Δεν ξέρω αν είμαι απογοητευμένος από την νεότερη γενιά της ελληνόφωνης σκηνής αλλά οι λιγοστές αξιόλογες δουλείες των τελευταίων χρόνων με κάνουν να περιμένω πως και πως την κυκλοφορία κάποιας παλιάς-κλασικής μπάντας που είχα γνωρίσει την δεκαετία του ’90 ή και παλαιότερα ώστε να πάρω μερικές πιο βαθιές αναπνοές rockανέμου.
Αν και θεωρούσα τους Σάρκα ανενεργούς, ήρθαν να με εκπλήξουν με τη νέα τους δουλεία έπειτα από δεκατρία ολόκληρα χρόνια μετά τον «Πολίτη του κόσμου». Αρκετά πιο ώριμοι, πατώντας σε εκείνες τις βάσεις που είχαν θέσει την δεκαετία του ’90, προσθέτουν αρκετά στοιχεία στην μουσική τους, κυρίως σκοτεινιάζοντάς την αρκετά.
Κατά το πλείστον post-punk θα χαρακτήριζα τον δίσκο τους, εμπλουτισμένο με garage στοιχεία, funky πινελιές, και με χαρακτηριστικά ΤΡΥΠοπεράσματα που μου άρεσαν και μου θύμισαν πολλά!
Η προσεγμένη παραγωγή, οι καλοδουλεμένες ενορχηστρώσεις και η έμφαση στις λεπτομέρειες είναι κάτι που χαρακτηρίζει μια μεγάλη μπάντα.
Ο σκοτεινός, μελαγχολικός, νοσταλγικός και μυστηριώδης στίχος τους κουμπώνει ακέραια με τις μελωδίες τους.
Οι πολλές συστάσεις για τους Σάρκα πιστεύω πως είναι περιττές, η αξία τους και το παρελθόν τους άλλωστε τα λέει όλα. Και για εσάς που σας έχουν ξεφύγει, εμπρός… πατήστε γρήγορα στα αναζητητήρια σας … το αποτέλεσμα θα σας δικαιώσει!
Και να …..
… ξέρεις ο κόσμος αυτός έχει φτιαχτεί από αφηγήσεις…
1. Νυχτερινό
2. Αφηγήσεις
3. Τα πλήθη
4. Απώλεια
5. Πηγαίνοντας έξω
6. Franz Kafka
7. Σκιά
8. Αργία
9. Προσευχή
Η “Σάρκα” είναι οι:
Δημήτρης Πολυχρονάκης (κιθάρες , φωνή)
Μανώλης Σφακιανάκης (μπάσο)
Κώστας “πανκ” (τύμπανα)
Κείμενο: Αντώνης Δριβελόπουλος
