Τα Διάφανα Κρίνα ήταν ένα ελληνικό ροκ συγκρότημα. Αποτελούνταν από τους Θάνο Ανεστόπουλο (φωνή, ακουστική κιθάρα, φυσαρμόνικα, πιάνο,), Νίκο Μπαρδή (κιθάρες, τρομπέτα, κρουστά, μεταλλόφωνο), Κυριάκο Τσουκαλά (κιθάρες, πλήκτρα, κρουστά, γεννήτρια ήχων), Παντελή Ροδοστόγλου (ηλεκτρικό μπάσσο), Τάσο Μαχά (τύμπανα, κρουστά) και τον Παναγιώτη Μπερλή (φωνή, πλήκτρα).
Τα Διάφανα Κρίνα σχηματίστηκαν το 1991 και το 1994 κυκλοφόρησε από τη δισκογραφική εταιρεία Wipe Out ο πρώτος τους δίσκος. Ήταν το single Λιώνοντας μόνος/Κάτω απ’ το ηφαίστειο. Το 1996 με 6ο μέλος τον Παναγιώτη Μπερλή στα πλήκτρα, κυκλοφορούν το δίσκο Έγινε η απώλεια συνήθεια μας. Το 1997 συμμετέχουν στη συναυλία Rock of Gods, η οποία έγινε στο γήπεδο του Απόλλωνα Αθηνών στην Ριζούπολη μαζί με συγκροτήματα όπως οι The Sisters of Mercy. Το 1998 κυκλοφορούν το δίσκο Κάτι σαράβαλες καρδιές, ενώ την ίδια χρονιά δίνουν την πρώτη τους συναυλία στο club «ΡΟΔΟΝ». Το 1999 ανοίγουν την συναυλία των Tindersticks στη μουσική σκηνή «Σφεντόνα», στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας.
Το 2000, μετά από την αποχώρηση του Παναγιώτη Μπερλή από το σχήμα, διαλύουν την συνεργασία τους με την Wipe Out, δημιουργούν τη δική τους δισκογραφική εταιρεία, την This Is My Voice Records, και κυκλοφορούν το single Είναι που όλα ήρθαν αργά. Τον Οκτώβριο του 2000 κυκλοφορεί ο δίσκος Ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές, ενώ στο τέλος του 2000 διασκευάζουν το τραγούδι Θάνατος του Παύλου Σιδηρόπουλου με αφορμή τον δίσκο-συλλογή από την EMI Στον Π – Αφιέρωμα Στον Παύλο Σιδηρόπουλο. Το 2001 κυκλοφορεί ο δίσκος Καινούργιος τόπος/Κάτω απ’ το ηφαίστειο, ως ένθετο στο περιοδικό Fractal Press. Το 2002 ο Θάνος Ανεστόπουλος κάνει ακουστικές (unplugged) εμφανίσεις με την κιθάρα του στο bar «Closer» στην Αθήνα. Στο τέλος του 2002 τα Διάφανα Κρίνα γράφουν την μουσική για το θεατρικό έργο Δεσποινίς Τζούλια.
Στα μέσα του 2003 κυκλοφορεί και πάλι από την This Is my Voice Records ο δίσκος Ο,τι απόμεινε απ’ την ευτυχία. Το 2004 τα Διάφανα Κρίνα πραγματοποιούν συναυλίες σε όλη την Ελλάδα (ενδεικτικά μπορεί να ειπωθεί ότι το 2001 πραγματοποίησαν 170 συναυλίες σε όλη τη χώρα).[εκκρεμεί παραπομπή] Το 2005 κυκλοφορεί το βιβλίο/CD Ο γύρος της μέρας σε 80 κόσμους από την εκδοτική εταιρεία Ίνδικτος. Τον Νοέμβριο του 2008 κυκλοφορεί ο δίσκος Κι η αγάπη πάλι θα καλεί.
Την 1η Ιουνίου του 2009 τα Διάφανα Κρίνα ανακοίνωσαν μέσα από την επίσημη ιστοσελίδα τους τη διάλυσή τους. Την ανακοίνωση υπέγραψαν όλα τα μέλη του συγκροτήματος εκτός από τον Θάνο Ανεστόπουλο. Στις 28 Μαΐου 2012 μέσα από την συνεργασία των εταιρειών B-otherSide Records και Labyrinth Of Thoughts Records κυκλοφορεί ο δίσκος Κι η αγάπη πάλι θα καλεί σε έκδοση βινυλίου, σε 500 συλλεκτικά κομμάτια.
Σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά τη διάλυση των Διάφανων Κρίνων, η Roll Out και η Universal Greece παρουσιάζουν μια συλλογή τραγουδιών τους υπό τον τίτλο Μέσα στη ρόδινη σιωπή του γαλαξία με σκοπό τη συγκέντρωση και καταγραφή σπάνιου αρχειακού υλικού, αλλά και ανέκδοτων ηχογραφήσεων τους.
Δισκογραφία
Δίσκοι
1996: Έγινε η απώλεια συνήθειά μας (Wipe Out Records)
1998: Κάτι σαράβαλες καρδιές (Wipe Out Records)
2000: Ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές (This is my Voice Records)
2003: Ο,τι απόμεινε απ' την ευτυχία (This is my Voice Records)
2005: Ο γύρος της μέρας σε ογδόντα κόσμους (Εκδόσεις Ίνδικτος)[σ 1]
2008: Κι η αγάπη πάλι θα καλεί (Roll Out, διανομή Sony BMG)
2012: Κι η αγάπη πάλι θα καλεί (B-otherSide Records, Labyrinth of Thoughts Records)[σ 2]
2013: Μέσα στη ρόδινη σιωπή του γαλαξίαSingles
1994: Λιώνοντας μόνος / Κάτω απ' το ηφαίστειο (Wipe Out Records)
2000: Είναι που όλα ήρθαν αργά (This is my Voice Records)
2001: Καινούργιος τόπος / Κάτω απ' το ηφαίστειο[σ 3]
2008: Κι αν έσβησε σαν ίσκιος / Ένα σκιάχτρο που άρπαξε φωτιά (Roll Out)Συμμετοχές
1994: Μαγικό Βοτάνι - Συμμετοχή με το κομμάτι Μουχλαλούδα: Η μπαλάντα της φωτιάς (Wipe Out Records)
1997: Underground '97 (ένθετο περιοδικού Ποπ&Ροκ)
1998: Underground '98 (ένθετο περιοδικού Ποπ&Ροκ)
2000: Sessions 01 - Συμμετοχή με το κομμάτι Χρειάζομαι Μέρες (περιοδικό Ποπ&Ροκ, τεύχος 268)
2001: Στον Π. – Συμμετοχή με το κομμάτι Θάνατος (Μεσόγειος)
Ακολουθεί το βιογραφικό κείμενο που έγραψαν τα ίδια τα Διάφανα Κρίνα:
Αυτή είναι η ιστορία των Διάφανων Κρίνων , που σαν όλες τις ιστορίες κρύβει πόθους και μνήμες από πρόσωπα και γεγονότα , που αν και τα κατάπιε η δίνη του δρεπανοφόρου Χρόνου, αυτά καταστερίστηκαν στον ουρανό των αναμνήσεων που καμιά φορά ατενίζει η ψυχή μας.
Ήταν το καλοκαίρι του ‘ 90, ένα απ’ εκείνα τα δειλινά που κάτι μυστικό σε καλεί να το ανακαλύψεις, όπου συναντήθηκαν στο μπαλκόνι του σπιτιού του Θάνου, αυτός και ο Τάσος. Αφορμή για τη συνάντηση στάθηκε ένα τραγούδι, αιτία η ανάγκη για δημιουργία, για ανίχνευση νέων τρόπων, νέων μουσικών εντυπώσεων, ο σχηματισμός δηλαδή μιας νέας μπάντας, διότι ” έπαιζαν ” από παλιά μαζί. Αυτοί κι ο Σωτήρης Σταμπουλίδης στο μπάσο. Είχαν χαθεί όμως τα τελευταία δυο χρόνια. Ο ένας απ’ εδώ…
ο άλλος απ’ εκεί… Ένα τηλεφώνημα στον Σωτήρη ήταν αρκετό. Ενθουσιασμός ! Ραντεβού αύριο κι όλας, συνάντηση, πρόβα! Κάτι δυνατότερο κι ουσιαστικότερο φαινόταν στον αέρα…
…Την ίδια ώρα ο Κυριάκος, ίσως, να τραβούσε για τον ναύσταθμο, ο Παντελής, ίσως, να σχολούσε απ’ τη ” Φωλιά “, ο Νίκος, σίγουρα, κάπου θα έπαιζε κιθάρα, ίσως, στο studio 42…
Ίδιο καλοκαίρι, Αιγαίο. Αρμενίζει ο «Ίκαρος» από Εύδηλο για Πειραιά. Δυο άνθρωποι με αγκαλιά μια κιθάρα, ανταμώνουν αυτοί και η μοίρα τους. Τσουκαλάς, Ανεστόπουλος.
