Ο Γιώργος Μάρτος είναι ένας καλλιτέχνης που έπεσε πρόσφατα στην αντίληψή μου και αφού μου κέντρισε ηχητικά το ενδιαφέρον, σκέφτηκα ότι καλό θα ήταν να μάθουμε μερικά παραπάνω πράγματα για τον ίδιο.

Συνέντευξη στον Νίκο Γραμμάτο.

Γιώργο, σε καλώς ορίζουμε στο Rockap. Αρχικά πες μας μερικά λόγια για εσένα και για τη μουσική σου πορεία μέχρι τώρα.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Βέροια. Η ενασχόλησή μου με τη μουσική ξεκίνησε σε ηλικία 5 ετών, πριν ακόμα πάω στο Δημοτικό. Στα 7 μου ξεκίνησα σπουδές κλασικής κιθάρας και θεωρίας της μουσικής στο Δημοτικό Ωδείο Βέροιας, ενώ αργότερα παρακολούθησα μαθήματα φωνητικής, ηλεκτρικής κιθάρας και πιάνου. Στο γυμνάσιο ιδρύσαμε τους Stigma, το ροκ συγκρότημα με το οποίο ξεκίνησε η μουσική μου πορεία και οι ζωντανές εμφανίσεις, μια ιστορία που διήρκησε περίπου 8 χρόνια. Το 2008 μεταναστεύοντας στη Μπολόνια ξεκίνησε ουσιαστικά και η προσωπική μου περιπέτεια ως τραγουδοποιός, παρότι στίχους και μουσικές έγραφα από τα 13 μου. Δισκογραφικά ξεκίνησα το 2012 συμμετέχοντας στο album «Πάνω κάτω η Πατησίων» (ένα πολυσυλλεκτικό αφιέρωμα στην Κατερίνα Γώγου) με το τραγούδι «Θα ‘ρθεί καιρός», ενώ τον πρώτο προσωπικό μου δίσκο, με τίτλο «Έχουμε υποχρέωση», τον εξέδωσα το 2014. Τον επόμενο χρόνο ήρθε η συμμετοχή στη συλλογή «Ξαναδιαβάζοντας τον Μίκη Θεοδωράκη» με το τραγούδι «Αγάπη» σε στίχους Κώστα Τριπολίτη, ενώ φέτος κυκλοφόρησε ο δεύτερος προσωπικός μου δίσκος με τίτλο «Ψάξ’ το βαθιά» από το Ogdoo Music Group.

Τι είναι αυτό που σε ωθεί να γράφεις στίχους και μουσική;

Ο,τιδήποτε έχει σχέση με τη ζωή και τα φαντασιακά παράγωγά της.

Ηχητικά σε ποια μουσικά ρεύματα κατατάσσεις τη μουσική σου; Πες μας όμως και για τις επιρροές σου.

Δε συμφωνώ με καμία λογική κατάταξης της μουσικής, αλλά για λόγους συνεννόησης θα σας πω πως κινούμαι εντός του τριγώνου Έντεχνο-Ροκ-Εναλλακτικό. Εξάλλου αυτοί είναι οι προσδιορισμοί που και ο κόσμος κατά καιρούς έχει προσδώσει στα τραγούδια μου.
Οι μουσικές επιρροές μου, πέρα από την αναπόφευκτη επιρροή της κλασικής μουσικής λόγω των αντίστοιχων σπουδών μου, είναι η ροκ μουσική (ελληνική και ξένη), η έντεχνη ελληνική μουσική σε όλο της το φάσμα και η ιταλική μουσική (musica dei cantautori) λόγω των σπουδών μου εκεί. Όσον αφορά περιπτώσεις καλλιτεχνών που με επηρέασαν σημαντικά -και όχι μόνο μουσικά- είναι ο Νικόλας Άσιμος και οι Pink Floyd στα εφηβικά μου χρόνια και ο Fabrizio De Andrè στα φοιτητικά. Και αρκετοί άλλοι βέβαια.

Ο νέος σου δίσκος έχει τίτλο «Ψάξ’ το βαθιά». Μίλησε μας για τον δίσκο αυτό και το τι πρόκειται να ακούσει ο ακροατής μέσα σε αυτή την δουλειά.

