“Μην τρομάξετε όταν τον δείτε”, μας λέει ο Φοίβος, ο φύλακας-άγγελος του, “θα είναι επίπονο”.
Μετά από μισή ώρα τον φέρνει. Είναι γερμένος στο αναπηρικό καρότσι, τα πόδια του αδύναμα σαν κλωστές τυλιγμένες γύρω από το σώμα του, το μπαστούνι του, τα μαύρα του ρούχα. Μιλάει χαμηλόφωνα με όλους, μοιάζει κουρασμένος, μας χαμογελάει, ζητάει να μάθει πώς προφέρεται το Jane Doe.
Τον μεταφέρουμε στη σκηνή, φοβάται τα ύψη, οι κραδασμοί τον πονάνε, το μακρύ ταξίδι μέχρι τον καναπέ μπροστά από τους μουσικούς είναι μια περιπέτεια.
Μόλις, όμως, κάθεται, όλα αλλάζουνε. Κοιτάει στα μάτια το κοινό που δεν σταματάει να χειροκροτάει. Τραγουδάει και το σύμπαν μουδιασμένο σκύβει για τον αφουγκραστεί.
Πίσω από τη σκηνή είμαστε όλοι σιωπηλοί. Ο Αγγελάκας πηγαίνει πάνω-κάτω ανάβοντας το ένα τσιγάρο πίσω απ’ τ’ άλλο, σαν έφηβος που περιμένει να τραγουδήσει για πρώτη φορά. Ο Παυλίδης κάθεται σε μια καρέκλα αμίλητος, ο Νόμικ κρυφοκοιτάει τον Θάνο πίσω από τις κουρτίνες, η Λίνα είναι σοκαρισμένη, ο Νάστας χάνει για λίγο αυτό το πολύτιμο χαμόγελο του.
Πρώτος θα βγει στη σκηνή ο Αγγελάκας. Όταν τελειώσει θα χαϊδέψει στον ώμο τον Θάνο και θα έρθει πίσω. Θα απομακρυνθεί από όλους μας, θα καθίσει σε μια καρέκλα και θα κλάψει με λυγμούς.
Το μαχαίρι αρχίζει να στρίβει στη κοιλιά όλων μας.
Έρχεται η σειρά μας. Νιώθω το έδαφος να έχει μια παράξενη κλίση, ακούω φωνές από μακριά, κάποιος δοκιμάζει το πιάνο… κλείνω τα μάτια. Όταν τα ξανανοίξω το τραγούδι έχει τελειώσει… το Ξεροκέφαλο Μπαλόνι είναι στον δικό του ουρανό. Ο Φοίβος μας αγκαλιάζει, χαμογελάει: “Σας το είπα”.
Θα δούμε το υπόλοιπο live από μια γωνιά της σκηνής. Πίνουμε σιωπηλοί. Έγινε η απώλεια συνήθεια μας, Φαρμακωμένη… άραγε θα θυμάται κάποιος τ’ όνομα μας;
Στον Τελευταίο Σταθμό όλοι έχουν σηκωθεί όρθιοι. Οι περισσότεροι κλαίνε. Ο Θάνος αποχαιρετάει ευγενικά και όταν σβήσει και το τελευταίο χειροκρότημα παρακολουθούμε όλοι βουβοί το φευγιό του.
Τον πηγαίνουμε στο ξενοδοχείο και επιστρέφουμε στη Μονή Λαζαριστών. Επιστρέφουμε στη Μεγάλη Γκρι Καθημερινότητα, καθαγιασμένοι, πληγωμένοι μα άτρωτοι. Χαιρετάμε τους άψογους μουσικούς του, τον Ηλία, τον Φοίβο.
Αφήνουμε πίσω μας το πιο δύσκολο live της μικρής μας ζωής…