Γνωστοί από το σχολείο, φίλοι, μια γειτονιά. Κλωτσά η σχέση να φύγει και οι καρδιές χτυπούν, ταιριάζουν τα χνώτα και οι αγάπες. Σ’ εκείνο το ταξίδι…” τα όνειρα εδώ κάπου αρχίζουν “… Στην επόμενη πρόβα ήταν τέσσερις.
Στούντιο του Σόλωνα, Νέα Ζωή. Πολύχρωμα φώτα, ενισχυτές, τύμπανα, πλήκτρα!
Νιώθουν στο φυσικό τους χώρο. Παίζουν με απίστευτο δυναμισμό και τα τραγούδια ξεπηδούν το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο, μαγευτικά! ” Το Φάντασμα “, “Ακακία “,”Virginia Claim”, ήταν μερικά από αυτά. Η δημιουργικότητα φτάνει στο ζενίθ. Μυστική λέξη : Christian Brothers!
Εδώ κάτι συνέβαινε! Βαθειά στο πίσω μέρος του μυαλού τους, πέρα από τη λογική, η μοίρα άρχιζε να υφαίνει όλους τους πιθανούς δρόμους που θα μπορούσαν να ακολουθήσουν από δω και στο εξής, χτίζοντας γέφυρες κι ανοίγοντας γκρεμούς, για τον καθένα μα και για όλους μαζί, δοκιμάζοντας την πίστη και την αντοχή τους.
Όμως, πάντα κρίνουμε από το αποτέλεσμα. Αρχές ‘ 91 και ο Σωτήρης αποχωρεί από τη μπάντα. Η ουσία πίσω από τα “γιατί” βρίσκεται στο ότι καμία κατάσταση, είτε όμορφη είτε άσχημη δεν κρατά για πάντα. Από τη στιγμή που γεννιέται, με τα συναισθήματα που δημιουργεί, είναι σαν να ζητά το αντίθετό της να σπρωχτεί, να κάνει κύκλο, να ολοκληρωθεί.
Σ’ αυτόν τον αέναα περιστρεφόμενο τροχό, όπου το αποτέλεσμα γεννά αιτίες που με τη σειρά τους οδηγούν σ’ άλλα αποτελέσματα, είναι που μαύρα σύννεφα μαζεύονται στον ουρανό της μπάντας. Σύννεφα που έφεραν και φέρνουν καταιγίδες που άλλοτε μπορούν να αποφευχθούν κι άλλοτε τις προκαλούν οι ίδιοι ωσάν νέοι μα άπειροι βροχοποιοί.
Αρχές του ‘ 91, χειμώνας, και το όνομα βρίσκεται. Διάφανα Κρίνα. Από ένα τραγούδι και μ’ ένα ταυτόχρονο εμπνευσμένο ” κλικ ” στα μυαλά τους. Καλό σημάδι.
” Θα πάρω εγώ το μπάσο”,είπε ο Θάνος. Αν εξαιρέσουμε το σπάσιμο ενός πλήκτρου του πιάνου από την πτώση ενός πιατινιού, το σπάσιμο του πεταλιού της μπότας των ντραμς από πολλούς θεωρείται φυσιολογική φθορά. Για τον Σόλων όμως, δεν ήταν έτσι και τα
” Κρίνα” μένουν στο δρόμο. Ένας φίλος ο Θωμάς, μπασίστας σε μια ρέγγε μπάντα, τους ” Κιλιμάντζαρο”, δίνει λύση: ” Γιατί δεν πάτε στον Τζώνη!”
Studio 42, στη καρδιά του Αιγάλεω, διαθέτει και μπάσο! Οικοδεσπότης ο Γιάννης Ζερβάκος, άνθρωπος που σε βλέπει και ανοίγει τα χέρια του. Ζεστός, εγκάρδιος, έτοιμος να βοηθήσει. Πέρασαν καμπόσους μήνες εκεί, οι τρεις τους και ο Γιάννης. Άλλοτε με ταξί, άλλοτε με λεωφορείο, Νέα Ζωή – γήπεδο Αιγάλεω. Μπύρες από το γωνιακό ψιλικατζίδικο, κρασί, ούζο, ουίσκι από την ” Κάβα 21″(!!), πολλά τσιγάρα και ” Πρόσωπα Γκρι”, ” Παρείσακτος”, ” Ο Ουρανός Του Βεδουίνου”, οι καρποί της εποχής αυτής.
