Δε θα μου φαινόταν περίεργο αν με πλησίαζε ο μυστήριος τύπος με το Volkswagen και μία μαργαρίτα στο χέρι, μου εγκατέλειπε τις μουσικές του, και χανόταν στον ορίζοντα. Φυσικά γνωρίζοντας ότι δεν έχω σταματήσει στο Haight- Asbury και δε ζω στο ψυχεδελικό ροκ των ‘60ς, ούτε και πιο συγκεκριμένα στο “Summer of Love”. Όχι βέβαια ότι όλοι οι δρόμοι με το παρελθόν έχουν γκρεμιστεί, τουναντίον μάλιστα, μπορεί να παραμένουν πετρόχτιστοι, με σοβάδες που κάποιος σοβαδοφάγος έχει κατασπαράξει, αλλά αντέχουν στο χρόνο.
Και ο κατά κόσμον Kappa το κατέχει, γι’ αυτό και χαράζει τη δική του πορεία πάνω σε γέφυρες και highways. Και αν και μπορεί να μοιάζει με βουκόλο που ξέχασε να γυρίσει το χρονοδείκτη του και έμεινε εγκλωβισμένος στα δίχτυα της ψυχεδέλειας, του prog, του rock και του lo-fi, ο χρόνος βουκόλους δεν ξεχνά. Τουναντίον, επιδοκοιμάζει την φολκλοριστική αισθητική του, δίνοντας “the finger to the folk-rock singer”, κάθε φορά που ακούει το 7-tracks promo, δημιούργημα της συμπρωτεύουσας και του Κώστα Καραμανλή, μέρος του προσεχόντος full project, Kappa. Το “Sack of Dreams” εξάλλου λειτουργεί ως αυλός στον προαύλιο χώρο των μουσικών μας, ενώ τρατάρει ένα σφηνάκι περιέργειας τους κύκλους των φανατικών.
Βλέπετε η υπόθεση “έμπνευση” δεν εκδίδεται στο πεζοδρόμιο ως σοκολάτα υγείας που ψάχνει οισοφάγο να διεισδύσει. Πρόκειται για το “ταξίδι” που δεν ξεκινά τώρα, αλλά κουβαλά στην πλάτη του τον παιδικό ενθουσιασμό, την μοναξιά της σκέψης και το πρόσταγμα της ζωής. Δεν αναμασά, μα διυλίζει το παρελθόν του και τραβάει το δικό του δρόμο προς το ξημέρωμα μιας αυγής με χρώματα και μυρωδιές.
Αν ο Beck, οι Beatles, οι Floyd, ο Dylan, αλλά και οι Purple Overdose, Echo Tattoo, Searwater συνομοτούσαν για το reborn του αιώνα θα περνούσαν μια βόλτα απ’ το κατώφλι του “Sack of Dreams”. Η παρουσία των “Hopesong”, “Under the Sun”, “Planets Crumble”, μας υπενθυμίζει ότι η νέο-ψυχεδέλεια και η εσωστρεφής αλτερνατίβα ανακτά τις δυνάμεις της σ’ ένα σύμπαν που όλοι οι καλοί χωράνε. Φταίει που οι ακουστικές φόρμες του δίσκου δεν κουράζουν και οι full band καταγραφές δεν μακρυγορούν.
Κάτι οι κιθάρες και τα γυναικεία φωνητικά του “Sack of Dreams (parts 3 & 4)”, που φέρνουν στο νου την Εύη Χασαπίδου-Watson στο “Rooby Go Round”, και κάτι τα πλήκτρα τρέχουν να προλάβουν τις μικρές λεπτομέρειες της ζωής, τα “όνειρα”. Και τα όνειρα τί ακριβώς είναι; Η “συνειδητή εκδήλωση μιας ασυνείδητης φαντασίας ή επιθυμίας”, όπως πιστεύει ο Φρόυντ, ή η αίσθηση νοσταλγίας και ένωσης των φόβων και των αρετών μας;
Το απαύγασμα τουλάχιστον του “Sack of Dreams”, έστω και σ’ αυτήν την μικρή του έκδοση, δηλώνει ευθαρσώς ότι “now I don’t care”. Ας το κρίνει ο καθένας μας ξεχωριστά. Άλλωστε πρόκειται για την ονειροπόληση της εφηβείας, το μεταίχμιο της αντίδρασής της και τη ρετροσπεκτίβα μιας άκρως πλουραλιστικής προσέγγισης των μουσικών χρόνων και χώρων.
Επίσημη Σελίδα
