Γνωρίζοντας αρκετά χρόνια τη Μαρία Πανοσιάν μου κάνει πάντα εντύπωση το γεγονός πως τα προλαβαίνει όλα…η αλήθεια είναι πως δεν κάνει και λίγα : Μουσικός,φωνή και βασικό μέλος του «παράξενου» και άκρως ενδιαφέροντος αστικού μετά-ρεμπέτικου σχήματος των Ελελεύ, ηχολήπτρια στο ραδιοφωνικό σταθμό «Στο κόκκινο 105,5» αλλά και παραγωγός με την εβδομαδιαία της εκπομπή «το λάθος είναι το σωστό», DJ σε γνωστά στέκια της Αθήνας… Μέσα σε όλο αυτό το δημιουργικό …χαμό, γράφει μουσικές για ντοκυμαντέρ και σάιτ αλλά και ταινίες μικρού μήκους. Ολα τα παραπάνω όμως δεν καλύπτουν πλήρως τη δημιουργική έκφραση της Κύπριας μουσικού (με ένα DNA απίστευτο αφού η σκούφια της κρατάει από Γαλλία μέχρι…Αρμενία) για αυτό και αποφάσισε να αφήσει για λίγο στην άκρη όλα εκείνα τα κομμάτια που κατέληγαν να την απορροφούν μέχρι σήμερα. Εδώ δημιουργεί από το μηδέν ένα δίσκο που είμαι πεπεισμένος πως θα μείνει στην ελληνική δισκογραφία για ένα και μόνο λόγο που πάντα τον θεωρούσα βασικό για τέτοιου είδους εργασίες : Την ταυτότητα και το συγκεκριμένο concept που περιέχει και υποστηρίζει στο έπακρο το σύνολο αυτής της δουλειάς. Εχει αρχή, μέση και τέλος που διοχετεύονται σε μια εσωτερική εκφραστικότητα, σκόρπια λόγια, λέξεις από βιβλία («το ταξίδι που λέγαμε» της Αλκυόνης Παπαδάκη και «τα μυστικά του κόσμου» της Εμιλυς Παύλου), άρτια παραγωγή αλλά και ένα artwork ικανό να αποτυπώσει όλα τα παραπάνω έχοντας επίσης μια λιτή προσέγγιση και αναφορά…
Συνέντευξη στον Αλέξανδρο Γερασίμου
– Ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη μουσική πριν από…
Από…τα 6 μου χρόνια.Παρακολούθησα μαθήματα πιάνου, θεωρίας κλπ για 10 περίπου χρόνια. Στην πορεία έμαθα κρουστά και λίγο κιθάρα.Στα 17 μου ήρθα στην Αθήνα και τελείωσα ηχοληψία σε ένα Ι.Ε.Κ και από κει και πέρα ασχολήθηκα με τη σύνθεση και το τραγούδι.
– Επέστρεψες στην δισκογραφία –μετά τους δίσκους του συγκροτήματος των Ελελεύ- με μια πολύ ιδιαίτερη κυκλοφορία με την ονομασία «Πατώματα Βρεγμένα». Μίλησε μου για το υλικό αυτής της δουλειάς.
To “πατώματα βρεγμένα” είναι η πρώτη προσωπική μου δουλειά σε ένα ακουστικο-ηλεκτρονικό ύφος. Με πρωταγωνιστή το πιάνο, μελωδιές από τσέλο με ένα ηλεκτρονικό background,κυρίως ορχηστρικό, με ένα τραγούδι μου και δύο ποιήματα που μελοποίησα. Ένα της Αλκυόνης Παπαδάκη και ένα της Έμιλυ Παύλου.Ένα πολύ προσωπικό άλμπουμ που το κάθε κομμάτι ,κρύβει πίσω του και μια μικρή ιστορία μετά το τέλος μιας σχέσης. Κυκλοφορεί από την OnAir Music.