Πρόκειται για τον δεύτερο προσωπικό μου δίσκο επισήμως και τρίτο συνολικά. Περιλαμβάνει 9 τραγούδια, στα οποία έχω γράψει στίχους και μουσική, εκτός από το τραγούδι «Ταξίδια» που υπογράφουν ο Μιχάλης Χονδροματίδης τους στίχους και ο αδερφός μου Στέλιος Μάρτος τη μουσική. Αποτελεί, κατά κάποιον τρόπο, τη φυσική συνέχεια του «Έχουμε Υποχρέωση». Ό,τι δηλαδή χρειαζόταν για να ολοκληρώσω έναν δημιουργικό κύκλο που ξεκίνησε φεύγοντας για σπουδές στην Ιταλία το 2008 και ολοκληρώθηκε το 2015 με την οριστική επιστροφή μου. Τα τραγούδια γράφτηκαν όλα την περίοδο 2012-2015 και ηχογραφήθηκαν τη διετία 2017-2018. Είναι ένα προσωπικό album που καλύπτει όλα όσα είχα ανάγκη να εκφράσω τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά. Ιστορίες ερωτικές, κοινωνικοπολιτικoύ προβληματισμού ή καθαρά βιωματικές. Άλλοτε εκφρασμένες ποιητικά, άλλοτε σατιρικά και άλλοτε απλώς αφηγηματικά. Σίγουρα δεν είναι ένας «επαναστατικός» δίσκος. Είναι βαριές έννοιες αυτές. Δίσκος αφύπνισης ίσως. Δε δηλώνω «επαναστάτης». Σκεπτικιστής είμαι.

Ποια είναι η άποψη σου για την κατάσταση της μουσικής βιομηχανίας της χώρας μας και το αποτέλεσμα που παράγει; Πόσο δύσκολο είναι για έναν solo καλλιτέχνη να δημιουργήσει μέσα σε αυτό το τοπίο;

Για ποια μουσική βιομηχανία μιλάμε; Αυτό που ζούμε σήμερα ούτε βιοτεχνία δεν το λες. Έχει καταρρεύσει προ πολλού το μουσικό σύστημα στην Ελλάδα, πολύ πριν μπει η δική μου γενιά στο παιχνίδι. Οι λόγοι είναι πολλοί και θα χρειαστούν πολλές γραμμές για να τους περιγράψω αναλυτικά. Νομίζω πως η ελληνική μουσική πραγματικότητα έχει ενσωματωθεί πλήρως στη δυτική/αμερικάνικη βιομηχανία του θεάματος. Το θέαμα και το κέρδος κυριαρχούν πλέον, όχι η Τέχνη. Και πάντα στα πλαίσια ενός αδηφάγου καταναλωτισμού. Fast food μουσική για ακροατές-καταναλωτές. Εντάξει, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Προσωπικά νιώθω πολύ περήφανος που έβγαλα τους συγκεκριμένους δύο δίσκους στη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο. Χωρίς ρετούς και επικοινωνιακά φτιασίδια.
Όσον αφορά τις δυσκολίες, προφανώς υπάρχουν και είναι πολλές και συνεχείς. Αλλά πρέπει να μάθουμε με συνυπάρχουμε μ’ αυτές, χωρίς να αποτελούν αφορμές παραίτησης. Κρατάω από μικρός στο μυαλό μου μία φράση της Μάρως Βαμβουνάκη: «Ό,τι αξίζει πονάει κι είναι δύσκολο». Είναι από το βιβλίο της «Οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο».

 

 

Ποια η γνώμη σου για το διαδίκτυο και τα social media; Πιστεύεις πως έχουν κάνει περισσότερο καλό ή κακό στη ζωή μας;

Το διαδίκτυο αποτελεί αδιαμφισβήτητα το επιστέγασμα της Τεχνολογικής Επανάστασης που συντελείται αυτή τη στιγμή στον 21ο αιώνα. Αποτελεί τον πιο επιδραστικό κρίκο της αλυσίδας της εξέλιξης του σύγχρονου Πολιτισμού, όπως υπήρξε για την εποχή τους η Βιομηχανική Επανάσταση του 19ου αιώνα ή οι Κοινωνικές Επαναστάσεις του 20ου αιώνα.
Όπως όλα τα πράγματα, έτσι και το διαδίκτυο, κάτι έχει δώσει και κάτι έχει πάρει. Στη ζυγαριά νομίζω πως βαραίνει περισσότερο το κακό παρά το καλό. Τι να τα κάνω δηλαδή τα χιλιάδες views ή likes και τις αμέτρητες, άχρηστες πληροφορίες, όταν η αποξένωση των ανθρώπων και η ψηφιακή αλλοτρίωση έχει κυριαρχήσει στην καθημερινότητά μας;
Όπως σωστά σχολίασε κάποτε ο Umberto Eco: «Τα social media έδωσαν το δικαίωμα σε λεγεώνες ηλιθίων να εκφέρουν γνώμη επί παντός επιστητού». Αυτή την αυθαιρεσία πληρώνουμε σήμερα. Τι να πω. Ελπίζω οι άνθρωποι του μέλλοντος να καταλάβουν σε τι παγίδα έπεσαν οι πρόγονοί τους και να κάνουν ένα βήμα παραπέρα.

