Ο Θάνος Ανεστόπουλος, ιδρυτής των Διάφανων Κρίνων», ακολουθώντας πλέον μια μοναχική διαδρομή συναντά τον Αντρέα Λυκάκη σε μια συνέντευξη για λογαριασμό του «Rock Αποδράσεις».
Θα ήθελες να μας πεις κάποια από τα σχέδια για το μέλλον σου; Ήδη σε έχουμε δει να συνεργάζεσαι με καινούργιους μουσικούς (Νίκος Πλάτανος , Νίκος Γιούσεφ) στην παράσταση «οι ποιητές γυμνοί τραγουδούν»
Προτού φτάσουμε σε αυτό, μετά από πολλά χρόνια, 19,20 χρόνια μέσα από μια μπάντα , μέσα από μια παρέα φίλων τα έφερε έτσι ο καιρός ώστε πήρε ο καθένας τον δρόμο του. Στην ουσία προσπάθησα να επιλέξω πραγματικά έναν μοναχικό δρόμο. Θα μπορούσε να είχε γίνει εδώ και πάρα πολλά χρόνια αυτό. Μέσα από διάφορες συνθήκες πίστεψα ότι θα ήταν ανούσιο να συνεχιστεί να υπάρχει μια παρέα ανθρώπων η οποία ότι είχε να δώσει για εμένα το είχε δώσει. Και θεωρώ ότι είναι πολύ όμορφο κάποια πράγματα να κλείνουν μερικές φορές στην ακμή τους και στην συγκεκριμένη περίπτωση παραδίδοντας έναν καινούργιο δίσκο, την έκτη δουλεία μας. Είναι ένας μοναχικός δρόμος αλλά είναι και ένας όμορφος δρόμος. Όταν λέω μοναχικός το βάζω σε εισαγωγικά γιατί όλοι οι άνθρωποι είμαστε όντα οι οποίοι χρειαζόμαστε για να δημιουργούμε: την συντροφικότητα, την ανταλλαγή, την επικοινωνία και νιώθω ότι αυτή την στιγμή στην ζωή μου μια και με ρωτάς για μένα πέρα από όλα τα προβλήματα που μπορεί να υπάρχουν με ενδιαφέρει πάρα πολύ να αναμετρηθώ με αυτήν την πρόκληση που λέγεται καινούργια αρχή, γιατί πάντα είναι μια καινούργια αρχή. Στο επίπεδο της δημιουργίας, στην μουσική νιώθω ότι δεν κατέβηκα ποτέ από την σκηνή αλλά θέλω να προσπαθήσω να κατέβω εγώ χαμηλότερα. Να δουλέψω με το εγώ μου σε εισαγωγικά και χωρίς εισαγωγικά. Να δουλέψω αρκετά. Είναι καιρός για αυτοκριτική, είναι καιρός για προσπάθεια, να μην ξεχνάμε πράγματα από το παρελθόν να θυμηθώ πάλι της αφετηρίες κ της αρχές, πως ξεκίνησε όλο αυτό το ταξίδι. Χωρίς καμιά πρόθεση να δω τους λόγους που τέλειωσε ακόμα. Γιατί αυτή την στιγμή πραγματικά έχω μπει σε μια πολύ ωραία προσπάθεια που είναι δύσκολη αλλά πιστεύω ότι θα φέρει πολύ καλά αποτελέσματα τα οποία δεν με ενδιαφέρει αν είναι σύντομα. Όσο χρειαστεί. Μέσα από αυτό το πλαίσιο και από αυτόν τον τρόπο σκέψης γνώρισα και γνωρίζω καινούργιους ανθρώπους μουσικούς που είτε έχουμε κοινά ενδιαφέροντα, είτε έχουμε μια διαφορετική προσέγγιση, είτε προερχόμαστε από διαφορετικούς μουσικούς τόπους η ανταλλαγή ισχύει. Και έτσι σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα καταφέραμε και ανεβάσαμε πχ και εδώ στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη στης αρχές του καλοκαιριού μια μουσική παράσταση με τον τίτλο «οι ποιητές γυμνοί τραγουδούν» με μελοποιημένα ποιήματα μέσα από μια άλλη οπτική. Για μένα πήγε καλά από την άποψη ότι προσπάθησα να μην παροπλιστώ, αλλά μέχρι εκεί. Όλο αυτό το πράγμα μπορώ να το ταξιδέψω λίγο ακόμα καιρό μέχρι κάπου να καταλήξει αλλά στο βάθος του μυαλού μου είναι η συγκρότηση όλον αυτόν τον μουσικών που υπήρξαν και υπάρχουν στο κεφάλι μου να κοιτάξω να δω με ποιο καινούργιο τρόπο θα της μπολιάσω και να βγουν σε κάτι ζωντανό. Έχω σχέδια για το μέλλον και δισκογραφικά και σαν ζωντανές παρουσίες σε διάφορες σκηνές αλλά θέλει δουλειά. Με ενδιαφέρει να συγκεντρωθώ στο κεφάλαιο της δουλειάς. Αυτό είναι το μικρό σύμπαν που προσπαθώ να φτιάξω αυτήν την εποχή και δεν το πιέζω πολύ.
