Ο Σωτήρης Λαγωνίκας (What’s The Buzz?, SL Theory, Double Treat) ένας καταξιωμένος μουσικός στον χώρο του progressive, με μοναδικό αρνητικό στοιχείο ότι δεν βρίσκονται συνεργάτες να παίξουν τα κομμάτια του…ώστε να τον ακούσουμε Live.
Aυτός ο άνθρωπος απαντα στις ερωτήσεις μας εκθέτοντας τις ενδιαφέρουσες απόψεις του.
Συνέντευξη στον Χρήστο Αρβανιτάκη
Πως και πότε ξεκίνησες να παίζεις μουσική-πως ήταν οι συνθήκες τότε και πως τώρα;
Είμαι ένας αγράμματος μουσικός. Αυτοδίδακτος. Έμαθα να παίζω drums χωρίς να έχω ποτέ ακουμπήσει το όργανο, παρακολουθώντας επιστάμενα γύρω στο 1980 τις κινήσεις διαφόρων drummers σε live που παίζονταν τότε στην κρατική τηλεόραση.
Μετά από λίγο, μου έκανε δώρο ο αδερφός μου μια κλασσική κιθάρα και με τον ίδιο τρόπο έμαθα να την κουρδίζω και να παίζω τα βασικά ακόρντα.
Η πρώτη μου ευκαιρία να παίξω drums σε ένα συγκρότημα της προκοπής ήταν το 1984, οπότε και έγινα μέλος των Four Wheel Drive, οι οποίοι ήταν ένα Rock συγκρότημα της δεκαετίας το ’80 με Ελληνικό στίχο με τους οποίους απέκτησα πανέμορφες εμπειρίες με αδιάκοπα live παντού, εντός και εκτός Αθήνας.
Το πρόβλημά μας εκείνη την εποχή ήταν οι απροσπέλαστες δισκογραφικές εταιρείες.
Ηχογραφούσαμε καταπληκτικά demos σε ακριβοπληρωμένα στούντιο και χτυπούσαμε τις πόρτες των δισκογραφικών για να τους αφήσουμε κασέτες, μπας και ενδιαφερθούν να βγάλουν τη δουλειά μας στον κόσμο, σε μια εποχή που τα πράγματα γίνονταν όλο και πιο δύσκολα για το ρόκ γενικότερα. Τελικά καταφέραμε να κυκλοφορήσουμε το μοναδικό μας άλμπουμ το 1990 και να διαλύσουμε αμέσως μετά.
Στην εποχή μας, στο σήμερα, έχουμε περάσει στον αντίποδα.
Όποιος θέλει, ηχογραφεί όπως θέλει, ότι θέλει και γεμίζει τον κόσμο σκουπίδια με το πάτημα ενός κουμπιού στον υπολογιστή του. Έχει πάρα-φτηνύνει το πράγμα.
Έκανες «λογαριασμό» στην μέχρι τώρα πορεία σου. Τι κέρδισες- τι έχασες…;
Στον λογαριασμό (εκτός εισαγωγικών) είμαι χαμένος όπως και όλοι όσοι δεν στράφηκαν στο λαϊκό νυχτοκάματο για να επιβιώσουν. Προτίμησα να κάνω οτιδήποτε άλλη δουλειά μπορείς να φανταστείς και μόνο έτσι κατάφερα να χρηματοδοτώ τη μουσική μου.
Στον γενικότερο «λογαριασμό» όμως, από την ενασχόλησή μου με τη μουσική κέρδισα τα πάντα και δεν έχασα ποτέ τίποτα.
Ποιες οι επιρροές σου και τα ακούσματα;
Οι πρώτη πρώτη μου επιρροή, ήρθε από τη μητέρα μου, η οποία τραγούδαγε συνεχώς στο σπίτι μας και κατάφερε να κουρδίσει το αυτί μου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Μετά ανέλαβε ο μεγαλύτερος αδερφός μου με εντατικά «ιδιαίτερα» Kiss, Boston, Queen, Grand Funk Railroad, Cheap Trick, Steve Miller Band, Eagles, The Beatles και άλλα πολλά μεγαθήρια του Rock. Άθελά του, μου έδωσε και τα πρώτα «μαθήματα» ενορχήστρωσης, αφού μου εξηγούσε λεπτομερώς όλους τους ήχους που έβγαιναν από τα δύο κανάλια των βινυλίων που ακούγαμε στα διάφορα σημεία της μουσικής.
