατηρώ και στο ίδιο το demo, αυτό καθ’ αυτό. Για παράδειγμα, ενώ το “Let me go now”, με το οποίο ξεκινάει το 2ο demo, τροφοδοτεί τα αισθητήρια όργανα με μία δόση ζάλης που την χαιρόμαστε, συνεχίζει το “So Charming” που κινείται πάλι στα κλασικά στέκια της ‘90ς ροκ.
Όσον αφορά την έλλειψη συνοχής ανάμεσα στο μουσικό ύφος, την απόδωση της φωνής, αλλά και την χρήση και χρηστικότητα των οργάνων δύο πράγματα μπορούν να συμβαίνουν. Ή τα τραγούδια γράφτηκαν με αρκετά μεγάλο χρονικό κενό μεταξύ τους, ώστε και οι ίδιοι οι μουσικοί άλλαξαν ακουστικές συνήθειες, ή έγινε εσκεμμένα ώστε να δημιουργήσουν το αίσθημα της ποικιλίας.
Η ακρόαση επομένως, αφήνει την γεύση μιας προσπάθειας στην οποία οι συμμετέχοντες έχουν το ζήλο για να καταφέρουν ένα σωστό αποτέλεσμα. Το συγκρότημα έχει δημιουργήσει μελωδίες, τις οποίες μπορεί ο ακροατής να χορέψει, μ’ ένα σφηνάκι ρακί στο χέρι και με αρκετή διάθεση. Το αρνητικό, αν θα μπορούσα να το θέσω μ’ αυτόν τον τρόπο, αφορά την απόδωση των τραγουδιών.
Το πιο πιθανό ακούγοντας κάποιος τους Why Not the band? είναι να αισθανθεί ότι έχει ακούσει κάτι παρόμοιο στα γυρίσματα της κιθάρας, στα breaks των τυμπάνων και στη χροιά της φωνής. Αυτό προκύπτει από μία σαφή επανάληψη μουσικών δομών περασμένων χρόνων.
Όμως, οι Why Not the band? δεν νομίζω ότι είναι από εκείνες τις μπάντες που δεν αξίζει να ασχοληθείς μαζί τους ούσες μια επανάληψη του παρελθόντος. Προς μεγάλην έκπληξη μέσα στα δύο αυτά demos υπάρχουν δύο τραγούδια, τα οποία δηλώνουν ότι τα παιδιά έχουν δυνατότες να παρουσιάσουν μουσική που να έχει τη δική τους προσωπικότητα και το δικό τους στίγμα. Τα τραγούδια αυτά προέρχονται από το δεύτερο demo, 2008, και δεν είναι άλλα από τα “Let Me Go Now” και “Time To Go”.
Ο πιο εναλλακτικός, ροκ-ποπ πάντα τρόπος προσέγγισης αυτών των δύο τραγουδιών όσον αφορά τους ήχους στις κιθάρες και τη φωνή, αλλά και τη σύνθεση γενικότερα, αποτελούν ενδιαφέροντα διαλείμματα. Πιστεύω ότι σαν μουσικός προορισμός αυτό που επιτυγχάνουν οι Σμαργιαννάκης και Λιακάκης στα συγκεκριμένα τραγούδια είναι αυτός που τους ταιριάζει.
Προσωπικά, θα ήθελα να δω και τη συνέχεια, καθώς επίσης και ένα ολοκληρωμένο album από τους Why Not the band? πράγμα που πιστεύω ότι θα επιτρέψει μία πιο ολοκληρωμένη γνώμη στο ακροατήριο.