Υπάρχει περίπτωση να σε δούμε και σε κάποια άλλη μορφή τέχνης. Υποψιασμένος από τα σχέδια στο artwork, της μουσικές για το θεατρικό δις Τζούλια, ή μουσικές για κινηματογράφο όπως το όταν ο χρόνος πέφτει πάνω σε τοίχο που ήταν μέρος μιας ταινίας μικρού μήκους .υπάρχει και κάτι τέτοιο στα σχέδια σου;
Γίνονται όλα αυτά, το ένα επηρεάζει το άλλο. Όλο το καλοκαίρι αφοσιώθηκα, έδωσα βάρος στο να ασχοληθώ ας πούμε με την ζωγραφική. Σιγά σιγά σου γεννιούνται ιδέες μέσα από κάποια θέματα που ζωγραφίζεις και γεννιέται ένα στιχάκι. Πιάνεις την κιθάρα σου πας στο πιάνο συνθέτεις μια ιδέα. Παράλληλα ένας άνθρωπος ο οποίος μπορεί στην ζωή του να παίρνει χρόνο από την καθημερινότητα του να την κάνει κάτι δημιουργικό είναι η μεγαλύτερη άσκηση. Συνήθως οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν σε τόσο ασφυκτικούς χρόνους που έχουν ξεχάσει την σημασία και τον λόγο που υπάρχουν. Η σημασία είναι να μην ξεχνάμε ότι είμαστε πρωτίστως άνθρωποι οι οποίοι πέρα από αυτό που είπα προηγουμένως , ότι είμαστε κοινωνικά όντα, χρειαζόμαστε την επικοινωνία. Ξεχνάμε να κοινωνήσουμε και να επικοινωνήσουμε με τον ίδιο μας τον εαυτό. Και αυτές οι ασκήσεις είναι πραγματικά αναγκαίες τελικά. Να θυμούμαστε ότι πρέπει να αφιερώνουμε κάποιο χρόνο στην ψυχή μας γιατί όλα αυτά έχουν να κάνουν με την ψυχή μας και το πνεύμα μας. Θέλω να προσπαθήσω να δώσω ποιο πολύ βάρος στο κεφάλαιο πνευματικότητα. Ένιωσα το τελευταίο καιρό τα τελευταία χρόνια ότι αυτό το είχα χάσει και δεν έκανε τίποτα και δεν διόρθωνε καθόλου, πάρα με στήριζε έστω και σαν πατερίτσα, το κεφάλαιο ότι υπάρχω σε μια παρέα ανθρώπων και δημιουργούμε κάποια τραγούδια, μουσικές. Και όταν λέω κάποια, γιατί για κάποιους μπορεί να ήταν σημαντικά για κάποιους ασήμαντα εγώ δεν μπαίνω σε αυτό αλλά το πνευματικό το μέρος είχε βγει πολύ απ’ έξω. Τουλάχιστον εγώ, να μιλώ για τον εαυτό μου αυτή την στιγμή. Είδα τον εαυτό μου πραγματικά να έχει ξεφύγει από τον αρχικό στόχο. Που είχα πραγματικά να φτάσω σε ένα σημείο να νιώθω ότι έχω κάνει προσπάθεια στην ζωή μου να γίνω ποιο άρτιος ποιο καλός να έχω να αποκτήσω μια αυτογνωσία για μένα για τους ανθρώπους. Μέσα από της ουσίες, και συγκεκριμένα μια ουσία ,του αλκοόλ. Έφτασα σε σημείο να παρανοήσω. Έφτασα με απλά λόγια να είμαι μεταξύ του