Πέσαμε σε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο που είχε δημοσιεύσει πριν μερικά χρόνια το blog “Άσματα και μιάσματα” το οποίο περιγράφει μια ενδιαφέρουσα ιστορία για την εκτίμηση που είχε ο Μάνος Χατζιδάκις στον Τζίμη Πανούση.
Αντιγράφουμε το κείμενο:
Την ιδέα γι’ αυτό το post μου έδωσε ο φίλος Ηρακλής του blog Μουσικά Προάστια (www.mousikaproastia.blogspot.com)και συγκεκριμένα με την αναδημοσίευση άλλης μιας καταπληκτικής συνέντευξης του Μάνου Χατζιδάκι στον Σωτήρη Κακίση. Υπάρχει μια φωτογραφία στην ανάρτηση του Ηρακλή, τραβηγμένη το 1987, στο σπίτι του Χατζιδάκι, όπου στην παρέα του συνθέτη βλέπουμε από αριστερά τον Νίκο Χουλιαρά, την Έλλη Κελεμένδρη, τον Λουδοβίκο των Ανωγείων, τον Σωτήρη Κακίση, τον Χατζιδάκι και όρθιο, έτσι που να ξεχωρίζει, τον Τζίμη Πανούση. Ας μου συγχωρέσει ο Ηρακλής το clopy-right από το δικό του blog, χάριν τούτης της ανάρτησης…
Ο Τζίμης Πανούσης με τις Μουσικές Ταξιαρχίες του εμφανίστηκαν επίσημα δισκογραφικά το 1982 με εκείνο το, ιστορικής σημασίας για το ελληνικό rock, άλμπουμ με τη χοντρή α λα Divine στο εξώφυλλο και βέβαια το διαβόητο αθυρόστομο άσμα Ερωτικό (Κι εγώ σ’ αγαπώ, γαμώ το Χριστό μου)! Ως καθαρόαιμο αναρχικό γκρουπ, στα πρότυπα των Mothers of Invention του Frank Zappa από άποψη “κοσμοθεωρίας”, οι Μουσικές Ταξιαρχίες με μοναδικό σατιρικό τρόπο τα έβαλαν με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και την “αλλαγή” που σαν κόμμα ευαγγελιζόταν. Ήταν η ίδια ακριβώς περίοδος που ο Μάνος Χατζιδάκις χτυπιόταν ανελέητα από το “αυριανικό” καθεστώς του Κουρή με φρικώδεις χαρακτηρισμούς και καθημερινό κράξιμο. Πιθανότατα ο συνθέτης να έψαχνε έναν σύμμαχο στο πρόσωπο του νεαρού “επαναστάτη” Τζίμη Πανούση κατά της εξουσίας- εν προκειμένω της πασοκικής- που του δυσκόλευε κυριολεκτικά τη δημόσια ζωή του. Αυτό εν μέρει, όμως. Διότι ο Χατζιδάκις από τα χρόνια ήδη της διαμονής του στις ΗΠΑ είχε εκδηλώσει έντονο ενδιαφέρον για το underground κίνημα της διεθνούς rock σκηνής, παρακολουθώντας από κοντά ένα σωρό συγκροτήματα και την εξέλιξη τους. Με την ίδια λογική, χρόνια αργότερα ο Χατζιδάκις θα δήλωνε λάτρης της πρωτοεμφανιζόμενης electro- pop με ξεχωριστό του συγκρότημα τους Depeche Mode! Επομένως, δεν ξένισε καθόλου, τουλάχιστον αυτούς που τον γνώριζαν καλά, η προτίμηση του για ένα ελληνικό ανατρεπτικό συγκρότημα που έλεγε πέντε πράγματα με το όνομα τους με τρόπο προκλητικό και αλήτικο. Σε συνέντευξη του για το ραδιόφωνο του ΑΝΤ-1 στην εκπομπή της Αλίκης Βουγιουκλάκη, ο Χατζιδάκις μιλώντας για νέους