– Πως προέκυψε ο τίτλος της πρώτης σου δισκογραφικής εργασίας;
“Πατώματα βρεγμένα”-μια εικόνα. Ανάμικτα συναισθήματα μετά από έναν χωρισμό. Ανασφάλεια-φόβος-μοναξιά-κάτι χάλασε-κάτι έσπασε-κάτι δεν πήγε καλά…
– Εχοντας ακούσει τα μουσικά θέματα των Ελελεύ –εκπληκτικά δείγματα αστικού ροκ-ρεμπέτικου- αλλά και αυτά του πρώτου σου δίσκου παρατηρούμε ότι πρόκειται για τελείως διαφορετικούς μουσικούς κόσμους. Αλλά και η προσέγγιση που απατείται είναι τελείως διαφορετική. Εσύ που «πατάς» περισσότερο;
Πάντα με εκφράζανε πολλά είδη μουσικής. Ανάλογα την περίοδο, τη στιγμή και την διάθεση. Δεν υπάρχει “περισσότερο” η ¨λιγότερο”. Ο τρόπος που εξωτερικεύεις τα συναισθήματα σου δεν μπορεί να είναι πάντα ίδιος. Όπως ούτε οι στιγμές έμπνευσης και έκφρασης. Το ρεμπέτικο και το ροκ πάντα θα με εκφράζουν. Είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. Αυτή την περίοδο όμως μπήκα σε μονοπάτια εσωστρέφειας θα έλεγα και γράφοντας στο πιάνο τα καινούρια αυτά κομμάτια,αισθάνομαι πως “έβγαλα” ένα άλλο κομμάτι του εαυτού μου.
– Εκτός από μουσικός εργάζεσαι ως ηχολήπτρια και ραδιοφωνική παραγωγός στο ραδιοφωνικό σταθμό «105,5 στο κόκκινο» αλλά και ως DJ σε διάφορα στέκια στην Αθήνα. Αλήθεια πως συνδυάζονται όλα αυτά και πως …τα προλαβαίνεις; Αν σου έλεγαν να διαλέξεις κάτι από αυτά ποιο θα ήταν;
Ότι κάνω έχει άμεση σχέση με τη μουσική και το κάνω με πολύ αγάπη. Μου είναι πολύ δύσκολο να επιλέξω. Η αλήθεια είναι πως στο τέλος της μέρας αισθάνομαι κουρασμένη αλλά ταυτόχρονα και τόσο γεμάτη.Όταν αγάπας αυτά που κάνεις, όλα τα προλαβαίνεις.
– Ποιες είναι οι μουσικές που σε συγκινούν περισσότερο; Ποιους δίσκους ξεχώρισες τελευταία;
Με συγκινεί ο Χατζιδάκης, αλλά και η φωνή της Edith Piaf. Tραγούδια του Μάνου Λοίζου αλλά και των Doors. Είναι τόσες πολλές οι φωνές, οι μουσικοί και οι στιχουργοί που με συγκινούν,που μπορώ να σου γράψω μια μεγάλη λίστα με ονόματα.
Μου άρεσε πολύ το soundtrack της ταινίας “Τhe Artist” του Ludovic Bource. Όπως επίσης το τελευταίο άλμπουμ του Bon Iver με τίτλο “Holocene”, το ‘’El Camino” των The Black keys και της Emika το “Εmika” και πολλά άλλα.
– Τι αποτελεί πηγή έμπνευσης για σένα και τι σε οδηγεί στο να γράφεις μουσική ;
Συνήθως γράφω κάτω από συνθήκες συναισθηματικής φόρτισης. Τις προάλλες έγραψα ένα καινούριο κομμάτι την ώρα μιας μεγάλης καταιγίδας. Ήτανε τόσο δυνατή η στιγμή εκείνη, που δε λέω πως ήταν η αιτία αλλά η αφορμή. Θέλω να πω πως εάν υπάρχει η προδιάθεση , χρειάζεται πάντα κάτι να συμβεί,κάτι να γίνει για να με σπρώξει να δημιουργήσω. Συνήθως έρχεται έτσι ξαφνικά. Σαν κεραυνοβόλος έρωτας.
– Πως θα χαρακτήριζες τη μουσική σου και σε ποιο μουσικό είδος θα την τοποθετούσες ;
Θα έλεγα πως είναι ένα πάντρεμα ακουστικο-ηλεκτρονικής μουσικής με αρκετά κλασικά στοιχεία.
– Εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης (sοcιal networking)… Πραγματικά χρήσιμα εργαλεία ή πραγματικά αναγκαίο κακό;
Το διαδίκτυο κατά τη γνώμη μου είναι το πιο δυνατό μέσον σήμερα για να προβληθεί και να επικοινωνήσει ένας καλλιτέχνης. Έχει και τα θετικά του αλλά και τα αρνητικά του. Με τρομάζει η ταχύτητα και η ποσότητα του μέσου γιατί δεν αφομοιώνεις τις πληροφορίες, τη μουσική κλπ.
