Η παρακάτω συνένετυξη αποτελεί ένα υλικό αρκετά ενδιαφέρον επειδή ακριβώς διαπερνά το μουσικό κατεστημένο της Ελλάδας και καυτηριάζει τους λόγους για τους οποίους εξαιρετικές μουσικές παρουσίες παραμένουν άγνωστες σε αυτήν τη χώρα.
Ο Στέφανος Παναγιωτάκης, μάνατζερ των ψυχεδελικών Purple Overdose, είναι ο καλεσμένος της συνέντευξης. Το παράδειγμα των Purple Overdose είναι χαρακτηριστικό για το πώς αυτή η μπάντα με 20 χρόνια πορείας στην πλάτη της, με συμμετοχή σε διάφορες μουσικές συλλογές και με ειδικά αφιερώματα σε ξένα μέσα ενημέρωσης, θάφτηκε στην χώρα που την δημιούργησε, την Ελλάδα.
Συνέντευξη στην Κέρη Καραλή.
– Οι Purple Overdose είναι πολύ γνωστοί σε Αμερική, Γερμανία, Αγγλιά, Ιαπωνία, Ισπανία κ. α. Πιστεύεις ότι στο εξωτερικό οι άνθρωποι έχουν διαφορετική φιλοσοφία όσον αφορά τη μουσική;
Στέφανος: Βεβαίως. Έξω είναι αλλιώς. Έξω γεννήθηκε αυτή η μουσική. Εκεί ο κόσμος έμαθε να ακούει τέτοια μουσική. Στήριξη υπάρχει από δισκογραφικές. Υπάρχουν clubs, φεστιβάλ ψυχεδελικών συγκροτημάτων, κλπ. Υπάρχει μεγάλη κίνηση σε πολλές μεγάλες χώρες, ακόμα και στη Βραζιλία και την Ιαπωνία. Το εκτιμούν. Αυτή η μουσική είναι εγκεφαλική. Εγώ την ψυχεδελική μουσική και το progressive rock τα θεωρώ την κλασική μουσική του τώρα. Δηλαδή για παράδειγμα, κομμάτια του Μπετόβεν και του Λίστ και άλλων είναι διαχρονικά. Έτσι θα μείνει και αυτή η μουσική, γιατί οι άνθρωποι έβαλαν μυαλό, δεν είναι mainstream. Στήριξη υπάρχει μόνο έξω. Εδώ στην Ελλάδα δεν υπάρχει καμία απολύτως.
– Το Αμερικάνικο περιοδικό “Option” και το Αγγλικό “Bucketful of Brains” έχουν γράψει για το φαινόμενο Purple Overdose. Χαρακτηριστική είναι η αναφορά του Timothy Gassen στο βιβλίο του “The Knights of Fuzz”, στο συγκρότημα. Μετά ακολούθησαν και μεγάλες εγκυκλοπαίδιες οι οποίες συμπεριέλαβαν τους Purple Overdose. Παρ’ όλα αυτά στην Ελλάδα δεν τους ξέρουν. Γιατί;
Σ.: Οι περισσότεροι δεν τους ξέρουν. Μπορεί να τους έχουν ακούσει σαν όνομα, αλλά τίποτα άλλο. Η μόνη στιγμή που είδα ότι το συγκρότημα πήγε να ξεκινήσει και να γίνει γνωστό ήταν όταν μας κάλεσαν στην εκπομπή του Alter, Hackers. Ενώ το site των Purple Overdose ήταν με 5 επισκέψεις το 24ωρο, όταν μεταδόθηκε η εκπομπή στην Ελλάδα, και μεταδιδόταν σε επανάληψη για αρκετές μέρες, το site μας είχε 80 επισκέψεις την ημέρα. Πρωτοφανές για εμάς. Φάνηκε ότι υπήρχε ενδιαφέρον. Μου έστειλαν e-mail και άσχετοι άνθρωποι, αλλά αυτό δεν κράτησε πολύ, ξεφούσκωσε. Δε μας κάλεσε και κάποιος άλλος, δεν έγιναν καν προτάσεις. Τίποτα. Το Ποκ & Ροκ μας στήριξε κάπως με κάποια άρθρα. Τίποτα περισσότερο από αυτά, γιατί πολλοί δημοσιογράφοι έλεγαν “μας αρέσουν οι Purple Overdose”, αλλά το βράδυ πήγαιναν στους White Stripes ή σε σκυλάδικα.
