Γράφει ο Κώστας Μαζιώτης
Το 2000 ήταν μια αμήχανη χρονιά για την Ελληνική Ροκ Σκηνή, τόσο για τα αγγλόφωνα σχήματα όσο και για τα ελληνόφωνα. Τα τελευταία, ύστερα από τη μεγάλη έκρηξη δημοτικότητας που γνώρισαν την αμέσως προηγούμενη περίοδο, ουσιαστικά, σώπασαν! Τα Διάφανα Κρίνα, μόνο, έβγαλαν δίσκο με αξιόλογο υλικό που, ταυτόχρονα να έχει και απήχηση. Τα Σπαθιά συνέχισαν να παίζουν τα τραγούδια τους, παλιά και καινούργια μιας και έβγαλαν το «Ένας Κύκλος στον Αέρα» και λίγο πιο μετά το τελευταίο τους CD που ήταν μια συλλογή από τις ζωντανές εμφανίσεις τους, με ένα καινούργιο τραγούδι, το «Γκραν Οτέλ». Και, φυσικά, διαλύθηκαν οι Τρύπες, κάπως απροσδόκητα, για μένα, μιας και, κατά τη γνώμη μου, το «Μέσα στη Νύχτα των Άλλων» του 1999 ήταν σούπερ επιστροφή!!
Στην αγγλόφωνη πλευρά, από την άλλη, υπήρχαν επίσης προβλήματα… Οι Last Drive ήταν από χρόνια διαλυμένοι, ίσως, λόγω της ασχετοσύνης των υπεύθυνων της BMG-Ariola που είχαν υπογράψει, βγάζοντας το «Subliminal» (Προσωπικά, ο καλύτερος δίσκος τους)! Οι Nightstalker ενώ κάναν δυνατά live, λίγο μετά πέσαν σε αδράνεια. Οι Make Believe ύστερα από ένα επτάιντσο (Leave Me Alone), δύο mini albums (Playground, Blue One) και το μοναδικό τους full CD με τίτλο «Wide» το ‘κλεισαν το μαγαζί. Το ίδιο θα έκαναν και οι Closer αφού δεν έμαθαν το μάθημα από το πάθημα των Drive, υπέγραψαν στο παράρτημα της EMI, την Chrysalis, έβγαλαν ένα CD, που, δε λέω, είχε τις στιγμές του, αλλά το 9 που του είχαν βάλει στο Ποπ και Ροκ, προτιμώ να το αφήσω ασχολίαστο…
Γενικά, η προσοχή είχε στραφεί στο έντεχνο (Τότε βγήκε ο «Βραχνός Προφήτης» του Θανάση Παπακωνσταντίνου, με το Μπάμπη από τις Τρύπες και διάφορους άλλους ροκ μουσικούς από τη Θεσσαλονίκη να του αλλάζουν τον ήχο. Ακόμα κι ο Αγγελάκας είπε δυο τραγούδια!). Γενικά ήταν η πρώτη φορά που ένιωθα ξενερωμένος με ό, τι έβγαινε.
Μέχρι που τον Οκτώβρη του 2000 (μμμ…ίσως να΄ταν και Νοέμβρης…θα σας γελάσω…δε θυμάμαι αν πρόλαβε η παρέλαση..!) βγήκε το ντεμπούτο CD των Earthbound (διαβάστε βιογραφικό εδώ). Ήταν μια χρονιά δύσκολη, σε προσωπικό επίπεδο, ήμουν και ξενερωμένος με σχεδόν ό, τι έβγαινε, ακόμα και από ξένα. Μόνο το Nu Metal κάτι πήγαινε να κάνει ακόμα, αλλά …βράστα! Η μπάντα ήταν σχετικά γνωστή στο αθηναϊκό κοινό, μετά από αρκετά live σε διάφορους χώρους κι εκδηλώσεις, π.χ. στο φεστιβάλ της Βαβέλ με τα κομικς. Ή στα ίδια τα γραφεία της Βαβέλ, σε μία πάροδο της Μπενάκη στα Εξάρχεια, όπου έπαιξαν δυο βραδιές φουλ ακουστικό σετ. Άλλωστε, αφορμή για να στηθεί το γκρουπ (περισσότερο, παρέα ήταν) στάθηκε το MTV Unplugged CD των Alice in Chains (Γαμάει ο δίσκος, όπως και το συγκρότημα, γενικά). Τα μέλη των Earthbound δεν ήταν πρωτάρηδες στη Σκηνή. Ο Αλέξης κι ο Θάνος ήταν στους Last Drive. Ο Πάνος που έπαιζε μπάσο, είχε περάσει από τους Honeydive και ήταν στους Engine V, μαζί με τον άλλο Πάνο, που συμμετείχε στους Earthbound, με τα κρουστά του. Ήταν, τέλος, ο Σπύρος κι Μπάμπης από τους Rockin’ Bones.
