1997: Πρωτοετή φοιτητής στη Πάτρα. Βόλτα στους δρόμους της πόλης με τον φίλο και συμφοιτητή Βαγγέλη με κατεύθυνση το μικρό υπόγειο δισκάδικο ‘Αλαλούμ και Ήχος’ που είχε ανακαλύψει, ψηλά στην Αράτου. Ένας μικρός παράδεισος για τους λάτρεις της rock μουσικής και του ευρύτερου χώρου της. Εκεί μας καλωσόρισε ο ιδιοκτήτης, ο Σπύρος, ένας φιλόξενος μεσήλικας με παιδική ψυχή και απίστευτες γνώσεις πάνω στην εγχώρια underground σκηνή και όχι μόνο.
Ως γνήσιο 18χρονο επαρχιοτόπουλο που πρώτη φορά έφευγε από το σπίτι του, τα μουσικά μου ερεθίσματα ήταν περιορισμένα και η αντίληψη μου περί του τι είναι ελληνική rock κατά μεγάλο ποσοστό λανθασμένη.
Εκεί λοιπόν στο μικρό δισκάδικο ανακάλυψα έναν άλλο κόσμο… Κατάλαβα ότι τα περισσότερα από αυτά που άκουγα άνηκαν κάπου αλλού, απλά είχαν την ταμπέλα του rock που τους είχαν μοστράρει τα ΜΜΕ.
Ο Σπύρος βλέποντας με ως ένα πιτσιρικά που δίψαγε να ακούσει πράγματα, και να ασχοληθεί πιο εις βάθος με τον χώρο, άρχισε να μου προτείνει δίσκους που τους είχε ξεχωρίσει.
Η αρχή έγινε τότε με την νέα κυκλοφορία του Γιώργου Τσίγκου και των Μαύρων Κύκλων ‘Πάνινες Κούκλες’. Πήγα σπίτι και τον έβαλα να τον ακούσω. Σοκαρίστηκα προσωρινά! Βρέθηκα σε μία πανδαισία στίχων και το ανεκπαίδευτο αυτί μου τότε μπροστά σε πρωτόγνωρους ήχους που δεν είχε συνηθίσει. Το άκουγα και το ξανάκουγα μέχρι να εμπεδώσω και την τελευταία του λέξη, την τελευταία του νότα. Από τον ‘Καβαλάρη του Ουρανού’ που ήταν το πιο βατό κομμάτι του δίσκου, στη μυστηριώδη ‘Μοναξιά’, στους δυναμικού ‘Ονειραετούς’, στο εκρηκτικό ‘Σπάσε το μπλόκο’, στο μελαγχολικό ‘Δάκρυ’ μέχρι το αποκορύφωμα του δίσκου που αργότερα έμαθα ότι ήταν επανακυκλοφορία αλλά στην αυθεντική της μορφή των ‘Τετραγωνισμένων Φύλλων’ που προσωπικά είναι το πολυτιμότερο διαμάντι που υπάρχει σε αυτό το θησαυρό που λέμε Ελληνική Rock Σκηνή.
Με λίγα λόγια το cd το έλιωσα. Έπεσα με τα μούτρα που λένε και το καταβρόχθισα. Από τότε ο Γιώργος Τσίγκος και οι Μαύροι Κύκλοι χαράχθηκαν μέσα μου, ήταν το πρώτο ουσιαστικά μουσικό μου ερέθισμα που πάντα το κουβαλάω μαζί μου, μέσα μου.
Οι επισκέψεις στο μικρό δισκάδικο έγιναν συχνές, όσο δηλαδή άντεχε η τσέπη μου διότι η διάθεση υπήρχε αλλά η οικονομική άνεση όχι. Κάθε φορά ο Σπύρος είχε και μία καλή πρόταση, λες και με είχε ψυχολογήσει και ήξερε τι μου ταίριαζε…
Όπως τότε θυμάμαι που ψιλογέλασα με το όνομα της μπάντας και τον τίτλο του άλμπουμ αλλά έπεσα 100% έξω όταν τον άκουσα. Αν και επιφυλακτικός το πείρα. ‘Αρνάκια – Στο στόμα του λύκου’. Απίστευτος δίσκος με ιδιαίτερα ηχοχρώματα και με ξεχωριστή στιχουργική που συνδύαζε τη πεσιμιστική διάθεση με την αισιοδοξία. Με έτος κυκλοφορίας το 1993 αλλά σίγουρα επίκαιρο μέχρι και σήμερα, με ξεχωριστά κομμάτια όπως το δυναμικό πλην μελαγχολικό ‘Κανείς δεν μπορεί’, το πεσιμιστικό ‘Ζεις για να πεθάνεις’, ο ‘Κακός σου εαυτός’ να λειτουργεί σαν ξυπνητήρι, και τη μυστηριώδη μελωδική ‘Πτώση’ να τον κάνει έναν εκ’ των κλασσικών δίσκων της δεκαετίας του ’90 που λαμβάνει περίοπτη θέση στη δισκοθήκη μου.
Όσο τρως σου ανοίγει η όρεξη λένε, θα συμφωνήσω όσο θυμάμαι εκείνη την περίοδο ασταμάτητης εξερεύνησης και ανακάλυψης κάθε φορά και ακόμα ενός σπουδαίου συγκροτήματος. Ο Σπύρος μου έμοιαζε σαν μάγος που βγάζει άσσους απ’ τα μανίκια…
Ένας από αυτούς τους άσσους ήταν οι ‘Πίσσα και Πούπουλα’ με το ξεχωριστό όνομα και το κωμικοτραγικό εξώφυλλο του ομώνυμου δίσκου τους. Τελικά το έτος 1993
πρέπει να θεωρείται χρονιά σταθμός για την ελληνική σκηνή καθώς κυκλοφόρησαν σπουδαίες δουλειές. Οι Πίσσα και Πούπουλα πιο άγριοι από τους προγενέστερους που είχα ακούσει ήρθαν και έβαλαν άλλη μία συνισταμένη στα προσωπικά μου μουσικά ακούσματα που ήταν η Punk. Ένας χώρος με πολύ βάθος για ψάξιμο αλλά και με πολλές παγίδες που πρέπει να αποφύγεις και να μπορείς να ξεχωρίζεις το καλό απ’ την σαβούρα ή να το πω και αλλιώς, το γνήσιο από το δήθεν.
Ο συγκεκριμένος δίσκος διακρίνετε για την αθωότητα του, για την ελπίδα που τρέφει, τον ρομαντισμό του αλλά και την ξεχωριστή αντίληψη των πραγμάτων και την εξωτερίκευση αυτής μέσω των στίχων των κομματιών. Κομμάτια που θεωρούνται κλασικά του είδους το ‘Ξυπνάτε πεθαίνω’, ‘Τα μάγια της Κίρκης’, ο ‘Επίλογος’ και τα ανεπανάληπτα ‘Δύο Δευτερόλεπτα’.
Αυτά για σήμερα, κάποια στιγμή θα υπάρξει και συνέχεια της περιόδου των μεγάλων ανασκαφών, μέχρι τότε καλά να περνάτε και να ξέρετε ότι…
Το παρελθόν είναι δάσκαλος του παρόντος και οδηγός του μέλλοντος!
Από τον… Αντώνη Δριβελόπουλο
