Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης έχει έρθει ξανά στην επικαιρότητα της τηλεόρασης (είτε αρέσει είτε όχι) και της τέχνης γενικότερα, με την νέα του σειρά Maestro, που προβλήθηκε ήδη ο πρώτος κύκλος από το Mega.

Πως συνδέεται τώρα ο Χριστόφορος με τον Σιδηρόπουλο και πως τον τιμάει; Μα φυσικά με τον τίτλο του τελευταίου επεισοδίου του πρώτου κύκλου που έχει τίτλο «Να μ’αγαπάς» και την χρησιμοποίηση του ομότιτλου τραγουδιού που ερμήνευσε ανεπανάληπτα ο Παύλος Σιδηρόπουλος, σε στίχους και μουσική Ανδρέα Θωμόπουλου.

Η δύναμη της εικόνας είναι μεγάλη, είτε είναι στο κινηματογράφο, είτε σε μια σειρά στην τηλεόραση, πράγμα που σημαίνει ότι βοηθάει σημαντικά τόσο την μουσική όσο και αντίστροφα, δηλαδή οι εικόνες που βλέπουμε να αποκτήσουν περισσότερη μαγεία. Πετυχημένα κατ’ εμέ μπήκε μέσα στο επεισόδιο το «Να Μ’αγαπάς» και αυτό γιατί φέρνει ξανά στην επιφάνεια ένα τραγούδι πολλών ετών (όχι ότι είχε χαθεί ή δεν το γνώριζε ο κόσμος), πράγμα που βοηθάει να μάθουν τα νέα παιδιά (και όχι μόνο) ποιος ήταν ο Σιδηρόπουλος και το έργο του. Μα θα μου πεις «δεν γνωρίζουν τον Παύλο;»; Ναι θα σας πω, υπάρχουν πολλοί που δεν τον γνωρίζουν. Θυμάμαι πριν χρόνια κι όλας, αρκετά χρόνια, όταν μια καθηγήτρια ρώτησε τους μαθητές της αν γνωρίζουν τον Παύλο Σιδηρόπουλο και από τα 20 άτομα που ήταν μέσα, σήκωσε το χέρι μόνο ένα κορίτσι. Πραγματική ιστορία που μου διηγήθηκε η εν λόγο κοπέλα, που της είχε φανεί παράξενο τότε. Σκεφτείτε 10 χρόνια μετά πως είναι τα πράγματα και με αυτές τις αηδίες της τραπ που ακούνε τα νέα παιδιά. Μην ξεχνάτε πως ήδη μέσα από την ίδια σειρά έχει γίνει viral και γνωστό στο ευρύ κοινό το «Τυχερό αστέρι» του Κωνσταντίνου Βήτα, με εκατοντάδες χιλιάδες ακροάσεις σε διάφορα βίντεο που ανέβηκαν στο youtube, τραγούδι που έκανε διασκευή για τις ανάγκες της σειράς ο Ορέστης Χαλκιάς και πραγματικά το απογείωσε.

Εμένα προσωπικά μου φτάνουν όλα αυτά για να δώσω ένα respect στον Παπακαλιάτη, την ίδια ώρα που κάποιοι άλλοι διοργανώνουν βραδιές προς τιμήν του Παύλου με καλεσμένους άσχετους με την μουσική του, και αφήνοντας έξω συνοδοιπόρους μουσικούς του με χρόνια πορείας, έτσι απλά για να ικανοποιήσουν το μεγάλο τους αρρωστημένο «εγώ». Ας μην χαλάσουμε όμως καμία άλλη γραμμή για αυτούς τους ακατανόμαστους και ας μείνουμε στην ουσία και στο ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι, άσχετα αν ανήκουν σε άλλο χώρο, που τιμούν το έργο του Σιδηρόπουλου.

Νίκος Γραμμάτος