– Γιατί συμβαίνει αυτό;
Σ.: Γιατί ο ίδιος ο λαός δεν έχει πλέον κουλτούρα. Η νέα γενιά πελαγοδρομεί χωρίς μουσική ταυτότητα. Τί βλέπουν στην τηλεόραση; Άνοιξε να δεις. Τί ακούνε, στα clubs ή τους βάζουν να ακούσουν; Όλοι αυτοί οι djs ποιοι είναι; Κυκλώματα είναι όλοι αυτοί, από εταιρείες. Τους λένε “κοίταξε θα μου παίξεις αυτό, με τόσο λεφτά για να πουλήσουμε”. Τα λεφτά είναι. Τίποτα περισσότερο. Κέρδος. Δεν τους ενδιαφέρει η τέχνη. Εδώ που υποτίθεται ότι γεννήθηκε η τέχνη, έχει πεθάνει, την έχουν σφάξει. Πιάσε τον Πάυλο Σιδηρόπουλο, έναν κολοσσό για την Ελληνική ροκ. Αυτό το παιδί έτσι έφυγε. Ποιος στάθηκε δίπλα του; Έκανε κάποια δισκάκια, αλλά δεν είχε την προώθηση, να τον «βουτήξουν», να τον στείλουν έξω, να γίνει γνωστός.
Θα σου διηγηθώ μία ιστορία για τους PLJ Band. Οι PLJ Band, μετά ονομάστηκαν Τερμίτες κατ’ απάιτησιν της εταιρείας, το 1980 έκαναν έναν κορυφαίο δίσκο για τα Ελληνικά και τα παγκόσμια δεδομένα, το Αρμάγεδον. Πήραν κάποια κεφάλαια της Αποκάλυψης του Ιωάννη και τα συνδύασαν με την αγωνία της εποχής για έναν πυρηνικό όλεθρο. Είπαν πως η Αποκάλυψη του Ιωάννη μιλάει για ένα μελλοντικό πυρηνικό όλεθρο κι αν οι άνθρωποι δεν είναι έξυπνοι μπορεί να την πατήσουν.
Ο δίσκος είναι ένα αριστούργημα από την πρώτη του νότα μέχρι το τέλος. Έφτιαξαν ένα μείγμα progressive rock και ψυχεδέλιας, απόκτημα από τα λίγα. Όταν πρωτοβγήκε αυτός ο δίσκος, κορυφαίοι παραγωγοί του ραδιοφώνου και ονόματα τρανταχτά της μουσικής δημοσιογραφίας τον έκαψαν, τον έθαψαν κυριολεκτικά. Είπαν πως ο κιθαρίστας τους ο Μιτζέλος μιμείται τον κιθαρίστα των Gong, τον Steve Hillage. Τα παιδιά αυτά δεν είχαν καμία σχέση με τον Steve Hillage. Άλλη η μουσική αυτού και άλλη αυτών. Εγώ όταν πήρα και άκουσα το δίσκο χάρηκα για την πατρίδα μου, που έβγαλε αυτό το αριστούργημα. 500 αντίτυπα κυκλοφόρησαν μόνο. Έξω ο δίσκος έγινε διάσημος. Σήμερα πωλείται 200 και 300 ευρώ, αν τον βρεις. Αυτά τα παιδιά πήγαν άπατα. Τους υποχρέωσε η εταιρεία τους, η PolyGram, να αλλάξουν όνομα και να τραγουδούν στα Ελληνικά, γιατί μέχρι τότε ο στίχος ήταν αγγλικός.