Τα πάντα εξελίσσονταν μ’ απίστευτες ταχύτητες. Το πρώτο live δεν άργησε να έρθει.
Τα ” Κρίνα” καίγονταν να φτάσουν στη πηγή, εκεί απ’ όπου ξεπηδούν όλα τα δεδομένα.
Η ζωντανή εμφάνιση, το ξεμπρόστιασμα.
- Καλοκαίρι. Πλατεία Φυλακών Κορυδαλλού με τους ” Ωχρά Σπειροχαίτη”.
Τριάντα λεπτά ακατέργαστου R’N’R με “γκαραζιέρικο” παίξιμο. Ο ενισχυτής της κιθάρας κόντευε να εκραγεί, τα τύμπανα ασελγούσαν στα τραγούδια και ο Θάνος έκανε στις φωνητικές του χορδές ότι ακριβώς έκανε και στις χορδές του μπάσου.
Επόμενο live. Χαϊδάρι, φεστιβάλ στο Παλατάκι. Ένα μπουκάλι βότκα στα στομάχια, μια κιθάρα, δυο μπαγκέτες και πάνω στη σκηνή. Κάπου ανάμεσα στο κοινό έστεκε και ο Νίκος ο Μπάρδης και κοιτούσε… κοιτούσε και άκουγε…
Ένα ένα τα κάστρα έπεφταν και οι απαιτήσεις τέθηκαν από την αρχή ισχυρές προς τους ίδιους τους εαυτούς τους. Απαιτήσεις για έναν ιδιωτικό χώρο και για νέα μέλη, να μοιραστούν το όνειρο, να το κάνουν πιο πραγματικό.
Λίγο μετά το καλοκαίρι προστίθεται στη παρέα και ο Νίκος Τσουκαλάς, αδερφός του Κυριάκου και φίλος εδώ και χρόνια των υπολοίπων. Κιθαρίστας κι αυτός, πιο πριν έπαιζε στους ” Χωρίς Ανάσα”. Είχε χώρο για πρόβες. “Ελάτε σπίτι μου”, είπε. Ήταν ένα μικρό δωματιάκι στην ταράτσα του σπιτιού του. Απίστευτη τύχη. Ήταν στριμωγμένα αλλά ελεύθερα από χρόνο. Άρχισαν να φαντάζονται τον μπασίστα τους. Βάζουν αγγελία στην μουσική εφημερίδα “ΟΖ”. Ανταποκρίθηκαν δυο άτομα. Δεν ταίριαξαν όμως και η αναζήτηση σταματά εδώ διότι πριν περάσει καλά καλά ένας μήνας, χρειάστηκε να φύγουν από το σπίτι του Νίκου επειδή ο θόρυβος που προκαλούσαν ήταν πάνω από τις αντοχές των περίοικων. Έτσι ξαναγύρισαν στο παλιό, καλό, studio 42 που τόσο όλοι τους αγάπησαν.
Λίγο καιρό μετά αποχωρεί και ο Νίκος Τσουκαλάς. “R’N’R Never grassed”,είχε πει κάποιος, καλώς ή κακώς. Τα “Κρίνα” συνεχίζουν τρίο. Συνεχίζονται και οι εμφανίσεις σε συνοικιακά μπαράκια ώσπου το χειμώνα του ‘ 92 η τύχη χαμογελά. Βρίσκεται χώρος. Άλλος χώρος.
Υπόγειο αυτη τη φορά. Αγοράζουν όργανα, με τον Κυριάκο πάντα έτοιμο, με τον P.V. και την Lucile αγκαλιά, μαέστρος και οργανωτής της ηχητικής τους ταυτότητας. Rogers τύμπανα, Farfissa για το μπάσο, μια Lem κονσόλα για τη φωνή, φτιάχνουν τα ηλεκτρικά και ξεκινούν τις πρόβες. “Υπόγεια Πρόβα”, “Πολεμικό Ανακοινωθέν”, “Παρείσακτος”, “Αναστεναγμός”.
Ανθίζουν τα κρίνα στην καρδιά του χειμώνα; Αν ναι, τότε τι κρίνα θα είναι αυτά;
Ένα απόγευμα, κατέβηκε τη σκάλα του υπογείου ο Παντελής. Ψηλός, αδύνατος, με μια φάτσα που δύσκολα συναντάς κι ακόμα πιο δύσκολα ξεχνάς, άνθρωπος φτιαγμένος από την ίδια πάστα, ρομαντικός κι ευαίσθητος, προχωρούσε σε παράλληλα μονοπάτια με τους υπόλοιπους. Μέσω ενός κοινού τους φίλου ήρθε σε επαφή με τα “Κρίνα” και ταιριάξανε τα χνώτα και τα όνειρα.
