Το ελληνικό συγκρότημα Manitarock αναδεικνύεται σαν ένα μικρό μαγικό κόσμημα της μουσικής σκηνής. Από την πρώτη τους εμφάνιση, αυτοί οι ταλαντούχοι καλλιτέχνες έχουν καταφέρει να κατακτήσουν τις καρδιές του κοινού με τον ιδιαίτερο ήχο και την εκρηκτική ενέργεια τους. Ο ήχος τους αντλεί έμπνευση από διάφορα μουσικά είδη, δημιουργώντας έναν μοναδικό συνδυασμό που ταιριάζει απόλυτα με το όνομά τους. Τα μανιτάρια, σύμβολα μαγείας και δημιουργίας, αντιπροσωπεύουν την ποικιλομορφία και τη ζωντανή φύση της μουσικής τους.
Οι στίχοι των τραγουδιών τους είναι σαν μικρά ποιήματα που αναδύονται από τον κόσμο της φαντασίας. Με λυρικότητα και ευαισθησία, μας ταξιδεύουν σε έναν παράλληλο κόσμο, δίνοντας σάρκα και ψυχή σε κάθε νότα. Η σκηνική τους παρουσία είναι εκρηκτική, ενώ σε κάθε εμφάνιση δημιουργούν έναν μαγικό κόσμο γεμάτο χρώματα και ήχους, συνδυάζοντας την παράδοση με το ροκ.Αυτοί οι μουσικοί είναι πραγματικοί πρεσβευτές της δημιουργικότητας και της αυθεντικότητας που γνωρίζουν καλά πως να προσφέρουν μια μοναδική εμπειρία σε κάθε ακροατή. Με μια σταθερά αυξανόμενη βάση οπαδών και μια ανερχόμενη φήμη, οι Manitarock συνεχίζουν να εκπλήσσουν και να ενθουσιάζουν το κοινό τους με την μουσική τους και την ξεχωριστή τους προσωπικότητα.
Συνέντευξη στην Έμμυ Αβράμη
- Ποια ανάγκη σας έκανε να παντρέψετε την παραδοσιακή μουσική με το ροκ; Θεωρείτε ότι τα τελευταία χρόνια ευδοκιμούν τέτοιοι συνδυασμοί;
Η σχέση ανάμεσά στην παραδοσιακή μουσική και το ροκ είναι μακροχρόνια και βαθιά.Εξ άλλου οτιδήποτε καινοτόμο -όπως το ροκ- ευδοκιμεί και ανθίζει μέσα στον γόνιμο κήπο της παράδοσης. Πολλοί Έλληνες δημιουργοί κατά καιρούς συνέθεσαν ή ενορχήστρωσαν με στοιχεία της παράδοσης και του ροκ, άλλοτε εμφανώς και άλλοτε με διακριτικότητα: Διονύσης Σαββόπουλος, Σταύρος Ξαρχάκος, Γιάννης Σπάθας και Socrates, Θανάσης Γκαϊφύλλιας, Gordian, Τζίμης Πανούσης, Παύλος Σιδηρόπουλος και Μπουρμπούλια, Νίκος Παπάζογλου, Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας, Γιώργος Γάκης, Ορφέας Περίδης, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Θανάσης Παπακωνσταντίνου και βέβαια αρκετά, σύγχρονα -ως επί το πλείστον νεανικά- μουσικά σχήματα (Locomondo, Villagers of Ioannina City, Baildsa, Παρασκευάς Θεοδωράκης, Θραξ Πανκc, Kadinelia και αρκετοί άλλοι). Κι εμείς λοιπόν, ξεκινώντας στην εφηβεία ως «ροκάδες», που ανακαλύψαμε αργότερα το βάθος, την ανθεκτικότητα και την αξία της παράδοσης, συνδυάζουμε το παραδοσιακό με το ροκ, το συγκερασμένο με το ασυγκέραστο και -αρκετές φορές- το αναμενόμενο με το απρόοπτο.