Το 1984, τους κάλεσαν, μέσω της εταιρείας τους, οι Αμερικανοί να ανοίξουν, μαζί με άλλους κιλλετέχνες, τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Los Angeles. Δεν έγινε ποτέ, γιατί δεν τους το είπαν. Αυτή η πρόσκληση ήρθε στην Ελλάδα και πνίγηκε. Δεν ξέρω τους λόγους. Κι άλλα συγκροτήματα παραμένουν θαμμένα. Δεν υπάρχει μέλλον. Δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει ποτέ αυτό, γιατί η νοοτροπία του Έλληνα είναι αυτή. Ο Έλληνας έγινε εύκολη ράτσα πια. Ανοίγει το στόμα του και καταπίνει ό,τι του δώσουν. Εύπεπτα πράγματα. Ορθάδικα, χοροπηδάδικα. Δεν είναι για κάτι περισσότερο.
– Ας γυρίσουμε λίγο στο παράδειγμα των Purple Overdose. Διάβασα ότι το Ισπανικό περιοδικό “Atropos” έγραψε ότι “πιθανότατα είναι το καλύτερο ψυχεδελικό συγκρότημα του κόσμου. Αλλά δυστυχώς δεν είναι Άγγλοι”. Γιατί το περιοδικό έκανε ένα τέτοιο σχόλιο;
Σ.: Γιατί αν ήταν Άγγλοι θα είχαν προώθηση. Θα τους είχε βρει μια δικογραφική εταιρεία. Στο εξωτερικό είναι δεκάδες οι δισκογραφικές που ειδικεύονται στην ψυχεδέλεια και βάζουν κάτω από τα φτερά τους αυτούς τους νεοσσούς. Η δισκογραφική θα τους προωθούσε, θα τους έκλεινε συναυλίες, κλπ. Αυτή είναι η ατυχία μας, ότι είμαστε Έλληνες.
– Τι πρέπει να έχει μια Ελληνική ροκ μπάντα για να μπορέσει να προωθηθεί από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης;
Σ.: Δε χρειάζεται να έχει κάτι συγκεκριμένο. Υπάρχουν Ελληνικές ροκ μπάντες οι οποίες προωθούνται καλά αυτή τη στιγμή. Είναι όμως mainstream. Δεν προσφέρουν κάτι περισσότερο. Αυτό ξέρω εγώ. Τα κάποια ποιοτικά είναι καταδικασμένα εκ των προτέρων. Το mainstream, π.χ. Πυξ-Λαξ, θα προχωρήσει, λόγω στίχου κυρίως, ξέρεις, «έφυγε η καλή μου, είμαι μόνος, κλαψ-κλαψ, κλπ.».
– Πώς κρίνουν οι δισκογραφικές εταιρείες το υλικό που έχουν στα χέρια τους;
Σ.: Έχεις δει αυτούς που είναι στις δισκογραφικές εταιρείες; Τα αυτιά των εταιρειών αυτών τα έχεις δει ποτέ; Το βράδυ μπορεί να τους δεις στην Βανδή με τις κοπελιές τους. Θα πάνε στην Βανδή, θα πάνε στα ορθάδικα, θα τους δεις να χορεύουν τσιφτετέλι πάνω στα τραπέζια και την επόμενη μέρα το πρωί να συζητάνε για το τί θα κάνουν με κάποιον δίσκο, π.χ. των Purple Overdose. Αηδίες και ξεράσματα για να περνάει η μέρα, να βγάζουν τα λεφτά τους. Κι αν δούνε κανένα κοριτσάκι, τού βάζουν ένα κοντό φουστάνι και το κάνουν το νέο αστεράκι. Αλλά είναι μάταιο γιατί δε βγαίνει τίποτα με αυτούς. Δεν έχουν ταλέντο. Κενοί άνθρωποι είναι. Άρπα-κόλα και κονόμα.