Όμως όπως έλεγε και ο αξέχαστος H.P.Lovecraft, “…για κάθε όνειρο που οι άνεμοι μας φέρνουν, χιλιάδες όνειρα δικά μας παίρνουν…“. Δεν ήταν μόνο ο πόλεμος στον Κόλπο η συμφορά εκείνο το καλοκαίρι, ήταν και η πλημμύρα στο υπόγειο που τους ανάγκασε να “ξεσπιτωθούν” για μια ακόμα φορά. Μισό μέτρο νερό στο υπόγειο, να καθρεπτίζεται η στάθμη στα μάτια τους, να τους πνίγει.
Επιστροφή, που αλλού, στο πάντα φιλόξενο “Studio 42″.
- Μέσα στους αρκετούς μήνες που πέρασαν στο “42″, η μεγαλύτερη και ευτυχέστερη στιγμή γράφτηκε με την “είσοδο” του Νίκου Μπάρδη. Ο Νίκος είχε από καιρό φανταστεί τον εαυτό του να παίζει μαζί τους, ακούγοντάς τους, εκεί στο “42″. Διακριτικός κι ευαίσθητος με μια μεγάλη δημιουργική διάθεση και πάνω απ΄ όλα πειραματιστής δεν άργησε καθόλου να κερδίσει τις καρδιές τους και να δέσει μαγικά το σχήμα δίνοντάς του την κατάλληλη ισορροπία.
Πρώτη εμφάνιση στο ΑΝ club στην πρώτη τους έξοδο στο κέντρο της πρωτεύουσας.
Οι τοίχοι του “42″ ολοένα γέμιζαν με αυτοσχέδιες αφίσες των συναυλιών τους. Τα καινούρια τραγούδια γίνονταν πιο “έξυπνα”, πιο περιεκτικά από πρίν, πιο μελωδικά. Χωρίς να απαρνηθούν τις ρίζες τους και την παιδεία τους, τα “Κρίνα” αφομοίωναν συνεχώς τα ερεθίσματα από τον κόσμο γύρω τους που συνεχώς άλλαζε.
Έτσι τέλη του ΄93 παίρνουν την απόφαση πως ήρθε ο καιρός να αποτυπώσουν σε βινύλιο δείγματα της δουλειάς τους ικανοποιώντας έτσι ένα όνειρο ( το πρώτο όνειρο ) και ταυτόχρονα δίνοντας ένα ραντεβού με την Ιστορία. Σε λίγους μήνες ο Θάνος και ο Τάσος θα έφευγαν στην υπηρεσία της μαμά-πατρίδος. Έτσι με τη βοήθεια του Ζερβάκου στο “42″ πραγματοποιήθηκε το πρώτο demo με πέντε τραγούδια: “Αναστεναγμός”, “Προσευχή”, Πολεμικό Ανακοινωθέν”, “Λιώνοντας Μόνος”, “Κάτω απ’ το Ηφαίστειο”.Μάλιστα το “Κάτω απ’ το ηφαίστειο” ήταν το πρώτο από την στιχουργική δουλειά του Παντέλη, μέχρι τότε ο Θάνος ήταν ο απόλυτος στιχουργός. Το demo φτάνει στα χέρια του Θοδωρή Κρίθαρη στην Wipe Out .Συμφωνεί και το χειμώνα του ΄94 ηχογραφούν το πρώτο τους επτάιντσο “Κάτω απ΄το Ηφαίστειο – Λιώνοντας Μόνος” στον Περισσό σ΄ ένα στούντιο της Columbia.
Εκεί στο περίφημο P.D.R. ,θα είναι η πρώτη τους επαφή με τέτοιους χώρους “επεξεργασίας θαυμάτων”, όπως και η πρώτη τους επαφή με τον Κώστα Βάμβουκα που έκανε την ηχοληψία, βοήθησε στην παραγωγή και στάθηκε οδηγός για τα “Κρίνα” σ’ έναν άγνωστο δρόμο που μόλις είχαν αρχίσει να βαδίζουν. Σάν τέτοιος λοιπόν, θα παίξει καθοριστικό ρόλο στην πορεία τους, αλλά τρία χρόνια αργότερα.