Δώσε μια ανάλυση του Progressively…Τι σημαίνει για σένα;
Μετά την κυκλοφορία του πρώτου μου προσωπικού άλμπουμ το 2009, με τίτλο SL Theory – “I”, ένοιωσα οτι άρχισα να «σκοτεινιάζω» μέσα μου ενώ η μουσική που έγραφα εμφανώς πιο progressive από οτι είχα γράψει έως τότε. Γινόμουν δηλαδή.. «προοδευτικά σκοτεινός».
Ποια τα ερεθίσματα που σε ώθησαν να το συνθέσεις;
Την περίοδο μετά το “SL Theory – I” που ξεκίνησα να ξαναγράφω μουσική, ζούσα καταστάσεις που δεν μπορούσα να ελέγξω, οι οποίες δεν με άφηναν να είμαι ο εαυτός μου και με βύθιζαν στη στενοχώρια.
Η μουσική που έγραψα στο “Progressively Dark” λοιπόν, έχει καταγράψει τα συναισθήματα της πίκρας, του θυμού και της απομόνωσης που επικρατούσαν μέσα μου αλλά και τα ερωτήματα για το αύριο που με ταλάνιζαν εκείνη την περίοδο της ζωής μου.
Ποιοι οι αγαπημένοι σου μουσικοί? Ποιοι θα αποτελούσαν την ιδανική μπαντα;
Είναι εκατοντάδες οι μουσικοί που στο μυαλό μου αγγίζουν την τελειότητα (όχι την μαθηματική αλλά την συναισθηματική).
Για παράδειγμα, από τους εν ζωή μουσικούς, θα ήθελα να πάρω τους..
-Van Halen (κιθάρα)
-Wyzard (μπάσο / από τους Mother’s Finest)
-Keith Emerson (πλήκτρα / από τους Emerson, Lake & Palmer)
-Terry Bozzio (drums / από τους UK, The Knack κ.α.)
-Lou Gramm (φωνητικά / από Foreigner)
..και να παρακαλέσω τον Paul McCartney να βάλει ένα χεράκι στις συνθέσεις!
Πως βλέπεις την ελληνική ροκ σκηνή σήμερα;
Ανάμεσα στη Σάρα και στη Μάρα, βγαίνουν και πολύ καλά Ελληνικά συγκροτήματα σήμερα. Το πρόβλημα όμως είναι οτι για να ανακαλύψεις έστω ένα από αυτά, θα πρέπει να ακούσεις πεντακόσια άλλα συγκροτήματα που είτε παίζουν ακούρδιστοι, είτε βάζουν ηλεκτρονικούς υπολογιστές να παίζουν για πάρτη τους ετοιματζίδικες και κοινότυπες συνθέσεις.
Τι συμβουλές θα έδινες σε ένα πιτσιρικά που ξεκινά να παίζει μουσική;
Είμαι στο στάδιο της εκμάθησης εδώ και τρεις δεκαετίες τώρα. Δεν θα μπορούσα να δώσω συμβουλές σε κανένα. Θα ένοιωθα όμως ευτυχισμένος εάν έβλεπα τον πιτσιρικά που ξεκινά να παίζει μουσική τώρα, να ξεπερνάει όλα τα εμπόδια που θα του βγάλει η ζωή και ο αγώνας για επιβίωση και να συνεχίζει να παίζει και να γράφει μια μέρα τη δική του μουσική. Όχι μουσική που άκουσε από άλλους για να αρέσει σε άλλους. Τη δική του μουσική, που –να’ναι σίγουρος- δεν θα μοιάζει με καμία!
http://www.sotirislagonikas.com/
