Locomondo Live @ Hamburg ( 2/10/2008 )
Κείμενο : Nίκος Μπουρνιας ( Sir Karamitros )
Όταν μένεις στο εξωτερικό λίγη είναι η σχέση σου με την μουσική της γεννέτηρας χώρας σου. Που και που έρχεται κανένας σκυλάς για συναυλία σε καμιά ταβέρνα αλλά από Ελληνικά συγκροτήματα εδώ είμαστε Αλάσκα. Οπότε λογικό ήταν να περιμένουμε αυτή τη συναυλία πώς και πώς. Η αλήθεια είναι ότι δεν τους ήξερα τους Locomodo. Εντάξει το “Πίνω μπάφους και παίζω Pro” μόνο, αλλά από ‘κει και πέρα τίποτα. Πριν την συναυλία άκουσα μερικά κομμάτια τους από το My Space, αλλά πραγματική εικόνα δεν είχα. Είχα και κάτι πληροφορίες που με ανησύχησαν, ότι υπόγραψαν σε Major, ότι δεν ηχογράφησαν το “Πίνω μπάφους”, ότι έμεναν σε πολύ καλό ξενοδοχείο εδώ στο Αμβούργο. Παρ’ όλους όμως τους ενδοιασμούς η χαρά ήταν μεγάλη.
Το Hafenklang-Exil είναι ένα σχετικά μικρό μαγαζί που χωρίζεται στα δύο. Επάνω υπάρχει ένα μπαράκι και κάτω στο υπόγειο μια μικρή αίθουσα για ίσως 400-450 άτομα. Γύρω στους 200- 250 βρεθήκαμε κάτω. Ανάμεσά τους ίσως 100 απόδημοι Έλληνες.
To Line-up ήταν η γνωστή 6 συν μια, σε μένα άγνωστη, κοπέλα στο σαξόφωνο. Τα παιδιά έπαιξαν πάνω από 2 ώρες. Στο playlist βρίσκονταν και γνωστές διασκευές του Manu Chao και του Jovanotti. Προς το τέλος της συναυλίας ανέβηκε και ο τραγουδιστής των Girl Beat n Blow στην σκηνή για ένα τραγούδι. Τα δύο Highlights της βραδιάς ήταν το “Χέρια σαν κι αυτά”, που τραγούδησαν σε άπταιστα γερμανικά και μια Reggae διασκευή του “Griechischer Wein” (= Ελληνικό κρασί), μια σε όλους τους Γερμανούς γνωστή Νο 1 επιτυχία, του ‘75-’76, που ερμήνευσε ο Udo Jürgens, Γερμανός δημοφιλής μουσικάντης του Establishment.
Ο ήχος ήταν αρκετά καλός αν και τα φωνητικά θα μπορούσαν να είναι λίγο πιο καθαρά.
Το feeling της βραδιάς είναι δύσκολο να καταγραφεί. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα ο Μάρκος κατάφερε με την παρουσία του να κλέψει το κοινό. Ένα μείγμα ντροπαλότητας και μια αυθόρμητη χαρά να παίξει μπροστά στο κοινό και να τραγουδήσει αυτά που πιστεύει μας παρέσυραν. Στα 5 λεπτά χόρευε σχεδόν το 1/3 του κόσμου και λεπτό με λεπτό και όλοι οι υπόλοιποι. Όλα αυτά με τραγούδια που η συντριπτική πλειοψηφιά άκουγε για πρώτη φορά! Παντού υπήρχαν χαμογελαστά πρόσωπα και ένα ζεστό κέφι για πάνω από 2 ώρες. Τα 4-5 encore ήταν λογικά και παρ’ ότι τα παιδιά προσπάθησαν να κατεβάσουν την ένταση προς το τέλος, νομίζω ότι όλοι θα γουστάραμε να ξανακούσουμε την συναυλία απ’ την αρχή. Πραγματικά μία αξέχαστη βραδιά. ‘Ενα ζεστό πάρτυ με φανταστική μουσική σ’ ένα μακρινό υπόγειο, σε μια βροχερή και κρύα γερμανική νύχτα.
Ακούγοντας τις επόμενες μέρες όλες τις δουλειές των Locomodo έβγαλα μερικά δικά μου συμπεράσματα. Οι Locomodo έχουν τα φώτα να γίνουν παγκόσμια γνωστοί, με τους ελληνικούς τους στίχους. Η δύναμή τους είναι περισσότερο στο Ska παρά σε οτιδήποτε άλλο. Επίσης είναι κλάσης ανώτεροι live παρά στον δίσκο. Οι δίσκοι είναι πιο κλινικοί και δεν βγαίνει τόσο πολύ το πάθος, η ένταση, ο πηχτός, ζεστός ήχος. Οι πρόσφατες δε διασκευές (Φραγκοσυριανή κτλ) ανήκουν σε μία προσπάθεια που ενώνει την μουσική, με την οποία όλοι μεγαλώσαμε, αλλά κάπου κάπου μισούμε γιατί μας δώθηκε επιτακτικά, με μοντέρνα, ελεύθερα και αγαπημένα ακούσματα.
Το στοίχημα είναι να μην κολλήσουν εκεί, να συνεχίσουν το μουσικό ψάξιμο, να κρατήσουν την επαφή με την καθημερινότητα, να μείνουν ενωμένοι, να κρατήσουν τον ενθουσιασμό και αυθορμητισμό τους κάνοντας αυτό που γουστάρουν πιστεύουν και όχι αυτό που θα προσπαθήσει το Buisness να τους επιβάλλει. Στην καλύτερη θα τους χαιρόμαστε για χρόνια. Στην χειρότερη, θα τους ακούσουμε σύντομα σε απαράδεκτες διαφημίσεις παγωτών.
Τελικά το “Πίνω μπάφους” είναι μάλλον το χειρότερο τραγούδι τους. Και, απ’ όλα τα όργανα που ανεβαίνουν στην σκηνή, το πιο δύσκολο, αυτό που ακουμπάει και ενώνει περισσότερο απ’ όλα είναι η σφυρίχτρα!! Come back soon folks!
