Η νέα γενιά του Punk είναι εδώ! Παρ’ όλο τον σχετικά περίεργο τίτλο που σε προδιαθέτει για πιο μελαγχολικές ποπ φόρμες οι Wish Upon A Star παίζουν καθαρόαιμο μελωδικό πανκ και μάλιστα με τέτοιο πάθος που πιστεύω πως ευτυχώς έχουν πολλά να δώσουν ακόμα.
Η μπάντα ιδρύθηκε το καλοκαίρι του 2004 στο Ρέθυμνο όπου σπούδαζαν, ξεκινώντας στην αρχή ως πενταμελής μπάντα και ηχογραφώντας το πρώτο τους demo “We are on our oun”.Κατόπιν η μπάντα κατέληξε στην σημερινή της τετραμελή σύνθεση (Ορφέας – κιθάρα /φωνητικά, Λεπάς – κιθάρα /φωνητικά, Αλέξης –μπάσο /φωνητικά, Αστέρης – ντραμς ) με την οποία και ηχογράφησαν άλλα δύο demo καθώς και το παρόν CD-EP ενώ παράλληλα έδωσαν αρκετά live σε όλη την Ελλάδα, εξελίσσοντας παράλληλα το ηχόχρωμά τους από pop σε καθαρόαιμο πανκ.
Με τις πρώτες νότες από το “The great before” καταλαβαίνεις πως οι τύποι δεν αστειεύονται, οι κιθάρες είναι κοφτές σαν ξυράφι, η rthym section σε κοφτά 2/4 και…φουλ επίθεση. Μελωδίες που ξεσηκώνουν , συναισθήματα οργής και ανάτασης, άγρια φωνητικά και… πάμε .Το ίδιο ισχύει και για το “So far away” με το πολύ καλό εύρημα της εισβολής του μπάσου για λίγα μέτρα ,κάνοντας μια τέλεια αντίστιξη στο ούτως ή άλλως κιθαριστικό ηχόχρωμά τους. Η μελωδικότητα υπάρχει ατόφια και στο “Trickster” ενώ το αμέσως επόμενο “No escape from screwing up” θα το ζήλευαν σίγουρα οι Offspring. Μια ακόμα κιθαριστική καταιγίδα ακολουθεί με το πανέμορφο “Beautiful losers” το οποίο άνετα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ύμνος της σημερινής γενιάς με τους έξοχους στίχους του και την απολογητική του διάθεση .Τα πνεύματα επανέρχονται σε φουλ επίθεση στο “Loneliness” που ακολουθεί, με τα πολύ εμπνευσμένα backing vocals με την μανιεριστική τους φόρμα αλλά και το έξοχο κόψιμο του ρυθμού το οποίο οδηγεί στην ανάπτυξη ενός κιθαριστικού σόλο που κλείνει έξοχα το κορυφαίο κομμάτι του cd ( τι έγραψαν οι άνθρωποι?!),Το ΕΡ κλείνει με το “Clinic” στο οποίο συμμετέχουν ο Billy και ο Jack από τους Despite Everything δημιουργώντας με τα αλληλοκαλυπτόμενα φωνητικά τους ,το ιδανικό soundtrack για οδομαχίες.
Σαν συνολική εικόνα και παρά τις όποιες ελάχιστες τεχνικές ατέλειες διακρίνονται ( κάποια πολύ rough φωνητικά, κάποια απότομα κλεισίματα κομματιών) έχουμε να κάνουμε με μια νέα γενιά punk, μελωδική, ακομπλεξάριστη, εμπνευσμένη και κυρίως οργισμένη .Άλλωστε τι διάολο πανκ θα ήτανε εάν όλα ήταν στυλιζαρισμένα, οκ και στην θέση τους; Οπότε μιλάμε για μια μπάντα που θέλει να σε κατεβάσει στον δρόμο, να σε βάλει να ψάξεις τον εαυτό σου και τις σχέσεις σου με όλους και να τείνεις να αυτοπροσδιοριστείς μέσα από την οπτική των Όμορφων και Ηττημένων. Ομολογουμένως με τρομάζει μια τέτοια βαθιά συνειδητοποίηση από μια πανκ μπάντα και αυτό με κάνει να την σέβομαι για έναν λόγο παραπάνω αφού η οργή της μετουσιώνεται σε λέξεις και πιστεύω πως οι στίχοι τους θα μας απασχολούν και για τα επόμενα χρόνια. Μόλις γράφτηκε ο ύμνος της νέας γενιάς!
Κείμενο : Δημήτρης Βασιλειάδης