– Πιστεύεις ότι ο Αγγλικός στίχος είναι ένα πρόβλημα;
Σ.: Ο Ελληνικός στίχος σίγουρα είναι πιο εύκολος. Όλοι μας δυσκολευόμαστε με τον Αγγλικό, αλλά τα ξένα συγκροτήματα τα ακούμε, τα δικά μας όχι. Τα δικά μας τα θεωρούμε χαζά. Στενοχωριέμαι, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα.
– Η εταιρεία που κυκλοφόρησε τους δίσκους των Purple Overdose γιατί δεν τους βοήθησε αρκετά;
Σ.: Ήταν η Pegasus. Ένας άνθρωπος ήταν ουσιαστικά, ο Πέτρος ο Κουτσούμπας, ο οποίος είχε το An Club. Έκανε ωραία κίνηση τότε στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Βοήθησε κι άλλες μπάντες όχι μόνο τους Purple Overdose. Κάποια καλά συγκροτήματα πετάχτηκαν από εκεί. Προσπάθησε κι αυτός με τα λίγα λεφτά που είχε να τους βοηθήσει κι έκανε καλή δουλειά. Καλά εξώφυλλα, προσεγμένες εκδόσεις, καλές ηχογραφήσεις, με καλούς ηχολήπτες. Όσο μπορούσε να προωθήσει, προώθησε. Τί να κάνει όμως περισσότερο; Ίσως θα μπορούσε. Ίσως δεν ήξερε τί θησαυρό είχε στα χέρια του.
Αργότερα, τον κορυφαίο δίσκο τους, Reborn, τον έβγαλε η Action. Τί είναι η Action; Action= Δήμος Δαλαμάγκας. Ο Δήμος Δαλαμάγκας έχει ένα δισκάδικο στην οδό Αραχώβης, το Action. Από αυτά που βγάζει στο δισκάδικο, το υστέρημά του, έβγαλε και μερικά Lps και άλλων συγκροτημάτων, όπως των Will-o-the Wisp, Yesterday’s Thoughts, Cardinals, κλπ. Όσο μπορούσε στήριξε κι αυτός. Να σκεφτείς ότι το Reborn κυκλοφόρησε το 1999 σε 2.000 αντίτυπα και τα τελευταία πουλήθηκαν πριν λίγες μέρες. Ό, τι έδωσε έξω όμως, έφυγε αμέσως.
Το δισκάκι αυτό στο εξωτερικό πήρε 10. Όποιο έντυπο ή ραδιοσταθμός του έκανε κριτική του έβαζε 10 χωρίς να το σκεφτεί. Έγραψαν μάλιστα ότι αποτελεί ένα αριστούργημα της σύγχρονης ψυχεδέλειας. Στην Ελλάδα, ναι μεν, πήρε καλούς βαθμούς, θεωρήθηκε κορυφαίο, αλλά μέχρι εκεί. Το μόνο που αποκόμισε ήταν μία πρόσκληση στο Rock wave. Φυσικά γι’αυτό μεσολάβησε ένας φιλαράκος, ο Χρήστος ο Δασκαλόπουλος, και έπαιξαν τα παιδιά, όπου νομίζω ότι ήταν ό,τι καλύτερο ακούστηκε εκείνη την ημέρα.
– Και φτάνουμε στο Rock wave του 1999. Μιχάλης Δ., Ονειροπαγίδα, Purple Overdose, Mercury Rev, Deus και Blur έπαιξαν τότε. Τί αντίδραση είχε ο κόσμος με τους Purple Overdose;
Σ.: Ο κόσμος χάρηκε. Χειροκροτούσε. Ήμουν μπροστά και το έβλεπα. 13.000 κόσμος ήρθε από νωρίς για να δει τους Purple Overdose. Όμως, είχε γίνει κάποια κίνηση. Το Ποπ & Ροκ βοήθησε, είχε βγει και ο δίσκος Reborn. Οι Purple Overdose έπαιξαν μες το μεσημέρι, 17:30. 13 Ιουλίου, έβραζε ο τόπος. Το set των 29′ και 36” ήταν ό,τι καλύτερο έχω ακούσει στη ζωή μου.