Ένα μήνα μετά την ηχογράφηση του επτάιντσου, χτυπά το τηλέφωνο. Ο Κρίθαρης προτείνει τη συμμετοχή των “Κρίνων” στη συλλογή που θα εξέδιδε η Wipe Out με τίτλο “Το Μαγικό Βοτάνι”. Μεγάλη ευκαιρία! Και μπαίνει εδώ το ερώτημα: καινούριο τραγούδι ή παλιό; Εδώ έγινε και η πρώτη καθοριστική επιλογή για το μέλλον της μπάντας.
Φυσικά καινούριο!!!! Τόσο καινούριο μάλιστα που δεν υπήρχε ακόμα.
Υπήρχε κάτι άλλο όμως…
Πριν λίγες μέρες ,ένα άχαρο μουντό μεσημέρι, στο λεωφορείο για την Αθήνα, ο Θάνος σκέφτεται την Κατερίνα Γώγου, που τόσο απότομα και τόσο νωρίς άφησε κενή τη θέση της.” Αυτό για την Κατερίνα”,είπε στους υπόλοιπους δείχνοντάς τους τους στίχους πάνω σ΄ ένα κομμάτι εφημερίδας. Οκτώ ώρες στο studio “Praxis” με τον Coti-K. και η “Μουχλαλούδα, η μπαλάντα της φωτιάς” ήταν γεγονός! Ένας τίτλος που ομολογουμένως μπέρδεψε πολλούς μα ένα τραγούδι που ακούστηκε πολύ, τόσο ώστε να εντυπωθούν τα “Κρίνα” στη συνείδηση του κόσμου.
Έτσι το Μάρτη του ‘ 94 μ’ ένα επτάιντσο που κοντεύει να εξαντληθεί (κόπηκε μόνο σε 500 αντίτυπα), μ’ ένα τραγούδι σε μια συλλογή να παίζεται στο ραδιόφωνο και δύο από αυτούς στο στρατό, τα “Κρίνα” κάνουν ένα διάλειμμα που κράτησε μέχρι και το Φθινόπωρο του ‘ 95 οπότε και επέστρεψαν, ώστε να προετοιμαστούν, όλοι μαζί, για ένα ακόμα μεγάλο βήμα στο ραντεβού τους με την ιστορία (το δεύτερο όνειρο) τον Χειμώνα του ‘ 96.
Όμως, συναυλιακά, τα “Κρίνα” θα μείνουν άπρακτα ουσιαστικά μέχρι την Άνοιξη του ‘ 97 από ένα τραγικό συμβάν:
Πρώτη Μαίου του ‘ 95, ένα ατύχημα με τη μηχανή θα κρατήσει τον Κυριάκο πολλούς μήνες στο κρεβάτι.
- Χειμώνας. Με δώδεκα τραγούδια στις “αποσκευές” τους, τα Κρίνα μπαίνουν στο Praxis με ηχολήπτη τον Λάμπρο Σφυρή και μ’ ένα καινούριο μέλος στη σύνθεσή τους τον Παναγιώτη Μπερλή, έναν παλιό γνωστό και φίλο, που θα ηχογραφούσε πλήκτρα και πιάνο στα τραγούδια . Μέσα σε ένα μήνα περίπου το “Έγινε η απώλεια συνήθειά μας” ήταν γεγονός. Περιείχε δεκατέσσερα τραγούδια -δώδεκα συν δύο, το “Δίπλα σου σαν… πάντα” και το “Δ” που δημιουργήθηκαν επί τόπου.
Έτσι για πρώτη φορά τα Κρίνα αρχίζουν τα live έχοντας πλέον δισκογραφική δουλειά, αφήνοντας πίσω σιγά σιγά τα παλιά τους τραγούδια, αφήνοντας πίσω τα παλιά τους λημέρια.
Πρώτο live στο club της οδού Ασωμάτων και ακολουθεί το “Δίπλα στο ποτάμι” για να φτάσουμε στον Ιούνιο του ‘ 97 όπου θα φιλοξενηθούν από το Rockwave Festival, τη δεύτερη μέρα μαζί με τους Love in Sadness, Flowers of Romance, New Model Army και The Sisters Of Mercy.
Eκτός από τις πύλες του Rockwave, εκείνη τη χρονιά, ανοίγουν και οι πόρτες για κάτι πολύ περισσότερο από μια απλή συνεργασία με τον Κώστα Βάμβουκα . Ο Κώστας, με το γέλιο να εναλλάσσεται με τη δημιουργική τρέλα στο βλέμμα του, θα γίνει το έβδομο μέλος της μπάντας, ωθώντας τα πράματα εκεί όπου κανείς άλλος δεν θα μπορούσε, προσφέροντας, πολλές φορές, στην ισορροπία την άγρια ομορφιά της ακροβασίας.
