Ο Τζίμης Πανούσης είναι μία ιδιάζουσα περίπτωση καλλιτέχνη. Τραγουδιστής ή showman; Πολιτικοποιημένος ή χρησιμοποιεί την πολιτικολογία για την σάτιρα; Rocker ή εμπορικός; Πάντα με έβαζε σε διλήμματα και με άφηνε με ερωτηματικά.
Τα πρώτα μου ερωτηματικά δημιουργήθηκαν όταν πριν από χρόνια πήγα να τον δω για πρώτη φορά live, μιας και σαν άφραγκος φοιτητής και το πεντοχίλιαρο που έδωσα τότε να τον ακούσω μου ήταν βαρύ πολύ. Εκεί η αντιμετώπιση προς εμένα και τους ανάλογούς μου πεντοχιλιαρικάκιδες ήταν να μας στοιβάξουν τον ένα πάνω στον άλλο στους διαδρόμους ενός μπουζουξίδικου, ενώ τους γραβατομένους μπουκαλοουισκάκιδιες τους είχαν άνετους να χασκογελάνε στα μπουζουκοτράπεζά τους.
Τελικά μάλλον είναι καλός τραγουδιστής για showman, και καλός showman για τραγουδιστής. Είναι περισσότερο αριστερός από ότι πρέπει για να κάνει σάτιρα, αλλά και χρησιμοποιεί την αριστερά με τέτοιο τρόπο ώστε να καλύψει την αποδεδειγμένη εμπορικότητά του, καθώς είναι παραπάνω ανατρεπτικός rocker για εμπορικός καλλιτέχνης.
Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση και δεν είμαι και σίγουρος, ούτε και διαθέσιμος να κάνω το ψυχογράφημα του Πανούση γιατί μάλλον θα χρειαστεί μετά να πάω εγώ για ψυχανάλυση!!!
Μετά από δέκα χρόνια λοιπόν, επανέρχεται στη δισκογραφία με 13 κομμάτια στο γνωστό του κυρίως μοτίβο. Μουσικά κινείτε σε rock-hard rock φόρμες, που τις εμπλουτίζει με πολλών λογιών στοιχεία, όπως παραδοσιακά, τσιφτετέλια μέχρι και reggae.
Στιχουργικά, ωμός όπως πάντα, με την καλή έννοια καθώς αυτό τον χαρακτήρισε και ήταν ένας λόγος που τον αγαπήσαμε, καθώς χρησιμοποιούσε αυτή του την φρασεολογία με πανέξυπνο και καυστικό τρόπο. Ανατρεπτικός, άκρος πολιτικοποιημένος, αριστερότερος των αριστερών.
Αν και σε κάποια κομμάτια του δίσκου έχει σκληρύνει τον ήχο του, γενικότερα δεν παρουσιάζει κάτι καινούργιο. Πατάει στις ίδιες φόρμες που τον ξέρουμε χωρίς ίχνος πειραματισμού. Σίγουρα μετά από τόσα χρόνια περίμενα κάτι πολύ καλύτερο μουσικά και στιχουργικά καθώς τον βρίσκω κατώτερο των δίσκων που μας έχει χαρίσει στο παρελθόν και που κάποιοι από αυτούς είναι ορόσημα της κλασικής ελληνικής rock σκηνής. Παρ’ όλα αυτά είναι ένας καλός δίσκος γενικά, αλλά όχι ανάλογος τους ονόματος του Τζίμη Πανούση.
Υ.Γ. Ρε Τζιμάκο …. Όχι και διανομή από την REAL NEWS….. !!!!!
Track list:
1. 17 Νοέμβρη Απόγευμα
2. Άντε Γαμήσου Εργατιά
3. Φάτε Τούς
4. Κανελόριζα
5. Κόκκινος Ζορό
6. Κουφάλες
7. Ωδή Στον Μαλάκα
8. Μάνα Κουράδα
9. Μικρή Τερέζα
10. Νότιος Κώλος
11. Ο Μπελογιάννης Ζει
12. Obi-Obi-Bi
13. Παρδαλό Τζιτζίκι
Αντώνης Δριβελόπουλος