– Μετά από αυτή την εμφάνιση δεν υπήρξε κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον;
Σ.: Ένα πράγμα να σου πω μόνο. Ενδιαφέρθηκαν οι Mercury Rev και ο μάνατζερ της εταιρείας τους να έρθουν να μας γνωρίσουν. Δεν ξέρεις τί πόρτα μπορεί να άνοιγε εκείνη τη στιγμή. Δεν επέτρεψαν όμως οι διοργανωτές. Η Didi Music! Η Didi Music! Δεν επέτρεψαν την επαφή των Ελλήνων με τους ξένους, ούτε γι’ αστείο. Να βράσω τα αρχικά της εταιρείας τους, Didi, δηλαδή «Δικαίωμα Διάβασης». Σκατά. Εκμετάλλευση και τίποτα περισσότερο. Τα Ελληνικά γκρουπς που έπαιξαν σε όλα τα Rock wave φέστιβαλς, δεν πήραν δεκάρα. Μόνο οι Πυξ-Λαξ. Γιατί όπως, μου είπαν οι υπεύθυνοι της Didi, «αυτοί κύριε Παναγιωτάκη είναι η οντότητα στο Ελληνικό ροκ». Κατάλαβες τώρα;
– Με ποιο δικαίωμα;
Σ.: Είχαν βάλει ένα διαχωριστικό. Στη μία μεριά μέναμε εμείς, τα αραπάκια, (οι Ελληνικές μπάντες) και στην άλλη μεριά οι ξένοι. Προσπάθησαν οι Mercury Rev να συναντήσουν τους Purple Overdose και δεν τους άφηναν να περάσουν, τους έλεγαν ότι «απαγορεύεται η είσοδος». Τούς έδιωξαν τους Εγγλέζους.
– Η μετά Rock wave περίοδος πώς σχηματίστηκε για τους Purple Overdose;
Σ.: Κάναμε συναυλίες, αλλά χρήματα ανάλογα με την αξία μας δεν παίρναμε ποτέ. Πολύ λίγα. Αν βγάζαμε από κάποιες συναυλίες χρήματα, σήμερα θα είχαμε έναν κουμπαρά να μπούμε στο studio να κάνουμε τον καινούργιο δίσκο, αλλά δεν έχουμε τίποτα. Υπήρξε πολύ ατυχία.
– Τα live stages σας βοήθησαν καθόλου;
Σ.: Έχουμε μεγάλο πρόβλημα με τις αίθουσες. Οι αιθουσάρχες είναι άνθρωποι που τους ενδιαφέρει μόνο η αρπαχτή. Βλέπουν το κάθε παιδί που πάει να ακούσει μουσική σαν ευρώ και τίποτα περισσότερο. Οι ίδιοι δεν έχουν καμία μουσική παιδεία. Έχουν ακούσει κάτι Led Zeppelin, κάτι Rory Gallagher και λίγους Pink Floyd για να θεωρούνται cult και νομίζουν ότι έχουν πιάσει το θέμα.
Για παράδειγμα το Gagarin, τη χώρα του δεν τη στήριξε. Φέρνει απ’ έξω ονόματα, πολλές φορές φόλες, και χρησιμοποιεί Ελληνικά supports, στα οποία δε δίνει φράγκο. Και στο Ρόδον τα ίδια ήταν. Όταν έπαιξαν οι Purple Overdose με τους Porcupine Tree, δεν τους άφησαν ούτε σε καμαρίνι να πάνε. Τους είχαν σε κάτι σκάλες, με μια μπύρα, ενώ οι άλλοι απολάμβαναν τα πάντα. Αργότερα εγώ διαπίστωσα ότι το Ρόδον είχε καμαρίνια για όλους. Όταν το γρουπ έπαιξε με τους Electric Prunes, στο ίδιο μαγαζί, είχαν καμαρίνια κατ’ απαίτησιν των τελευταίων.