φανταστικού και του αληθινού. Πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας για την ίδια την μπάντα, για το ποιοι είμαστε, που πάμε και σε όλα αυτά δεν είχα δώσει βάση τα τελευταία χρόνια. Δεν είχα ενισχύσει με αυτοπεποίθηση με δύναμη. Που να την βρεις την αυτοπεποίθηση όταν είσαι κυριευμένος από άλλα πράγματα. Να πεις ότι φτιάχνεις όμορφα πράγματα. Δεν μου κατέβαινε μια ιδέα, ένα ωραίο τραγούδι τόσο εύκολα όπως πολύ παλιότερα. Δεν επικοινωνούσα με τον κόσμο. Το επικοινωνιακό του live. Είχα κλειστεί σε ένα κόσμο στον οποίο λόγο έδινα στο αλκοόλ. Πέρα από την μυθοποίηση που του είχα προσδώσει. Πιστεύω δηλαδή ότι η απόφαση μου να συνεχίσω σε έναν μοναχικό δρόμο ή τουλάχιστον να σταματήσω από αυτή την πορεία, ήταν παράλληλη για μια πορεία με μια απόφαση που πήρα για την δικιά μου την προσωπική υγεία και πνευματική και σωματική. Σε αυτό το διάστημα που απέχω από όλο αυτόν τον διάολο, λίγο καιρό, ήδη νιώθω αρκετά ποιο δημιουργικός χωρίς στην πράξη να το έχω αποδείξει ακόμα, αλλά το σημαντικό, νιώθω αρκετά ποιο ικανός να βάλω σε μια σειρά της σκέψεις μου, να γίνω λιγότερο χαοτικός στον λόγο μου και να αρχίσω πραγματικά αυτή την επίπονη και δύσκολη προσπάθεια που είναι μπροστά μου και πραγματικά μου φαίνεται ανήφορος, ανηφόρα μεγάλη και να κάνω επιτέλους μια μεγάλη αυτοκριτική. Ξέρω ότι στο βάθος του τούνελ υπάρχει πάντα η ελπίδα, το μόνο που ξέρω καλά για πρώτη φορά στην ζωή μου είναι ότι δεν είμαι ικανός να συμβουλέψω κανέναν για τίποτα κάτι που έκανα διαρκώς τα προηγούμενα χρόνια είτε σε συνεντεύξεις είτε σε συζητήσεις μεταξύ μας με τα παιδιά. Είχα πάντα την εντύπωση ότι ξέρω, ότι γνωρίζω, ότι έχω τον πρώτο λόγο, ότι μπορούσα και είχα την ικανότητα να συμβουλεύω. Ξεχνώντας να συμβουλεύομαι. Αλλά δεν γινόταν αυτό το πράγμα. Ένιωσα λοιπόν ότι για να ξανά-αγγίξω όχι την αγνότητα την πρότερη όταν ήμουν νέος όταν πρωτο-ξεκίνησα με πολύ αγάπη για την μουσική αλλά να ξαναβρώ ένα κομμάτι από αυτήν την χαμένη αθωότητα και την αγνότητα. Ξέρω πως δεν θα ξαναβρεθεί ποτέ, αλλά να ξανα-θυμηθώ την αγνότητα ίσως μπορέσω να τα καταφέρω και αν τα καταφέρω πιστεύω ότι θα ξεχειλίσουν πολύ όχι όμορφες η άσχημες μουσικές. Αληθινές μουσικές. Μέσα από την ψυχή μου. Αυτό προσπαθώ να επαναπροσδιορίσω την σχέση μου με την ψυχή μου.