Με ηχολήπτη τον Κώστα, το ‘ 97 θα φύγει με τρία ακόμα live, στο φεστιβάλ του Άρδα, στη Υδρόγειο στη Θεσσαλονίκη και στο ΤΝΤ στα Γρεβενά, συνολικά έξι συναυλίες που τα Κρίνα θα τις θυμούνται για πάντα.
Το 1998 θα έρθει με τους καλύτερους οιωνούς. Η μπάντα αφήνει οριστικά το αγαπημένο “studio 42″ για να στεγαστεί σε δικό της χώρο. Μονοκατοικία με αυλή και απεριόριστο χρόνο για χαλάρωση και πρόβες. Αποφασίζουν να αφήσουν τις δουλειές τους για να αφοσιωθούν στη μουσική και ότι ήρθε η στιγμή για το δεύτερο μεγάλο τους δίσκο.
Πάλι στο “Praxis” και το “Κάτι Σαράβαλες Καρδιές” θα είναι η νέα τους παρεμβολή στην Πραγματικότητα η οποία θα ξεδίπλωνε μπροστά τους άπειρες επιλογές. Νέοι δρόμοι, νέοι άνθρωποι, νέες αγάπες. Ξεχωριστή στιγμή ήταν η συμμετοχή του Αλκίνοου Ιωαννίδη σ’ αυτό το δίσκο.
Η πρώτη τους εμφάνιση στο club “ΡΟΔΟΝ” θα γίνει στις 25 Απριλίου του 1998.
Μέσα σ’ αυτό το χρόνο και στον επόμενο, τα Κρίνα θα δώσουν live σ’ όλη την Ελλάδα σχεδόν. Η μπάντα είναι on the road. Εννιαθέσιο βαν, φορτωμένο πίσω με τα όργανα και τους ενισχυτές και το κοντέρ να γράφει. Ατελείωτα χιλιόμετρα, μέσα στο βάν, ο ένας δίπλα στον άλλο και οι καρδιές να ανοίγουν. Κι έτσι να βγαίνουν όλα στη φόρα. Το φως και το σκοτάδι.
Να τρέχει το βαν μες την ομίχλη, το cd να παίζει Deus, οι μπύρες να γυρνούν… κάποιος φωνάζει, that’s rock ‘n’ roll…,οι πόλεις να εναλλάσσονται η μια την άλλη, νέες πόλεις, άλλα μαγαζιά, διαφορετικοί άνθρωποι, καινούριες αγκαλιές, περισσότερα γέλια, λίγα ακόμα δάκρυα, κι έκει, ο χρόνος σταματά, επιβραδύνει μέχρι που σταματά τελείως και όλα γίνονται, όλα συμβαίνουν τώρα, σ’ ένα μεγάλο, άπειρο ΤΩΡΑ !
Έχουμε ανακαλύψει τη μηχανή του χρόνου! Είμαστε χρονοταξιδιώτες!
Τέλη του ‘ 99, επιστροφή στην Αθήνα, που αρχές Νοεμβρίου, ζει ένα μεγάλο γεγονός. Οι Tintersticks έρχονται για δύο μέρες στη “Σφεντόνα”. Τους γίνεται πρόταση για support και δέχονται και τα Κρίνα ανεβαίνουν στη σκηνή για σαράντα λεπτά να παίξουν και για δύο ώρες back stage να δουν και να ακούσουν από κοντά τον Stuart Staples και την παρέα του.
Το 2000 θα σημαδευτεί από την αποχώρηση του Παναγιώτη και η αλλαγή αυτή θα φέρει την ανάγκη για νέους προσανατολισμούς.
Τα live συνεχίζονται ασταμάτητα, από πόλη σε πόλη. Εκεί κάπου ανάμεσα, βράδυ, σ’ ένα βρόγχο του αιτιατού, όπου δεν υπάρχει ο χρόνος, το βαν διασχίζει την ενδοχώρα και το μυαλό δουλεύει ασταμάτητα, τα Κρίνα αποφασίζουν να ορθώσουν τη δική τους φωνή .