Μας άρεσαν οι PinkFloyd, μας άρεσε κι ο Μπάτης. Μας τρέλαιναν οι Led Zeppelin και οι Deep Purple, μας τρέλαιναν όμως και τα ηπειρώτικα πολυφωνικά που ακούγαμε στα πανηγύρια. Jethro Tull, Bob Marley, Peter Hammill, Yes, Who, Free, Mountain, Kansas και Uriah Heep,στην ίδια κασετοθήκη με τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Γιάννη Μαρκόπουλο, τον Σταύρο Ξαρχάκο, τον Νίκο Ξυλούρη,τον Στέλιο Καζαντζίδη, τον Λάκη Χαλκιά, τον Χρύσανθο, τον Βασίλη Τσιτσάνη,τον Τάκη Σούκα, τον Γιώργο Νταλάρα, τον Ζαφείρη Μελά και τον Σταμάτη Σπανουδάκη. Ναι στον BobDylan, ναι και στον Σαββόπουλο, τον Κώστα Τουρνά, τον Σταυρό Λογαρίδη, τον Νικόλα Άσημο, τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, τον Σωκράτη Μάλαμα,τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τον Ηλία Ζάικο, τον Νίκο Πορτοκάλογλου και τον Αλκίνοο Ιωαννίδη. Ναι στον Jimmy Hendrix, ναι και στον Γιάννη Σπάθα και τον Βασίλη Παϊτέρη. Ναι στη Janis Joplin, τη Joan Baez και την Patti Smith, ναι και στη Μαρίνα Παπαγκίκα, τη Μαρίκα Νίνου, τη Σωτηρία Μπέλλου, τη Δόμνα Σαμίου, την Πίτσα Παπαδοπούλου, τη Μαρινέλλα, τη Χαρούλα Αλεξίου, την Ελένη Βιτάλη, τη Γλυκερία, την Ελευθερία Αρβανιτάκη και την Ελένη Τσαλιγοπούλου. Στο πλαίσιο μιας αμφίδρομης, διαδραστικής σχέσης, η παράδοση -με το τεράστιο χρονικό της βάθος- ανατροφοδοτεί την νεοτερικότητα η οποία με τη σειρά της τη φρεσκάρει και την επικαιροποιεί, ρίχνοντας επάνω της τους προβολείς της -εφήμερης- λάμψης της. Θεωρώ λοιπόν ότι αυτή η σχέση, όπως κάθε τι που έχει ρίζες, έχει μέλλον. Αρκεί κάθε εγχείρημα να γίνεται με σεβασμό τόσο στους προηγούμενους, αυτούς που μας παρέδωσαν το έργο τους, όσο και στους παρόντες και στους επόμενους, στους αγέννητους που θα ακολουθήσουν.
- Πώς ανταποκρίνονται σε αυτό το μουσικό πάντρεμα οι νεότερες γενιές και ποιες είναι οι συνηθέστερες ηλικιακές ομάδες που σας ακολουθούν;
Προσωπικά άρχισα να πειραματίζομαι με συνδυασμούς παραδοσιακών και ροκ ήχων πριν από 25 περίπου χρόνια, χρησιμοποιώντας πεντάλια παραμορφώσεων ηλεκτρικής κιθάρας στο μπουζούκι μου,παίζοντας ροκ αυτοσχεδιασμούς σε παραδοσιακά ηπειρώτικα ή γρεβενιώτικα (σκόρπια) τραγούδια. Αυτός ήταν ένας από τους λόγους που από τότε στις συναυλίες μας συγκεντρώνονταν πολλοί νεολαίοι, οι οποίοι δημιουργούσαν ένα σκηνικό που θύμιζε πανηγύρι και ροκ συναυλία μαζί. Ήταν το λεγόμενο …πανηγυrock! Αυτό το φαινόμενο,ανάλογα βέβαια με τον χώρο και την εκδήλωση,συνεχίζεται -λιγότερο ή περισσότερο- μέχρι τώρα.
Στις συναυλίες μας συναντιούνται και σήμερα όλες οι ηλικίες, όλες οι γενιές, ερχόμενοι άλλοι περισσότερο για το ροκ, άλλοι περισσότερο για το παραδοσιακό κομμάτι του προγράμματος.Ωστόσο, όλοι απολαμβάνουν τελικά το πάντρεμα που γίνεται ανάμεσα στα δύο είδη, αν και -μερικοί-όταν μας ακούν για πρώτη φορά,το αντιμετωπίζουν με αμηχανία, έκπληξη ή και επιφυλακτικότητα.Υποθέτω βέβαια ότι υπάρχουν και αρκετοί που δεν το βρίσκουν και …τόσο καλή ιδέα.