καλλιτέχνες που τον εκφράζουν και που ακούει φανατικά τα τραγούδια τους, μεταξύ της Λένας Πλάτωνος, του Νίκου Ξυδάκη, του Σταμάτη Σπανουδάκη και των Φατμέ, ανέφερε και τον Τζίμη Πανούση. Το 1987 στις παραστάσεις του Σείριου στο ZOOM μαζί με τους δικούς του καλλιτέχνες (από τον Λέκκα και την Πασπαλά μέχρι τον Νταλάρα και την Αλεξίου) έδωσε βήμα για μια σειρά λίγων παραστάσεων στον Πανούση με τις Μουσικές Ταξιαρχίες και στη Μαρίζα 
Κωχ. Στο πρώτο μέρος, έβγαινε ο Πανούσης με τη μπάντα του και στο δεύτερο έκλεινε η Κωχ παίζοντας ολόκληρη τη σύνθεση της πάνω στον Τρελό του Κώστα Βάρναλη.Θυμάται η Κωχ ό,τι υπήρχε ένα περίπτερο στην είσοδο του χώρου των παραστάσεων, όπου αντί για εφημερίδες είχε κρεμασμένα τα βινίλια των δίσκων του Σείριου. Ο Τζίμης έμπαινε μεσ’ στο περίπτερο και καλούσε τους πελάτες να αγοράσουν τσιγάρα, τσίχλες και τσιπς, ενώ οι μουσικοί τον φώναζαν ν’ ανέβει στη σκηνή! Ο Ηλίας Λιούγκος μου έλεγε επίσης ό,τι ο Πανούσης ερχόταν τα βράδια στον “Μαγεμένο Αυλό” και καθόταν στο τραπέζι τους με τον Χατζιδάκι και τον Γκάτσο. Αμίλητος πάντα με έναν απεριόριστο σεβασμό γι’ αυτά τα δύο θηρία, τους άκουγε και ρουφούσε κάθε κουβέντα τους! Το ΄87 ακόμη, τη χρονιά των παραστάσεων του Σείριου, ο Χατζιδάκις είχε παρουσιάσει για πρώτη φορά κάποια απ’ τα θέματα του Χαμόγελου της Τζοκόντας ως τραγούδια πλέον με δικούς του στίχους και με ερμηνεύτρια τη Δήμητρα Γαλάνη. Ο Χορός με τη σκιά μου που ανοίγει το ομώνυμο άλμπουμ της Γαλάνη, μια δεκαετία αργότερα, ήταν ένα απ’ αυτά. Λέγεται πως ο Τζίμης Πανούσης είχε γράψει κι αυτός στίχους και στα δέκα ορχηστρικά της Τζοκόντας, προτείνοντας στον Χατζιδάκι ένα κοινό δίσκο! Μπορούμε να φανταστούμε άραγε το αποτέλεσμα; Θα ήταν ποτέ εφικτό ο συνθέτης που είχε διευθύνει τον Astor Piazzolla στο Ηρώδειο να τακιμιάσει με έναν ευφυή μεν, φρικιό δε, καλλιτέχνη; Ο συνθέτης που διέκοπτε τις συναυλίες του ανά πάσα στιγμή όταν ο κόσμος θορυβούσε, να ταιριάξει με ένα συγκρότημα που ο ήχος του ήταν κάτι μεταξύ Jimi Hendrix και Blondie; Και γιατί όχι; Ο Πανούσης όμως δεν ήταν Σαββόπουλος, ούτε οι Μουσικές Ταξιαρχίες New York Rock And Roll Ensemble με κλασικίζουσες μουσικές αναζητήσεις. Έτσι, ο Μάνος Χατζιδάκις “κράτησε” απλά δίπλα του ένα παιδί με αδιαμφισβήτητο ταλέντο και απλόχερος καθώς ήταν δε δίσταζε να δηλώνει τα καλύτερα για την ιδιόμορφη τέχνη του. Όσο για τον Τζίμη Πανούση, συνέχισε να κάνει τα δικά του και ενδεχομένως μέχρι σήμερα να θεωρεί τη διασταύρωση της τροχιάς του με αυτήν του Χατζιδάκι σαν ό,τι καλύτερο συνέβη στην πορεία του.