Τότε στη συναυλία του Ρόδον με τους Electric Prunes, όταν ρωτήθηκαν οι Purple Overdose από τους δημοσιογράφους για το πώς νοιώθουν που θα έπαιζαν με μία τέτοια μπάντα, είπαν ότι είναι περήφανοι που θα έπαιζαν με τους master τους, γιατί δάσκαλοι από το παρελθόν ήταν. Όταν ο αρχηγός των Electric Prunes το άκουσε απάντησε “εμείς δάσκαλοι αυτών; Αυτοί είναι ένα σχολείο από μόνοι τους”. Μεγάλη κουβέντα που μία δισκογραφική εταιρεία στην Ελλάδα να την άρπαζε θα μπορούσε να μας είχε απογειώσει. Γιατί ίσχυε αυτό. Η χάρη τους έχει φτάσει μέχρι τη Νέα Ζηλανδία και την Ιαπωνία. Άλλο Ελληνικό συγκρότημα δεν έχει φτάσει τόσο μακριά. Δηλαδή, αυτοί που σήμερα απολαμβάνουν τους Λυκαβητούς, τα χοντρά λεφτά , το Σταυρό του Νότου, που παίζουν ολόκληρες βδομάδες, ούτε στην Τουρκία δεν είναι γνωστοί, στα διπλανά σύνορα. Για να μη μιλήσω για το άνδρο της ντροπής της Ελληνικής ροκ, το Σταυρό του Νότου. Εκεί δε μας ήθελαν γιατί άκουσαν ότι τα τραγούδια μας τα παίζαμε πολλή ώρα. Όμως, ξένα συγκροτήματα, τωρινά, που ακούνε τους δίσκους των Purple Overdose στέλνουν τα διαπιστευτήριά τους. “Αν δεν ήσασταν εσείς”, λένε “εμείς δε θα εμπνεόμασταν”. Τέτοια λόγια μου στέλνει ο Σουηδός και ο Δανός που δεν τους ξέρω καν, αλλά βλέπεις, μόνο οι Όναρ και οι Πυξ-Λαξ είχαν passport για τον Σταυρό του Νότου.
Οι Purple Overdose δεν πήραν ποτέ αυτό που πραγματικά τους άξιζε. Κι ούτε πρόκειται να το πάρουν.
– Γιατί δεν το κυνηγήσατε στο εξωτερικό; Γιατί δεν κάνατε κάποια συναυλία έξω;
Σ.: Δεν είχαμε κάποια πρόσκληση να πάμε να παίξουμε στο εξωτερικό. Μπορεί έξω οι Purple Overdose να είναι αποδεκτοί, αλλά κανείς δεν τους κάλεσε. Πολύ παράξενο. Και στην Ελλάδα, ελάχιστες συναυλίες έκαναν. Για παράδειγμα, πήγαν στη Θεσσαλονίκη να παίξουν και τους έκλεψαν. Στο τέλος δεν τους πλήρωσαν και αναγκάστηκαν να βάλουν και από την τσέπη τους. Ξεφτίλα μεγάλη.
– Πιστεύεις πως αν είχατε κυνηγήσει περισσότερο κάποιους «δρόμους» θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα σήμερα;
Σ.: Δεν είμαι σίγουρος. Όταν δεν έχουμε τη βοήθεια των ραδιοφωνικών παραγωγών! Να σκεφτείς ότι στο ραδιόφωνο μας καλούσε μόνο ένας άνθρωπος, ο οποίος στην εκπομπή του έπαιζε μόνο κλασικό ροκ και heavy metal, ο Αλέξανδρος Ριχάρδος. Πήγαμε 2, 3 φορές. Ο ίδιος βέβαια έπαιζε τη μουσική μας, αλλά και πάλι τα τραγούδια δεν τα έπαιζε ολόκληρα, τα έκοβε. Αν ο ακροατής δεν ακούσει όλο το τραγούδι των Purple Overdose δεν μπορεί να καταλάβει τί είναι οι Purple Overdose. Όταν τα κόβεις, δεν μπορεί ο άλλος να ακούσει αυτή τη μαγεία. Γιατί οι Purple Overdose είναι ουσιαστικά μουσική. Οι στίχοι έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Η μουσική είναι μαγική. Άλλο Ελληνικό συγκρότημα δεν μπορεί να παίξει έτσι. Κουβαλάν όλα αυτά τα ’60s επάνω τους και τα αποδίδουν προσθέτοντας και δικά τους στοιχεία.