Από την προηγούμενη φορά που σε συνάντησα η εντύπωση που μου έμεινε είναι ότι κάτι έχει αλλάξει. Προς το καλύτερο, το ποιο δημιουργικό. Πριν μιλήσουμε η εικόνα που είχα δημιουργήσει ήταν μέσο της σκηνής, από τα live.
Κοίταξε πολλές φορές ξεγελά αυτό, και όταν είσαι μέσα σε ένα πρόβλημα. Γενικά στην ροκ μυθολογία και το λέει και η έννοια τα παιδιά είναι πολύ εύκολο να πλαστούν. Είναι σαν ζυμάρια. Με το τι θα δώσεις ,τι πρότυπο θα περάσεις και τι θα προβάλεις πραγματικά. Καμιά φορά εσύ ο ίδιος που λογίζεσαι έως πρότυπο ή προβάλεις κάποια πράγματα από σένα την πατάς. Γίνεσαι εσύ ο ίδιος το θύμα. Μπορεί ας πούμε ο εαυτός σου να αρχίζει να γαλιφιάζεται από εσένα τον ίδιο και να πεις οκ, μου αρέσει που είμαι χοντρός, καταστροφικός, αλκοολικός , ματώνομαι με τα γυαλιά πάνω στην σκηνή και που και που θα γράψω και ένα τραγουδάκι και θα πω βάλτε φωτιά στην πόλη και όταν πηγαίνεις σπίτι σου να είσαι ένας άνθρωπος ο οποίος μπορεί να φτύνεις το αίμα έξω από την πόρτα του σπιτιού ,να βγάζεις τον ζελέ, να βάζεις της κόκκινες πιτζάμες σου να ξαπλώνεις και το πρωί να λες καφέ. Η πραγματικότητα πως θα την προσφέρεις έχει να κάνει με το ποσό πραγματικότητα είσαι όταν ανεβαίνει κάποιος στην σκηνή είτε είναι θεατράνθρωπος είτε είναι μουσικάνθρωπος και πόσο παραμένει το ίδιο έξω από την σκηνή. Εγώ μέχρι πρόσφατα έλεγα ότι όταν ανεβαίνει κάποιος στην σκηνή κάτι γίνεται. Ένα μαγικό κλικ, αλλάζεις για να υπηρετήσεις ένα σόου, μια παράσταση. Για να μου κάνει καλό κάτι από δω και πέρα στην ζωή μου θα πρέπει έντιμα να είναι αληθινό και έξω και μέσα. Αυτό που είπες λοιπόν προηγουμένως ότι είναι η δεύτερη φορά που με είδες απ’ έξω και φαίνεσαι πολύ καλύτερα απ έξω … καταρχήν είχες την απόσταση, κατά δεύτερον μπορεί να είναι πλασματικό αυτό που βλέπεις για την συνέντευξη τώρα, εγώ ξέρω και εγώ δεν ξέρω τι ήμουν τι είμαι και τι μπορεί να είμαι μεθαύριο. Αλλά πιστεύω τελικά ότι από πού θα γνωρίσουμε αν κάποιος λέει την αλήθεια; Στην περίπτωση την δικιά μας είναι από την κατάθεση ψυχής. Από τα γεννήματα της ψυχής και ποια είναι αυτά; Η μουσικές τα τραγούδια οι στίχοι. Αν γράψω αυτή την στιγμή έναν στοίχο για το πώς είναι να γεννάς ένα παιδί ε, δεν ξέρω και ας σου γράψω τον ωραιότερο στοίχο, δεν είναι αληθινό γιατί δεν το έχω. Δεν είχα ποτέ και δεν θα το έχω ποτέ στην ζωή μου. Αν όμως πρέπει να γράψω ένα τραγούδι πως είναι να έχεις να πιεις πέντε μήνες; Τι σου βγάζει αυτό; Τι σου έχει προσφέρει; Τι σε έχει κάνει να σκεφτείς; Τι συνήθειες σου έχει αλλάξει; Ποιον τρόπο σκέψης σε κάνει να αγγίξεις; Μπορώ να γράψω ποιο κοντά και ποιο αληθινά. Αυτό είχα χάσει όλο αυτό τον καιρό. Ζούσα μέσα σε ένα παραλήρημα και έκατσα και έκανα το έγκλημα και είμαι τόσο κατηγορηματικός σε αυτό, το έγκλημα να γράφω πράγματα τα οποία πίστευα μετά ότι είμαι αυτά τα πράγματα.