Από την άλλη μέσω διαδικτύου σου δίνεται η ευκαιρία να έρθεις πολύ εύκολα σε επαφή με άλλους καλλιτέχνες και για συνεργασία αλλά και για επαφή με το δημιούργημα τους επιλέγοντας τι θες να ακούσεις χωρίς να επιβαρυνθείς οικονομικά. Βέβαια αυτό δεν βοηθάει πάντα τον καλλιτέχνη αλλά από την άλλη ο κόσμος πια με αυτό τον τρόπο μπορεί να σε γνωρίσει καλύτερα εκτός από τις Live εμφανίσεις.
– Μίλησε μου για τους μουσικούς που έπαιξαν στο δίσκο αλλά και για το set που χρησιμοποιείς στις ζωντανές εμφανίσεις σου…
Στον δίσκο έπαιξε ηλεκτρικό μπάσο σε κάποια κομμάτια η Ζωή Ζιώγα και τσέλο ο Σταύρος Παργινός και η Δάφνη Φαραζή.
Στα Live που ετοιμάζουμε θα παίξει ο Γιώτης Παρασκευαίδης κιθάρα, ο Βασίλης Πλαγιανός ηλεκτρικό μπάσο, ο Σταύρος Παργινός τσέλο και μάντολα κι εγώ πιάνο. Τον ήχο θα επιμελείται ο Παναγιώτης Χούντας και μαζί μας θα είναι ο Vj Nisidis. Tο video art θα επιμεληθεί η Μαριλένα Σοφοκλέους.
– Πως βλέπεις το μέλλον της ελληνικής δισκογραφίας και ποιός πιστεύεις ότι θα είναι ο επόμενος τρόπος διανομής της μουσικής ;
Ήδη τα περισσότερα άλμπουμ πια κυκλοφορούν σε ψηφιακή μορφή μέσω διαδικτύου και πολλές δουλειές σε κάποια συλλεκτικά βινύλια. Πιστεύω πως σιγά σιγά η διανομή θα γίνεται μόνο μέσω διαδικτύου.
– Αν δεν γινόσουν μουσικός θα ήσουν…
Μικρή ήθελα να γίνω αρχαιολόγος. Μετά λόγω αθλητισμού ήθελα να γίνω γυμνάστρια. Σήμερα θα έλεγα χημικός.
Μπορεί κανείς μέσα από αυτές τις δύσκολες οικονομικά και κοινωνικά συνθήκες που επικρατούν να μην απωλέσει τα πιστεύω του και την θέληση του και να κάνει τέχνη; Μπορεί να συμβεί οποιαδήποτε μορφή τέχνης μέσα από τα αποκαίδια και τις στάχτες των ελληνικών πόλεων;
Ζούμε μια πολύ δύσκολη περίοδο,η κατάσταση έχει φτάσει στα άκρα.Ένας καλλιτέχνης συνήθως μέσα από τέτοια πίεση και δυσκολία δημιουργεί. Πιστεύω πως σε τέτοιες δύσκολες περίοδους οι τέχνες ακμάζουν. Άλλωστε η ιστορία αυτό μας έχει δείξει. Είναι η στιγμή που με την ομαδικότητα και τη δημιουργικότητα μπορούν πολλά να γίνουν και πολλά να αλλάξουν. Ο κόσμος έρχεται πιο κοντά στην τέχνη. Οφείλουμε να αντιδράσουμε όλοι αυτή τη στιγμή και όχι να παραιτηθούμε.
– Τα επόμενα σχέδια της Μαρίας Πανοσιάν είναι…
Ήδη έχω ξεκινήσει να γράφω το δεύτερο μου άλμπουμ και έχω προγραμματίσει μια σειρά συναυλιών σε Ελλάδα και Κύπρο.
Η πρώτη μας συναυλία θα γίνει στις 3 Μαρτίου στo Baumstrasse ( Σερβίων 8 – Βοτανικός -Μετρό Μεταξουργείο).
Σας περιμένουμε.
Περισσότερα στο :
www.mariapanosian.com
