Τι απέγιναν τα Διάφανα Κρίνα και έχουμε τόσα χρόνια να μάθουμε νέα τους;

Γράφει ο Νίκος Γραμμάτος

Πολύ καλή ερώτηση που θα προσπαθήσω να σας απαντήσω στις παρακάτω σειρές.

Τα Διάφανα Κρίνα είναι – ήταν ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα και όχι μόνο δικά μου, αφού θεωρούνται από πολλούς ένα από τα καλύτερα (ή και το καλύτερο)  συγκροτήματα που είδαμε στην Ελλάδα. Της Αθήνας ήταν σίγουρα!

Έχουν περάσει 5 αισίως χρόνια από την τελευταία φορά που τους είδαμε ζωντανά και ακούσαμε κάποια νέα τους. Είχαμε μείνει στο γεγονός ότι ηχογραφούσαν καινούρια τραγούδια και μας είχαν υποσχεθεί έναν νέο δίσκο, που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Τέσσερα μόνο τραγούδια είδαν το φως της δημοσιότητας, τα «Ένας σωρός λευκά φτερά», «Μανιφέστο», «Δεν θα πω που πηγαίνω» και το «Τα χαμένα παιδιά».

Θα πει κάποιος: «Ρε φίλε χωρίς τον Θάνο Ανεστόπουλο δεν υπάρχουν Διάφανα Κρίνα». Πάμε να το αναλύσουμε λίγο αυτό.

Τα Διάφανα Κρίνα ΔΕΝ ήταν μόνο ο Θάνος Ανεστόπουλος, ο οποίος ναι ήταν η σημαία της παρέας, η φωνή, η ψυχή (μαζί με τον Παντελή Ροδοστόγλου) και μια κινητήριος δύναμη της μπάντας. Κάθε μπάντα συνήθως έχει έναν ή δυο ανθρώπους το πολύ, που είναι η κινητήριος αυτή δύναμη και μαζί με την προσωπικότητα και το ταλέντο τους η μπάντα μένει ενωμένη και προχωράει μπροστά. Στα Διάφανα Κρίνα είχαμε δυο δυνάμεις, τον Θάνο και τον Παντελή, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο Κυριάκος, ο Νίκος, ο Τάσος ή ο Παναγιώτης, δεν ήταν σημαντικά στοιχεία της μπάντας. Αν δεν υπήρχε ο Παντελής, μετά τον θάνατο του Θάνου η μπάντα πιθανών και να έσβηνε για πάντα. Όμως ο Παντελής και οι υπόλοιποι ήθελαν πολύ να συνεχίσουν το έργο τους σαν Διάφανα Κρίνα, όχι σαν Goodbye Blue Sky ή κάτι άλλο, ήθελαν να παίζουν Κρίνα, για τον Θάνο, για τους ίδιους και για τον κόσμο. Αυτό δεν θα έπρεπε να μπορούσε να τους το στερήσει κανείς. Κι όμως υπήρχαν άνθρωποι που θέλησαν να τους το στερήσουν, και τα κατάφεραν, τουλάχιστον για την ώρα. Πείτε μου έναν σοβαρό λόγο που σε αυτές τις δύσκολες εποχές, κάποιοι άνθρωποι αποφασίζουν να φιμώσουν την μουσική και να στερήσουν από τον κόσμο μια μπάντα και μουσικές που για χρόνια ήταν βάλσαμο, ψυχολογική υποστήριξη, πάθος, έρωτας και άλλα πολλά. Η ζωή είναι μικρή για να κρατάμε μέσα μας μίσος και να χωρίζουμε ανθρώπους (ή τους φανς) σε στρατόπεδα, είτε αυτό είναι του Θάνου, είτε της υπόλοιπης μπάντας.

Το μόνο λάθος που βρήκα εγώ στην συνέχεια των Διάφανων Κρίνων ήταν ότι είπαν πως συνεχίζουν την λάθος στιγμή, δηλαδή αμέσως μετά τον θάνατο του Ανεστόπουλου. Θα μου πεις υπάρχει σωστή στιγμή; Έτσι ένιωσαν και έτσι έπραξαν. Ναι μπορεί, απλά θα έπρεπε να περάσει λίγος καιρός και να ηρεμίσουν λίγο τα πνεύματα που ήδη ήταν οξυμένα.

Τι ήταν αυτό όμως που χώρισε τους φαν της μπάντας σε δυο στρατόπεδα; Πραγματικά αυτό δεν το έχω δει σε καμία άλλη περίπτωση. Στις Τρύπες πχ δεν είδα τον κόσμο να διχάζεται μετά την διάλυση, μια χαρά όλοι ζητάνε reunion. Στα Ξύλινα Σπαθιά το ίδιο. Θα μου πείτε: «Ρε Γραμμάτο δεν πέθανε κάποιος από αυτούς». Σας έχω απάντηση και σε αυτό. Στην περίπτωση του Παύλου Σιδηρόπουλου γιατί κανείς δεν γκρίνιαζε όταν οι Απροσάρμοστοι πχ συνέχισαν να παίζουν και να τραγουδάνε τα υπόλοιπα μέλη; Γιατί να μην γίνεται μια βραδιά στην μνήμη του Ανεστόπουλου όλα αυτά τα χρόνια; Τα Διάφανα Κρίνα θα μπορούσαν να μας προσφέρουν μαγικές βραδιές σε μια τέτοια βραδιά, και παρέα μαζί τους κι άλλοι καλλιτέχνες. Έχουν περάσει τόσα χρόνια από τον θάνατο του Θάνου και δεν έχω δει πουθενά (πέρα από κάτι βραδιές dj σε μπαράκια) να τιμούν σε συναυλία τον Θάνο Ανεστόπουλο. Το μόνο που έχουμε δει είναι μερικές επανακυκλοφορίες δίσκων, που ακόμα και σε αυτό που είναι ωραίο, υπάρχουν προβλήματα όταν κάποιος θέλει να κάνει μια τέτοια κυκλοφορία. Και μην ξεχνάτε ότι υπάρχει υλικό που ακόμα κάθεται στα συρτάρια και δεν βγαίνει στο φως. Για ποιον λόγο; Τι περιμένετε; Δώστε στον κόσμο μουσικές, δώστε του χαρά.

Ναι αλλά θα πει κάποιος «Να βγάλουνε λεφτά από τον Θάνο;». Γιατί τόσα χρόνια που έπαιζαν τα Κρίνα και ο Θάνος, κάποιοι δεν βγάζανε λεφτά; Και κάποιοι βγάζανε πολλά λεφτά πάνω στα Κρίνα, και τα Κρίνα (και ο Θάνος μαζί) έπαιρναν ψίχουλα. Ας βγάλει λεφτά όποιος δικαιούται ότι δικαιούται, δεν θα τα κλέψει κανείς, θα τα αγοράσουμε με την καρδιά μας, και πρώτος εγώ.

Ας ελπίσουμε λοιπόν το μίσος ή το μένος που έχουν κάποιοι, για δικούς του λόγους, προς πρόσωπα και καταστάσεις, να σταματήσει, να ξεθυμάνει και να έρθει η μέρα που θα έχουμε τις νέες κυκλοφορίες των Κρίνων στα χέρια μας και θα περιμένουμε στην σειρά για να μπούμε σε ένα μαγαζί για να γιορτάσουμε ακούγοντας την αγαπημένη μας μπάντα.

Για τα Διάφανα Κρίνα, για τον Θάνο, για όλους μας.

Βάλτε να πιούμε.