Να μην ξεχάσω να μνημονεύσω το classic επτάιντσο που είχε βγάλει για το γκρουπ, το αλησμόνητο alternative μουσικό περιοδικό (με νοοτροπία fanzine) που εξέδιδε για χρόνια με κόπο, όραμα και …γαϊδουρινή υπομονή και ατσάλινη επιμονή ο Παναγιώτης Μπάρλας, Fractal Press. Ο ίδιος, παλαιότερα με το Θανάση Μήνα και τον φοβερό και τρομερό Δημήτρη Κατσουλάκο έβγαζαν από του Ζωγράφου, στην Αθήνα το Roller Coaster. (Γενικά, μικρός και μετά που κοπροσκύλιαζα στο Πανεπιστήμιο τσίμπαγα φανζίνια. Αντί να ξοδεύω στα μπουζούκια και τα ελληνάδικα, τα σκόρπαγα σε δίσκους, συναυλίες, φεστιβάλ, περιοδικά και κάνα βιβλίο να το παίξω κουλτούρα…!).
Οι Earthbound βγάλαν τρία CD. Στο καθένα, ο ήχος άλλαζε, βάζαν διάφορα όργανα συμμετείχαν διάφοροι, γενικά πειραματίζονταν. Πάντα, όμως, υπήρχαν κάποιες σταθερές αξίες: Η Αμερικάνικη ήπειρος! Πότε έβγαιναν country επιρροές, πότε σε ταξίδευαν στην έρημο διασκευάζοντας το Gardenia από Kyuss. Άλλες φορές σε έσερναν στην Κούβα πειράζοντας, παιχνιδιάρικα, τραγούδια των αθάνατων Buena Vista Social Club. Συχνά έμοιαζαν με ξαδερφάκια των Calexico στην Ελλάδα. Που και που ρίχναν κι ένα βλέφαρο προς Ινδία μεριά. Μην ξεχνάμε, άλλωστε πως αρχικά, η νέα ήπειρος λεγόταν «Δυτικές Ινδίες»…!
Το πράγμα ήταν πολύ καλό για να κρατήσει για πάντα. Κράτησαν, όμως, μέχρι το 2009. Δέκα χρόνια δεν τα λες και λίγα…! Τρία άλμπουμ και ένα σάουντρακ για το «Στάκαμαν» του Καφετζόπουλου με την κομματάρα «Kalabaka Blues» (Γαμάτος τίτλος;) Το ευχάριστο είναι ότι όλα τα μέλη συνεχίζουν να παίζουν μουσική: Οι Last Drive το 2007 ξαναφτιάχτηκαν και σαρώνουν! Βγάλαν φέτος και δίσκο (θα τα πούμε μια άλλη στιγμή..). Οι Rockin’ Bones ποτέ δε διέλυσαν. Ο Πάνος παίζει μπάσο σε δύο σχήματα, στους Swingin Shoes και στο συγκρότημα του Λάμπρου Παπαλέξη και τις Χτισμένες των Θεμελίων, όπου νομίζω συμμετέχει κι ο Σπύρος. Τέλος, ο άλλος Πάνος, ο κρουστός κάτι ετοιμάζει!
Το άρθρο δε θα ήταν ολοκληρωμένο και πλήρες, αν δεν έκανα ξέχωρη αναφορά στο Γιώργο Λάιτμερ. Γιατί, αφού, έγραψε ιστορία ως κιθάρα και φωνή των αγαπημένων και, ίσως, αδικημένων Honeydive, στην ουσία αποτέλεσε την ψυχή για να δημιουργηθούν οι Earthbound παίζοντας στα πρώτα live. Ύστερα παραχώρησε τη θέση του στον Αλέξη. Μάλιστα, έδωσε και ένα τραγούδι για το ντεμπούτο άλμπουμ, το «Answer». Είναι, να σημειωθεί, το αγαπημένο μου από όλη τη δισκογραφία της μπάντας, χωρίς να λείπει, φυσικά, τίποτα από τα υπόλοιπα! Τι να κάνουμε; Αδυναμίες είναι αυτές..!
Πέρυσι, το ντεμπούτο των Earthbound, με τίτλο το όνομά τους, κυκλοφόρησε για πρώτη φορά σε διπλό βινύλιο, με remaster στις αρχικές ηχογραφήσεις. Η έκδοση έγινε από τη The Lab Records.
Για μένα οι Earthbound ήταν και είναι σημαντικοί. Όχι μόνο για τα όμορφα τραγούδια τους. Ούτε μονάχα για τα ταξιδιάρικα live στη Βαβελ ή το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ στα Ιλίσια. Πρωτίστως γιατί σε πολύ ζόρικες στιγμές για την αφεντιά μου ήταν αποκούμπι και φάρος…!
Μάγκες να’ στε καλά!
O Κώστας Μαζιώτης ζει στην Πρέβεζα. Όλη μέρα ασχολείται με την αγαπημένη του μουσική. Καμιά φορά γράφει και κάνα τραγούδι. Τέλος, προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ Πλάτωνος, Επίκουρου και Επίκτητου.