- Είστε όλοι, αν δε κάνω λάθος από τη μανιταρούπολη, τα Γρεβενά, πείτε μας λίγα λόγια για την σχέση που έχετε με τα μανιτάρια.
Σωστά. Γεννηθήκαμε και ζούμε όλοι στα Γρεβενά και είμαστε όλοι μέλη του συλλόγου Μανιταρόφιλοι Ελλάδας, που έχει έδρα τα Γρεβενά.Ο Γιώργος μάλιστα είναι ο πρόεδρος του συλλόγου και συγγραφέας 7 βιβλίων για τα μανιτάρια. Η πόλη μας αναγνωρίζεται ως η μανιταροπρωτεύουσα της Ελλάδας και των Βαλκανίων αφού είναι η πρώτη (και μοναδική έως τώρα) πόλη στον πλανήτη που ανακηρύχτηκε επίσημα «πόλη των μανιταριών» από τα 2007 και φιλοξενεί την Πανελλήνια Γιορτή Μανιταριού, την καλύτερη και μεγαλύτερη γιορτή μανιταριού στον πλανήτη, που φέτος θα γίνει από τις 22 έως και τις 25 Αυγούστου, στο Πάρκο των Μανιταριών. Όλοι γνωρίζουν πως όταν γίνεται λόγος για μανιτάρια τουρσί, μανιτάρια σε λάδι, λικέρ από μανιτάρι, ζυμαρικά με μανιτάρι και τρούφα, αποξηραμένα μανιτάρια, μανιταρόπιτα, πίτσα με μανιτάρια και τρούφα, μανιταρόψωμο, τυριά με μανιτάρια και τρούφα, παστέλι με μανιτάρι, λουκούμι με μανιτάρι, σοκολάτες με αυτοφυή μανιτάρια και τρούφα, χαλβά με μανιτάρι, παγωτό με μανιτάρι, μαρμελάδα από μανιτάρι και βέβαια για μανιτάρι γλυκό κουταλιού (παγκόσμια, γρεβενιώτικη πρωτοτυπία), μιλάμε για τα προϊόντα που οι επιχειρήσεις των Γρεβενών πρώτες επινόησαν και συνεχίζουν να παράγουν και να εμπορεύονται. Επιπλέον στα Γρεβενά εκπαιδεύουμε και πιστοποιούμε συλλέκτες αυτοφυών μανιταριών από όλη την Ελλάδα, κατά το Διεθνές Πρότυπο ISO/IEC 17024, από το 2018.
Τρία γρεβενιώτικα μουσικά συγκροτήματα της πόλης μας (manitarock, Αμανίτες και Μαράσμιοι) έχουν μανιταρο-ονόματα.
Τα μανιτάρια αναφέρονται βεβαίως και σε τραγούδια των Μanitarock:
Η νεράιδα
Άσπρο κρινάκι της αυλής,
της γης χαμομηλάκι,
μέντα και μοσχολίβανο,
δυόσμε, γαρουφαλάκι.
Απρίλη μήνα φαίνεσαι
το Μάη μήνα βγαίνεις.
Ροδόσταμο πώς γένεσαι
και τις καρδιές μαραίνεις.
Ρόδο, τριανταφυλλάκι μου
Μάτωσες το χειλάκι μου.
Ξελόγιασμα τα κάλλη σου,
βάλσαμο η αγκάλη σου.
Στις Δρακολίμνες πλένεσαι
στη Φλέγγα π’ ανεβαίνεις.
Σαν τη νεράιδα γένεσαι,
στολίζεσαι και βγαίνεις.
Μανιταράκι του βουνού,
του κάμπου μελισσάκι,
χελιδονάκι τ’ ουρανού,
του πέλαγου ψαράκι.
Πώς σ’ αγαπώ αν το ’ξερες,
πόσο σε συλλογιέμαι,
βράχος να ’σουν θα ράγιζες,
κάστρο θα γκρεμιζόσουν.
Βασιλίτσα
Μωρή ζουρλοπαντέρου, δεν το’ πραξες καλά,
κι μ’ έκανις ρεζίλι σ’ όλον τον μαχαλά.
Βαρέθ’κες τα καρδάρια, μπιζέρ’σις τα καπνά,
λύσσιαξις για μαντάρια κι ήρθες στα Γρεβενά.