Με τη δική τους δισκογραφική εταιρία , THIS IS MY VOICE, θα κυκλοφορήσουν το 2000 το ΕΡ «Είναι που όλα ήρθαν αργά» και το LP «Ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές» και με μπροστάρη και οδηγό τον Κώστα Βάμβουκα, θα οργανώσουν την μεγαλύτερή τους περιοδία στην Ελλάδα το 2001 με κατάληξη την Αγγλία. Fish and chips και hot-dog με ψημένο κρεμμύδι στους δρόμους του Λονδίνου, του Μάντζεστερ, του Μπράϊτον, βόλτες στα δισκάδικα, στα δισκάδικα-καφέ, μαύρη μπύρα, καμπανάκι στις 11 το βράδυ και η ιστορία της Βρετανικής μουσικής σκηνής να ζωντανεύει μπροστά στα μάτια τους.
Τι άλλο να πούμε; Τα υπόλοιπα είναι λίγο πολύ γνωστά. Το 2004 η THIS IS MY VOICE κλείνει και ο Κώστας Βάμβουκας αποχωρεί από το σχήμα. Είπαμε, δεν είπαμε; “…η ουσία πίσω απ’ τα “γιατί” είναι ότι…”. Διαρκώς άνθρωποι έρχονται και φεύγουν αφήνοντας τη σφραγίδα τους πάνω σ’ αυτούς που συνεχίζουν. Μέσα από τις ιδιόμορφες σχέσεις αυτό που εξερευνείς τελικά, κάθε φορά, είναι πλευρές του εαυτού σου και σκοπός του κάθε εξερευνητή είναι να είναι δίκαιος και όχι να αποδίδει δικαιοσύνη.
Μ’ ένα δισκάκι στο Fractal Press ( ηχογραφημένο από την ομάδα one hour before the trip)και τη μουσική επένδυση του θεατρικού “Δις Τζούλια”, τα Κρίνα φτάνουν, το 2003 να ηχογραφούν στο δικό τους χώρο το “Ό,τι απόμεινε απ’ την ευτυχία” με ηχολήπτες-συμπαραγωγούς τους Τίτο Καρυωτάκη και Χρήστο Χαρμπίλα. Αυτό θα είναι και το “κύκνειο άσμα” της this is my voice. O Kώστας Βάμβουκας παραδίδει τη σκυτάλη και ο Δημήτρης Γιάλας αναλαμβάνει τον ήχο των Κρίνων, δίνοντας νέα πνοή στον ήχο και στις σχέσεις.
Απ’ το 2004 τα Κρίνα στεγάζονται σ’ άλλο χώρο που εκτός από προβάδικο, αξιοποιήται δημιουργικά και για ηχογραφήσεις. Πιστοί στο όραμά τους για πειραματισμό το 2006 ηχογραφούν με τον Δημήτρη Γιάλα το ορχηστρικό “Ο Γύρος Της Μέρας Σε Ογδόντα Κόσμους”,
Και τώρα υπακούοντας σ’ ένα ακόμα κάλεσμα της αγάπης, καλούνται στην ουσία να βρουν τη δύναμη να χτίσουν γέφυρες, με υλικά τους ίδιους τους εαυτούς τους, για να ξεπεράσουν τους γκρεμούς που άνοιξε ή τυχόν ν’ ανοίξει μπροστά τους η μοίρα. Η ιστορία εξελίσσεται σε διαρκή ροή.
Είτε υποθέσουμε πως η ζωή και η τύχη είναι τροχοί που γυρνούν και πως το καλό διαδέχεται το κακό, όπως το φως το σκοτάδι, οπότε με υπομονή, σύνεση και ελπίδα όλα πετυχαίνονται, είτε πούμε πως το πάθος, η επιμονή, το όραμα και η αγάπη δίνουν στο φινάλε τη διέξοδο στις χαοτικές καταστάσεις της ζωής μας (ποιός θα αμφισβητούσε την ικανότητα του ανθρώπου με τέτοια εφόδια να διαμορφώνει το μέλλον του;), η αλήθεια παραμένει η ίδια.
Χρειάζονται το ίδιο η επιμονή και η υπομονή, η σύνεση και το πάθος, το όραμα, η ελπίδα και η αγάπη για να ξεφύγει κανείς από τον πόνο τον αγκιστρευτή και τον Χρόνο που μας μετρά και μας τελειώνει. Να βάλει τάξη στο Χάος και να δημιουργήσει. Το θάρρος, σ’ αυτό το “επικίνδυνο παιχνίδι” δεν είναι παρά το δόλωμα που προκαλεί την τύχη η οποία, αργά ή γρήγορα θα σταθεί σ’ αυτόν που τολμά.