Δηλαδή από το να κάνεις καταγραφή από την ζωή σου στους στίχους….
Πίστευα ότι είμαι αυτά τα πράγματα. Θέλω να κάνω καταγραφή και αυτό πιστεύω σιγά σιγά να γίνει. Μακάρι να γίνει, το εύχομαι. Μακάρι να καταγράψω αληθινά, άμα είναι να βγουν και κάποια πράγματα ας βγουν. Είτε ζωγραφική είτε… δεν με ενδιαφέρει πλέον. Το ωραίο τραγούδι. Με ενδιαφέρει η ωραία ομολογία, η αληθινή εξομολόγηση ψυχής και πίστεψε με το λέω σε σένα για να το ακούω και εγώ. Είναι πολύ επίπονο, έχει πολύ πόνο. παίρνω την ευθύνη αυτή τη στιγμή μόνο ενός πράγματος, την ευθύνη που μου αναλογεί. Για όλα όσα πραγματικά έκανα και ήμουν εγώ. Γιατί κάποτε έλεγα για όλα αυτά που έκανα αλλά δεν ήμουν εγώ. Αυτό είναι το κεφάλαιο της προσπάθειας μου να μπω σε έναν δρόμο καινούργιο, μια νέα αρχή που είναι και δεν είναι μοναχικός. Αλλά θέλω πραγματικά να παροπλίσω καλά αυτήν την νέα αρχή για να μην ξανακάνω λάθη του παρελθόντος. Αλλά είμαι έτοιμος να κάνω κ πολλά ακόμα.
Υπάρχει όμως μια ειδωλοποίηση στο πρόσωπο σου από το κοινό τον «κρίνων» που δεν ξέρω αν θα μπορέσει να δεχτεί εύκολα την αλλαγή, ούτε την διάλυση τον κρίνων, διάβασα και κάποιες ακραίες αντιδράσεις …νομίζω ότι ίσως είναι και λίγο θυμωμένοι μαζί σου.
Πλέον έχω αρχίσει να σκέπτομαι όχι τόσο πολύ αυτό που έγινε, από την μια έχασκα λίγο , τα εν οίκω μη εν δήμο και από την άλλη έφτασα σε ένα σημείο και εγώ και τα παιδιά να δημοσιοποιήσουμε κάποια πράγματα που συνέβησαν. Δεν θα συνεχίσω εγώ να ρίξω λάδι στην φωτιά σε όλο αυτό το θέμα γιατί αρκετά με όλο αυτό, γι αυτό και σου μιλώ και για μένα τόση ώρα, θέλω να πω ώμος όσο αναφορά την ειδωλοποίηση και τα πρότυπα, όλο αυτό που μπορεί να υποστεί μια ομάδα ανθρώπων που ακολουθεί ίσως φανατικά μια μπάντα έναν καλλιτέχνη, μην νομίζεις ότι είναι όλος ο κόσμος έτσι. Μην νομίζεις ότι όλο τον κόσμο τον ενδιαφέρει το βιοποριστικό του η καθημερινότητα ασχολείται με την διάλυση μιας μπάντας κουτσομπολίστικα ή όχι. Πιστεύω ότι και εμείς έχουμε της ευθύνες μας, όλα τα παιδιά στην μπάντα που αφήσαμε όλο αυτό το πράγμα να δημοσιοποιηθεί, ίσως ήταν καλύτερη η σιωπή με ένα απλό σας ευχαριστούμε αλλά ήρθε η ώρα να πούμε γεια. Εγώ ένιωσα εκείνη την στιγμή ότι σύρθηκα, θίχτηκα, πιέστηκα, από τους ίδιους τους ανθρώπους που μου λες, τους 100 τους 200 να απαντήσω είτε έκανα σωστά είτε έκανα λάθος αυτή την στιγμή πιστεύω ότι θα πρέπει να περάσουμε ένα μήνυμα όλοι, χωρίς να είναι καν συμβουλευτικό. Ότι δεν πρέπει να παίρνουμε πολύ σοβαρά τους εαυτούς μας αλλά πρέπει να παίρνουμε πολύ σοβαρά το έργο του κάθε ανθρώπου. Δεν είναι ούτε δικό μου ούτε δικό σου ούτε τον