Γιώργος Δημητριάδης – Αναζητώντας μελωδίες στην «Οδό Ριανκούρ».

Διαβάστε αυτή την ενδιαφέρουσα συνέντευξη που παραχώρησε στην Έμμυ Αβράμη, με αφορμή τη νέα του δουλειά, ο Γιώργος Δημητριάδης.

Ο ταλαντούχος πρωταγωνιστής της εγχώριας pop-rock σκηνής (που τον ευχαριστώ θερμά για την συνέντευξή που μου παραχώρησε), Γιώργος Δημητριάδης, με μια φωνή που χρόνια τώρα αγγίζει ψυχές και αποπνέει ειλικρίνεια, παρουσιάζει τη νέα του δουλειά με τον τίτλο «Οδός Ριανκούρ» (ένας τίτλος που όπως έχει εκμυστηρευτεί αποτελεί φόρο τιμής στο αγαπημένο του Abbey Road, των Beatles). Ένα νέο μουσικό ταξίδι μόλις ξεκίνησε, μια αναζήτηση βαθιά και συναισθηματική, μια συλλογή τραγουδιών που μιλούν για την αγάπη, την απώλεια, την ελπίδα.

Ο Γιώργος Δημητριάδης αποδεικνύει για άλλη μια φορά το ταλέντο και την αφοσίωσή του στη μουσική, καθώς πίσω από κάθε του νότα και στίχο ξεχωρίζει η εμπειρία και το πάθος που έχει γι’ αυτήν.

Συνέντευξη στην Έμμυ Αβράμη:

Τα στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι ακούγεται 30% ελληνικής μουσικής και 70% ξένης. Ποια είναι η γνώμη σας, όσον αφορά την ποσόστωση για το ελληνικό τραγούδι, από το υπουργείο Πολιτισμού; Πιστεύετε ότι η διάδοση της ελληνόφωνης μουσικής όντως περιορίζεται;

Σε χώρες της Ε.Ε. με ισχυρή παράδοση στο δικό τους τραγούδι και μουσική π.χ. Ιταλία, Γαλλία κι ακόμη εκτός Ε.Ε. στην Μ. Βρετανία υπάρχουν νόμοι που προστατεύουν το δικό τους ρεπερτόριο έναντι του εισαγόμενου. Νομίζω πως το σχέδιο νόμου προς διαβούλευση στη βάση του έχει θετική πρόθεση και είναι σε σωστό δρόμο. Βέβαια, σίγουρα πρέπει και θα γίνουν αλλαγές κι αποσαφηνίσεις για να αποφευχθούν παρανοήσεις και παρεξηγήσεις γιατί είναι και ένα θέμα λεπτών ισορροπιών. Ωστόσο, εν γένει το βλέπω θετικά. Όσον με αφορά αυτό που με απασχολεί είναι πως πρέπει οι νέες δουλειές παλαιότερων αλλά και νέων δημιουργών να φτάνουν στα αυτιά του κόσμου, κάτι που εδώ και χρόνια δεν συμβαίνει κυρίως λόγω του playlist ραδιοφώνου.

Πως βλέπετε το ελληνικό ροκ σήμερα; Υπάρχουν κάποια συγκροτήματα ή καλλιτέχνες που ξεχωρίζετε κι αν ναι, ποια/ποιοι είναι;

Άραγε υπάρχει κάτι που δεν το βλέπουμε ή μάλλον που δεν το ακούμε;

Από την αρχή του 2000 και μετά άρχισε η πτώση, είτε γιατί κάποιοι κύκλοι έκλεισαν, είτε γιατί τα γούστα και οι τάσεις άλλαξαν, μετατέθηκαν, τα ραδιόφωνα γενικά άρχισαν να μην παίζουν οτιδήποτε είχε λίγη παραπάνω ηλεκτρική κιθάρα. Το κοινό που είχε κάποτε αυτή η σκηνή διέρρευσε, παροχετεύτηκε σε άλλα είδη και ονόματα. Δυστυχώς, μετά από την περίφημη δεκαετία του ’90, εκτός κάποιων εξαιρέσεων δεν βγήκαν συνεχιστές με κάποια νέα πρόταση. Σίγουρα, υπάρχουν κάποιες ενδιαφέρουσες παρουσίες, αλλά από τη στιγμή που το ηλεκτρικό άκουσμα πλέον δεν μαζεύει κόσμο, ουσιαστικά είναι σαν να μην υπάρχει. Το ‘ελληνικό’ rock πλέον λειτουργεί μονάχα σαν ανάμνηση παρά σαν δημιουργικό παρόν. Φαντάζομαι εκεί έξω υπάρχουν παιδιά που το παλεύουν το θέμα, προσπαθούν αλλά εν τέλει η πρόταση είναι που μετράει και όχι η πρόθεση.

Απροσάρμοστοι, φαντάζομαι πως αυτά τα 2,5 χρόνια που συνεργαστήκατε μαζί τους, μετά τον θάνατο του Παύλου, αποτελούν ένα σημαντικό κεφάλαιο για σας. Πείτε μας λίγα λόγια.

Ήταν ένα σχολείο για μένα γιατί μπόρεσα να μπω περισσότερο στο ρεπερτόριο του Παύλου τραγουδώντας το για δύο και βάλε χρόνια με την καλύτερη κατά τη γνώμη μου μπάντα εκείνης της εποχής.

Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να μας πείτε την άποψή σας για την τραπ μουσική, αλλά και για όλο αυτό που γίνεται τελευταίως, με αφορμή την πολιτική ορθότητα και τους στίχους.

Δεν ακούω αυτό το ρεπερτόριο παρά μόνο τυχαία, αν πέσω πάνω του κι αυτό πάνω μου. Είναι ο καθρέφτης ενός μέρους της πραγματικότητας μας, η οποία είναι απαίσια, άρα θα βγει και απαίσια μουσική, με πολύ χαμηλό επίπεδο, όπως και αυτό το κομμάτι της πραγματικότητας μας.

Ο μύθος του εύκολου χρήματος, της ψευτομαγκιάς, του μισογυνισμού, μίας σεξιστικής χυδαιότητας, ένα οδυνηρό παραμύθι δυστυχώς για πολλούς πιτσιρικάδες που θαμπώνονται από αυτό το ψέμα.

Αλλά αντί να κατηγορούμε τα νέα παιδιά θα πρέπει να δούμε εμείς τι κάναμε ή τι δεν κάναμε για να φτάσουν εκεί και όταν λέω εμείς εννοώ εμείς οι γονείς, οι δάσκαλοι, το σχολείο, η Παιδεία, τα ΜΜΕ, όλα αυτά είμαστε «το εμείς».

Το θέμα με την λεγόμενη political correctness και χρησιμοποιώ εδώ τον αγγλικό όρο στοχευμένα επειδή είναι ένα Αμερικανικό δημιούργημα και εφεύρημα, είναι πολύ σοβαρό γιατί εν τέλει και παρά τις όποιες του αρχικές καλές προθέσεις, εξελίχτηκε σε έναν καταπιεστικό μηχανισμό σκέψης, άρα κι έκφρασης που τον βρίσκω γεμάτο από υποκρισία. Από την αρχή βέβαια ήξερα πως εκεί θα κατέληγε.

Σε έναν νέο πουριτανισμό.

Ποια συναυλία και ποια δουλειά σας, σας έχουν κάνει ιδιαίτερα περήφανο;

Το νέο μου ψηφιακό album ΟΔΟΣ ΡΙΑΝΚΟΥΡ με την ενορχήστρωση και παραγωγή του συνεργάτη μου Κώστα Μπουντούρη που κυκλοφόρησε τον περασμένο Ιούνιο από το ΟΓΔΟΟ MUSIC GROUP.

Ναι, αισθάνομαι μεγάλη ικανοποίηση για αυτό το album. Το θεωρώ ένα από τα καλύτερα που έχω κάνει μέχρι σήμερα. Είναι το απόσταγμα του υλικού που έγραφα μέσα στα χρόνια της πανδημίας. Όλη αυτή η δύσκολη περίοδος για όλους μας είχε ωστόσο ένα μεγάλο δημιουργικό αντίβαρο για μένα, με αποτέλεσμα αυτόν τον υπέροχο δίσκο.

Κάνω μια δουλειά που αγαπώ, με τα πάνω της και τα κάτω της όπως η ίδια η ζωή μας.

Αγαπώ όλα όσα έχω κάνει και μαζί με αυτά τους ανθρώπους που με βοήθησαν, με στήριξαν είτε σαν μουσικοί, είτε σαν παραγωγοί, την οικογένεια μου, τους αγαπημένους μου φίλους. Υπάρχουν φυσικά κάποιες στιγμές ξεχωριστές, είτε συναυλιακά, είτε δισκογραφικά και αυτές είναι στον 2^ο μου μεγάλο δίσκο ΤΕΥΧΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ του 1995, στον 6^ο μου μεγάλο δίσκο ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΕΠΟΧΗ του 2004, στο album του 2016 ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΚΟ ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ και στο album του 2018 Η ΣΚΙΑ ΠΟΥ ΜΕ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ αλλά και στο 2015 εκείνες οι δύο επετειακές μου Δευτέρες στον Ρυθμό που είχα πολλούς καλεσμένους. Ήταν πραγματικά δύο απολαυστικές βραδιές για τα 20 μου χρόνια στην δισκογραφία σαν τραγουδοποιός.

Έχουν περάσει κιόλας 27 χρόνια, αλλά είναι Σαν να μη πέρασε μια μέρα, το περιμένατε ότι θα αγαπηθεί τόσο πολύ;

Όταν έγραψα τη μουσική πάνω στους στίχους του Κώστα Λειβαδά ήλπιζα να αγαπηθεί χωρίς όμως να φαντάζομαι πως θα έπαιρνε τέτοια έκταση και διάταση, αλλά και διάσταση μέσα στον χρόνο.

Κανείς σώφρων ποτέ δεν μπορεί να φανταστεί το μέτρο της απήχησης που μπορεί να έχει ένα δικό του έργο, εκτός και εάν είναι ταξιδιώτης του χρόνου πράγμα που μέχρι τώρα ίσως και ποτέ δεν καταφέρουμε.

Νομίζω πως βγήκε στην εποχή του, την κατάλληλη στιγμή που υπήρχαν γενικότερα οι συνθήκες μέσα στον κόσμο, στη ζωή μας τότε.

Εάν π.χ. έβγαινε σήμερα δεν νομίζω πως θα είχε την ίδια τύχη και τους λόγους εξηγώ σε παραπάνω απάντηση μου.