Παραχωρήθηκε από τον Ράκια Κόκιο στον Αντρέα Σεϊντή (2011).
Δυστυχώς η οικονομική κρίση δεν μας επέτρεψε να πραγματοποιήσουμε τα underground όνειρα μας… Ήταν μια προσπάθεια που ξεκίνησε πριν 4-5 χρόνια για την δημιουργία ενός βιβλίου με ακυκλοφόρητες συνεντεύξεις, συνοδευόμενο από cd με ακυκλοφόρητο υλικό από συγκροτήματα της ελληνόφωνης ανεξάρτητης σκηνής. Σε πείσμα των καιρών αλλά και της όλης προσπάθειας που έγινε, αυτό το υλικό θα κυκλοφορήσει ελεύθερα στο διαδίκτυο. Ένα μεγάλο ΣΥΓΝΩΜΗ από τα συγκροτήματα που αφιέρωσαν χρόνο και αγκάλιασαν αυτό το εγχείρημα. (A. Seidis)
– Πότε ξεκίνησαν οι «Κάθοδος Των Μυρίων» και τί σημαίνει το όνομα για εσάς;
Ξεκινήσαμε ως ντουέτο, κιθάρα εγώ και βιολί ο Θοδωρής, γύρω στο ‘93. Παρ’όλο που ήμασταν δύο άτομα το παίξιμο μας είχε μια ένταση, έναν δυναμισμό και έναν ηλεκτρισμό άνευ προηγουμένου. Αν και ο ήχος μας ήταν ακουστικός «βάζαμε κάτω» πολλές μπάντες σε θόρυβο! Οπότε πιστεύω πως μας ταίριαζε γάντι το συγκεκριμένο όνομα εκείνη την εποχή.
– Πώς βιώσατε την ελληνόφωνη ροκ σκηνή εκείνη την εποχή;
Εκείνα τα «αθώα» χρόνια, είδαμε πολλές μπάντες να παίζουν σε φεστιβάλ, σε στέκια του πανεπιστημίου, σε συναυλίες αλληλεγγύης, σε μικρά και μεγάλα μαγαζιά. Το ίδιο βέβαια κάναμε και εμείς! Υπήρχε κινητικότητα τότε και μου άρεσε που χρησιμοποιούσαν οι περισσότεροι τον ελληνικό στίχο για να εκφραστούν.
– Ποιά ήταν η φιλοσοφία της μπάντας και τι στάση κρατούσε απέναντι στην κοινωνία;
Η φιλοσοφία της ήταν η μουσική και η στάση της ήταν η αξιοπρέπεια. Με γνώμονα αυτά, πορευτήκαμε μέχρι το τέλος…
– Η μουσική για σας ήταν απλά ένας τρόπος έκφρασης ή μέσα απ’ αυτή θέλατε να περάσετε και κάποια μηνύματα;
Η μουσική για εμάς ήταν κυρίως τρόπος έκφρασης και εκτόνωσης. Αναγκαστικά όμως, όταν μιλάς για πράγματα που σε αφορούν και ως επί το πλείστον αφορούν και αρκετό κόσμο, περνάς και κάποια μηνύματα, χωρίς όμως αυτό να γίνεται αυτοσκοπός. Ήταν περισσότερο μια ψυχοθεραπεία για εμάς τους ίδιους…
– Με ποιούς καλλιτέχνες – μπάντες είχατε συνεργαστεί εκείνη την εποχή και πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν να κανονίσετε ένα live;
Δίναμε 10 χρόνια live στη Θεσσαλονίκη, οπότε έχουμε παίξει με σχεδόν όλα τα group της πόλης σε διάφορες διοργανώσεις. Δεν θυμάμαι να ήταν εύκολο ή δύσκολο το να κλείσεις κάποια ζωντανή εμφάνιση… Βέβαια, πάντα υπάρχουν και θα υπάρχουν δυσκολίες και πόσο μάλλον όταν παίζεις μόνο δική σου μουσική. Αλλά, αυτό δεν είναι που μένει στο τέλος;
– Το 1998 ανοίξατε τη συναυλία του γνωστού κιθαρίστα Ritchie Blackmore. Ποιά ήταν τα συναισθήματα σας και η εμπειρία που αποκομίσατε από αυτό το live;
Ήταν ένα ωραίο live, με πολύ κόσμο, γεμάτο ενέργεια και συγκινήσεις. Εμείς είχαμε το θράσος να εμφανιστούμε ως ντουέτο και πραγματικά το κατευχαριστηθήκαμε!