παιδιών από την μπάντα. Κανενός από μας τους 5 τους ανθρώπους δεν είναι πλέον. Ανήκει στην ιστορία, αν ήταν βιβλίο στης βιβλιοθήκες, ανήκει στης δισκοθήκες για της επερχόμενες γενιές, όμως πάντα δεν ήμασταν δεν είμαστε και δεν θα ήμαστε ποτέ τίποτα σοβαρό. Για μένα η σπουδαιότητα είναι η μάχη για τον πνευματικό μας κόσμο και η καθημερινή πρακτική μάχη για τον βιοπορισμό του ποιο απλού ανθρώπου διπλά μας. Είμαι υπέρ του πρότυπου είμαι κατά της ειδωλοποίησης του ειδώλου, δεν θα καθόμουν να πιω έναν καφέ με έναν άνθρωπο που θα με ρωτούσε συνέχεια να μάθει περεταίρω πράγματα για της διαπροσωπικές σχέσεις 2,3 ανθρώπων καλλιτεχνών. Θα καθόμουν με έναν άνθρωπο που θα με ρωτούσε πραγματικά τι ήθελα να πω εγώ ή ο άλλος σε κάποιο συγκεκριμένο στοίχο γιατί δεν καταλαβαίνω ή το βλέπω σαν αλληγορία ή μου κάνει καλό η κακό. Γι αυτό είμαστε εδώ , και γι αυτό όσοι από μας θέλουμε συνεχίζουμε. Όλα αυτά τα κάνει ο καθένας για τον εαυτό του. Ότι κάνουμε το κάνουμε για τον εαυτό μας . Ακόμα και να είμαστε σε μια μπάντα σε μια ομάδα, μπορούμε να φτάσουμε στο σημείο να παίρνουμε, να ρουφάμε την ιστορία του καθενός της γνώσης . Το γαμώτο του το ωραίο του , το όμορφο αλλά να παίρνουμε και αυτά που προβάλλονται κ βρίσκουμε ότι τα κοιμίζουν με μας…. το λέω χωρίς καμιά σκέψη ατομικισμού.
Τα σχεδία σου για τον χειμώνα ; Κάποια live;
Θα υπάρξουν κάποια live, σκέπτομαι να υπάρξουν σε 2 σχεδία παράλληλα. Σίγουρα κάποια μελλοντική δισκογραφική δουλειά και παράλληλα ίσως αυτή η μουσική παράσταση να καταγράφει γιατί πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο να ηχογραφηθεί και να μείνει. Στα πλαίσια αυτής της ηχογράφησης αν και όποτε επιτευχτεί θα γίνουν κάποιες συναυλίες που θα ανακοινωθούν σύντομα. Υπάρχει όρεξη υπάρχει δύναμη, δεν κατέβηκα από την σκηνή εδώ και 20 χρόνια, θέλω να κατέβω λίγο από το εγώ μου και πραγματικά κάνω κάποια προσπάθεια. Μπορεί να γίνω και ζωγράφος.
Τα 5 καλύτερα συγκροτήματα ή καλλιτέχνες
Ένας καλλιτέχνης που με μεγάλωσε είναι o David bowie , Nick cave , Marian Faithful, Χατζιδάκις και οι Diary Of Dreams.
Τα 5 καλύτερα album
Tindersticks – tindersticks
Στέρεο νόβα – Στέρεο Νόβα
Joy division – love will tears us apart
Nick cave – The Sorrowful Wife
Nina Simone – οποιοδήποτε άλμπουμ
Ταινίες
Κουρδιστο πορτοκαλι – Stanley Kubrick•
Requiem for a dream – Darren Aronofsky
Ο Πολίτης Κέιν του Όρσον Γουέλς
Χορεύοντας Στο Σκοτάδι – Lars von Trier
Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα – Νικος Νικολαϊδης
Επίσημες Σελίδες:
www.facebook.com/profile.php?id=1017296979
www.myspace.com/diafanaproduction