Πιστεύεις πως θα έρθουν καλύτερες μέρες;

Αυτό εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από τους ανθρώπους. Δεν έχει τόση σημασία τι πιστεύω εγώ ή εσείς. Με τα υπάρχοντα δεδομένα είναι εξαιρετικά δύσκολο, μιας και αυτή τη στιγμή ζούμε τη φάση του «υπαρξιακού υπερκαταναλωτισμού», όπως συνηθίζω να λέω. Οι άνθρωποι δηλαδή έχουν υπερκαταναλώσει τα πάντα. Εικόνες, πρόσωπα, ειδήσεις, λόγια, συναισθήματα, αλήθειες και ψέματα, ώστε να μην πιστεύουν πλέον σε καμία δυνατότητα αλλαγής ή υπέρβασης των σύγχρονων δεδομένων και να τα εντάσσουν όλα -εκ προοιμίου ίσως- σε μια λογική ψυχρού marketing, κερδοσκοπίας ή προσωπικής ανέλιξης του καθενός.
Έχει χαθεί, με λίγα λόγια, η πίστη σε ένα όραμα συλλογικό και βαθιά ανθρώπινο. Αν κάποια στιγμή λοιπόν οι άνθρωποι δραπετεύσουν από όλα αυτά, μια χαρά αλλάζουν τα πράγματα. Δεν ξέρω βέβαια αν θα ακολουθούσε κάτι καλύτερο ή χειρότερο.

Ποια είναι τα σχέδια σου από εδώ και πέρα και ποια ανεκπλήρωτα όνειρα θέλεις να πραγματοποιήσεις;

Ανεκπλήρωτα όνειρα δεν έχω. Αν είχα θα ξεκινούσα από αύριο κιόλας να βρω τρόπους εκπλήρωσής τους. Νιώθω πραγματικά πολύ ικανοποιημένος με όσα έχω καταφέρει μέχρι σήμερα, παρ’ όλες τις δυσκολίες που υπήρξαν.
Όσον αφορά τα μουσικά μου σχέδια, αυτή τη στιγμή είμαι επικεντρωμένος στις ζωντανές εμφανίσεις που έχω τη χαρά να μοιράζομαι επί σκηνής με τη νέα μου μπάντα. Αξιόλογοι μουσικοί όλοι: Γαβριήλ Σαββίδης (κιθάρες-μπάσο), Σπύρος Αβραμιώτης (drums) και Πέτρος Καλορίτης (πλήκτρα). Παράλληλα «τρέχω» την προώθηση του νέου δίσκου, ενώ σύντομα θα ανακοινωθεί και μία συνεργασία-έκπληξη που αφορά ένα νέο συναυλιακό project.
Κατά τ’ άλλα βρίσκομαι σε φάση δημιουργικής ραστώνης, λογικό μετά από δύο χρόνια εντατικής εργασίας και ηχογραφήσεων πάνω στο νέο album.
Με τη νέα χρονιά θα βάλω μπροστά τα γυρίσματα ενός νέου video clip καθώς και το γράψιμο νέων τραγουδιών. Πλέον θα μπω κι εγώ στη λογική των singles, είναι πολύ πιο άμεσο και λειτουργικό. Εξάλλου με δύο προσωπικούς δίσκους πίσω μου νιώθω πως έχω ολοκληρώσει έναν σημαντικό κύκλο ζωής και δημιουργίας. Εν αναμονή του επόμενου λοιπόν…

Σύνδεσμοι:

• Facebook: http://bit.ly/2Npu9Jh • Instagram: http://bit.ly/2Hi3M4o • YouTube: http://bit.ly/2HjM9kN • Spotify: https://spoti.fi/30ozNPN