– Μιας και εσύ είσαι ο κύριος υπεύθυνος των στίχων, θα ήθελα να σε ρωτήσω, ποιές ήταν οι πηγές της έμπνευσής σου;
Μου αρέσει πολύ να κάνω βόλτες στην πόλη. Οι εικόνες, το «άρωμά» της και γενικά η καθημερινότητά της πιστεύω πως είναι η δική μου πηγή έμπνευσης. Στις βόλτες συναντούσα πολύ συχνά και τον Μανώλη Ρασούλη…
– Στον πρώτο σας δίσκο, ο οποίος κυκλοφόρησε το 1997, την παραγωγή επιμελήθηκε ο Μανώλης Φάμελλος. Αυτή η συνεργασία έπαιξε κάποιο ρόλο στα πρώτα σας βήματα ή ακόμα και στην μετέπειτα πορεία σας;
Ο Μανώλης Φάμελλος μας βοήθησε πολύ στο να έρθουμε σ’ επαφή με δισκογραφικές εταιρίες στην Αθήνα. Δώσαμε επίσης μαζί και κάποιες συναυλίες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Διαφωνήσαμε στο τελικό αποτέλεσμα του δίσκου και οι δρόμοι μας χώρισαν… Πάντως, στα πρώτα μας δισκογραφικά βήματα υπήρξε σημαντικός και αυτό του το αναγνωρίζουμε.
– Το ότι κυκλοφορήσατε 3 δίσκους από διαφορετικές δισκογραφικές εταιρίες (E2, FM records και V2 records αντίστοιχα) επηρέασε καθόλου την προώθηση των κομματιών σας;
Δυστυχώς την επηρέασε και μάλιστα πολύ. Με τα παιδιά από την Ε2 υπήρχε χημεία, αλληλεπίδραση και κατανόηση. Συζητούσαμε τα πάντα και είχαμε ένα όραμα το οποίο μοιραζόμασταν… Μετά χάθηκε το νήμα με την FM records και την V2 με αποτέλεσμα το βάρος να πέσει σε μας.
– Η κάθοδός σας από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα ήταν συνειδητή επιλογή;
Δεν υπήρξε ουσιαστικά ποτέ κάτι τέτοιο. Η «Κάθοδος» ήταν κομμάτι της σαλονικιώτικης μουσικής σκηνής και κουλτούρας. Απλά εγώ ετοίμαζα την πρώτη προσωπική μου δουλειά «Street Parade» και κατέβηκα στην Αθήνα.
– Ποιοί λόγοι οδήγησαν το συγκρότημα στη διάλυση;
Δεν πιστεύω πως είχαμε να δώσουμε περισσότερα. Κάναμε τον κύκλο μας και χωρίσαμε κρατώντας ακόμα τις φιλικές μας σχέσεις. Φυσικό ήταν ο καθένας να τραβήξει το δικό του δρόμο. Δεν χάσαμε όμως την επαφή με τη μουσική και ο κάθε ένας πλέον συνεχίζει να ασχολείται στον τόπο που ζει…
– Τη μουσική τη σκότωσε η απληστία των δισκογραφικών ή το «παράνομο» κατέβασμα (downloading);
Η μουσική και γενικότερα η έκφραση πάντα θα υπάρχει, ως αγαθό! Δεν την σκότωσε ούτε πρόκειται να τη σκοτώσει ποτέ τίποτα. Ίσως πεθάνουν κάποιοι εμπλεκόμενοι με αυτή, όπως οι εταιρείες… Βεβαίως διαφωνώ και με το «ό,τι να’ ναι κατεβάζω» απ’ το διαδίκτυο και γεμίζω τους σκληρούς μου δίσκους με μουσικές που ποτέ δε θ’ ακούσω, μόνο και μόνο επειδή είμαι εθισμένος στο τζάμπα! Κάπου πρέπει να βρεθεί μια χρυσή τομή και οι δημιουργοί να πληρώνονται για το έργο τους, έτσι ώστε να μπορούν να συνεχίζουν να παράγουν πνευματική εργασία και να γίνεται πιο σεβαστό το υλικό που με τόση ευκολία μοιραζόμαστε!
– Με τα σημερινά δεδομένα θα επιλέγατε πάλι τον δρόμο της εταιρείας ή θα δρούσατε ανεξάρτητα;
Τις εταιρείες τις βλέπαμε ως χρηματοδότες, κυρίως για τα έξοδα στο στούντιο ηχογραφήσεων, οπότε την ανεξαρτησία μας πάντα την διατηρούσαμε. Σήμερα δυστυχώς χρηματοδότες δεν υπάρχουν…
– «Ξεκίνα να τρέχεις, το μέλλον δεν σου ανήκει…». Όταν έγραφες το κομμάτι «επικίνδυνοι άνθρωποι» πίστευες πως θα ήταν τόσο διαχρονικό;
Ελπίζω και εύχομαι να μην είναι διαχρονικό… Πάντως γράφτηκε σε μια εποχή «κοινωνικής ευμάρειας» και πολλοί μας κατηγορούσαν ότι το μόνο που κάνουμε είναι να βλέπουμε τα πάντα γκρίζα. Πιστεύω πως η τέχνη πρέπει να κάνει ακριβώς αυτό… Σε εποχές υπνηλίας, να επαγρυπνά!
-Μίλησε μου για τα «βράδια που κρυβόσασταν στο αστεροσκοπείο…» που αναφέρεις σε όλα σου τα album.
Η «Κάθοδος» ήταν μια μπάντα που έπαιζε κυρίως στην πλ. Ναυαρίνου, στην παραλία και μεταμεσονύκτια, έστηνε γλέντια στο αστεροσκοπείο με μια μεγάλη παρέα… Αυτός ήταν ο δικός μας τρόπος και αυτό θέλω να θυμάμαι!