Φουρλάτηξες την κλίτσα, παράτ’σες τη βοσκή
κι ανέβ’κεςΒασιλίτσα, να πα να κάνεις σκι.
Μωρή ζαβλακωμένη, το σκι σε μάρανε,
σε πήρανε στο γιούχα και σε τρολάρανε.
Χάλευεςμεγκαμπάιτ, γράφκις στου φέιζμπούκ
παράγγειλις σανίδα, άλλαξις κι του λούκ.
Ου δόλιους, μ’ ήρθι αντράλα και μ΄ έπιασε τ’ αμόκ,
σαν σ’ είδα μες στο fuit με τους manitarock.
Πανελλήνια Γιορτή Μανιταριού
(Ξωτικά, καλικαντζάροι)
Ξωτικά, καλικαντζάροι,
μας επήρανε χαμπάρι.
Στων μανιταριών την πόλη,
στη γιορτή θα ‘ρθούμε όλοι,
Γρεβενά θα ’ρθούμε όλοι!
Ξωτικά, καλικαντζάροι,
μας επήρανε χαμπάρι.
Ήρθαν ξένοι, μουσαφίρια,
κι έστησαν σκηνές, τσαντίρια.
Απού την Ξάνθη έρχουντι
κι απού τη Θεσσαλία,
τη Λέσβο και τα Γιάννενα,
Κύπρο, Σαλέντο κι Αστραλία.
Μες’ στα δέντρα, στα χουρτάρια,
ψάχνουν, βρίσκουν μανιτάρια
κι ένας μαύρος με ζαγάρι,
γιόμ’σι τρούφες το ταγάρι.
Κι όταν πέφτει το σκοτάδι,
στήνουν κύκλο στο λιβάδι.
Γύρω απ’ τη φωτιά πηδάνε,
Μια νεράιδα, ένα καλκάνι,
βάνουν στη φωτιά καζάνι,
ρίχνουν μέσα Καλογράκια,
Κοκκινούσκες κι Χτινάκια,
Βάνουν λίγδα, ρίχνουν λάδι,
δυο κυδώνια κι ένα αχλάδι,
ρίχνουν κι τ’ Ζουρλουμαρτάρα
κουρνιαχτός, καπνός κι αντάρα.
- Ποιες είναι οι σπουδαιότερες συνεργασίες σας μέχρι στιγμής και με ποιους καλλιτέχνες θα θέλατε ιδανικά να βρεθείτε μαζί στη σκηνή;
Με ελάχιστους από τους ευρύτερα γνωστούς καλλιτέχνες είχαμε την τύχη να παίξουμε και να τραγουδήσουμε μαζί επί σκηνής: Πέτρο-Λούκας Χαλκιάς, Νίκος Φιλιππίδης, Σωκράτης Μάλαμας, Χρήστος Παπαδόπουλος και BluesWire.
Σεεπίπεδο δισκογραφίας, προσωπικά, τραγούδησα τον Ήμερο ύπνο του Θανάση Παπακωνσταντίνου, στον «Βραχνό Προφήτη» και το παραδοσιακό τραγούδι του Πόντου «Εκάεν και το Τσιάμπασιν», σε δίσκο του Χρήστου Παπαδόπουλου.ΗΜαρία Παπαγεωργίου συμπεριέλαβε στη δισκογραφία της και τραγουδά στις συναυλίες της έναν τραγούδι μου, τη «Νεράιδα».
Συνεργάστηκα επίσης με τους στιχουργούς Γιώργο Ζαρζώνη, στο Μοιρολόι της Πίνδου και Μαρούλα Παπαδοπούλου, στο Κλαψόδεντρο.
Ωστόσο είχαμε την τύχη και τη χαρά να συνεργαστούμε είτε σε συναυλίες και σε ηχογραφήσεις είτε απλά παίζοντας και τραγουδώντας στην ίδια παρέα, με πολλούς και σπουδαίους μουσικούς στην Ελλάδα, την Κύπρο, την Ιταλία, τη Σερβία, την Ελβετία, τη Βουλγαρία και την Κροατία.
Και για να μην αποφύγω το δεύτερο σκέλος της ερώτησής σας: Επειδή δεν έχουμε κάποια συγκεκριμένη επιθυμία, ό,τι προκύψει …καλοδεχούμενο!