– Με τέτοια σημαντική πορεία γιατί τελικά το συγκρότημα πήγε άπατο στην Ελλάδα;
Σ.: Λόγω της αδιαφορίας των ΜΜΕ, των ραδιοφωνικών παραγωγών, των δισκογραφικών εταιρειών και των αιθουσών. Τα παιδιά έχουν ετοιμάσει έναν δίσκο που ακόμα δεν ξέρω αν κάποιος θα τον κυκλοφορήσει. Σ’αυτόν το δίσκο θέλουν να γράψουν ένα χέσιμο για όλους αυτούς. Τον αφιερώνουν σε όλους αυτούς που τους πίκραναν, που δεν πίστεψαν σε αυτούς, που δεν τους βοήθησαν, που δεν τους πλήρωσαν, που δεν τους έπαιξαν στο ραδιόφωνο. Σε όλους αυτούς θα το αφιερώσουν. Στον αιθουσάρχη, το δημοσιογράφο, το ραδιοφωνικό παραγωγό που επί 20 χρόνια τους έκλεβαν κυριολεκτικά. Τους έπιναν το αίμα. Πώς; Δεν τους πλήρωσαν ποτέ με αποτέλεσμα μα μην έχουν ένα φράγκο να κάνουν έναν δίσκο.
Στα περιοδικά δε, δεν είχαν ποτέ ένα εξώφυλλο. Συγκεκριμένα στο Ποπ & Ροκ, που είχα μιλήσει κάποτε, μου είπαν πως τα εξώφυλλα είναι προαγορασμένα από τις εταιρείες. Για τους Purple Overdose δεν υπήρχε χώρος. Ούτε το όνομά τους δεν είχε γραφτεί ποτέ σε εξώφυλλο. Μόνο τα fanzines τους βοήθησαν και ειδικότερα το TimeMazine από την Τρίπολη.
Στην Ελλάδα δεν πιστεύει κανένας. Μόνο οι ίδιοι (οι ίδιες οι μπάντες) πιστεύουν σε τέτοια συγκροτήματα. Κανένας άλλος δε χαλάει φαιά ουσία. Κι άλλες μπάντες θάψανε, όπως τους Villa 21, τους Yell-o-Yell. Τα καινούργια συγκροτήματα δεν πρόκειται να τα βοηθήσει κανείς. Ποια εταιρεία θα τα βοηθήσει; Η εταιρεία που έχει όλα αυτά τα σκυλο-ποπ ονόματα; Γιατί μόνο η σκυλο-ποπ μουσική περνάει σήμερα. Όλοι αυτοί οι ατάλαντοι, Φοίβοι, Πλιάτσικες, Καρβέλες, κλπ.!
– Μετά από όλες αυτές της κλειστές πόρτες, τί έχει μείνει στους Purple Overdose; Πικρία ή αδιαφορία;
Σ.: Οι ίδιοι είναι πικραμένοι. Εγώ αυτό διακρίνω στις κουβέντες τους. Μία απογοήτευση και μία πικρία. Τίποτε άλλο. Λίγες είναι οι καλές στιγμές που θυμόμαστε κι αυτές διαδραματίστηκαν στα παρασκήνια ή σε κανά δυο συναυλίες. Από κει και πέρα, τίποτα. Υπάρχει πίκρα. Ένα παράπονο των Purple Overdose είναι ότι το κοινό τους δεν τους βοήθησε στις συναυλίες. Για παράδειγμα, αυτοί που αγόραζαν τους δίσκους δεν έρχονταν στις συναυλίες και είχαμε πρόβλημα.
Εγώ πάντως είχα την τύχη να είμαι μαζί με ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα του πλανήτη, ως φίλος και συνεργάτης. Αυτό λέω.