- Τι σας συνδέει με το ρεμπέτικο και την «Επεισοδιακή Κομπανία»;
Στη δεκαετία του 80 το ρεμπέτικο, η λαϊκή μουσική που πέρασε από τα παράλια της Μικράς Ασίας και την Κωνσταντινούπολη στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου, στον Πειραιά και από εκεί σε ολόκληρη την Ελλάδα, επανεμφανίστηκε δυναμικά στο προσκήνιο.Εκείνη την περίοδο, στους κινηματογράφους προβάλλονταν το «Ρεμπέτικο» του Κώστα Φέρρη και παράλληλα ο ομώνυμος δίσκος, με μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου, στίχους του Νίκου Γκάτσου και εξώφυλλο του Γιάννη Τσαρούχη! Στην τηλεόραση κυριαρχούσε η σειρά το «Μινόρε της Αυγής» και στις φοιτητογειτονιές της Θεσσαλονίκης ακούγονταν από παντού η φωνή του Νίκου Παπάζογλου, με τα τραγούδια του Νίκου Ξυδάκη και του Μανώλη Ρασούλη. Τα «Δήθεν» και η «Εκδίκηση της γυφτιάς». Θα έπρεπε να είσαι αναίσθητος για να μη παρασυρθείς από αυτό το σαρωτικό, αναζωογονητικό μουσικό κύμα εκείνης της εποχής. Ήμουν τότε φοιτητής και μέλος σε δύο ροκ συγκροτήματα. Αγόρασα όμως μπαγλαμά (από του Δεκαβάλα, στην Καμάρα) και μαζί με άλλους φίλους, φοιτητές οι περισσότεροι, κάναμε την «Επεισοδιακή Κομπανία».Παίζαμε σε ταβέρνες στην Θεσσαλονίκη (Χαμόδρακας, Τα Πέριξ), στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας (Ταβέρνα ο Κυριάκος) και στην Κοζάνη (στο υπόγειο του Κουκουτάρη). Παράλληλα μας καλούσαν για συναυλίες σε όλη την Ελλάδα. Θυμάμαι αυτή στη Χαλκίδα, όπου επισκεφτήκαμε τον συγγραφέα Γιάννη Σκαρίμπα και μου ζήτησε να του παίξω μπαγλαμά. 40 χρόνια μετά, ο «Θερμαστής» του Μπάτη (ένα τραγούδι του 1936) που παντρεύουμε επί σκηνής με το «Welcome to the machine» των Pink Floyd, με ενδιάμεση γέφυρα την εισαγωγή από το τραγούδι μας «Χτενάκι», μού θυμίζει εκείνη την περίοδο, όπου η μουσική λειτουργούσε ακόμα ως αόρατο, συνδετικό νήμα και οξυγόνο στη συλλογική μας μνήμη, αντίληψη και δράση.Αισθάνομαι τυχερός που έζησα εκείνη την εποχή ως μουσικός.
- Τι να περιμένουμε το επόμενο διάστημα από την μπάντα σας; Έχετε κανονίσει κάποιες ζωντανές εμφανίσεις;
Προς το παρόν, για τον Απρίλιο έχει κλειδώσει η συναυλία στην Αθήνα, στο «Κύτταρο», στις 5 Απριλίου και ακολουθούν οι εμφανίσεις μας στη Θεσσαλονίκη και στα Τρίκαλα.
https://www.facebook.com/people/Manitarock/100063463490284/?locale=el_GR
Νέο τραγούδι: https://youtu.be/BONl7e8JdeU?si=ELVrVeEm-6cXtd1x
Η Έμμυ Αβράμη σπούδασε στο τμήμα Δημοσιογραφίας και Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας του ΑΠΘ. Αγαπά την τέχνη, τον πολιτισμό και τους χαμογελαστούς ανθρώπους. Έχει πάθος με το ραδιόφωνο κι ασχολήθηκε αρκετά χρόνια, μια και λατρεύει τη μουσική. Το «μικρόβιο» του να αποτυπώνει τις σκέψεις της στο χαρτί, υπήρχε μέσα της από μικρό παιδί. Αυτό που τη χαρακτηρίζει: η επιμονή της να κατακτά κάθε στόχο που θέτει στον εαυτό της.