Δέκα και βάλε χρόνια πέρασαν από την τελευταία δισκογραφική απόπειρα των «Ονειροπαγίδα» και τα μουσικά και μη πράγματα έχουν εντελώς αλλάξει. Οι Ονειροπαγίδα από την άλλη όχι και τόσο, εκτός από φωνή τους, όπου επανήλθε στο μικρόφωνο η Παυλίνα Μιχαηλίδη (την ακούσαμε στους δυο πρώτους δίσκους τους, «Ασημένια μέρα» & «Μικρά μυστικά»).
Το ομώνυμο άλμπουμ των Ονειροπαγίδα κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2013 σε βινύλιο περιορισμένων αντιτύπων και σε ψηφιακή μορφή. Εδώ μου τα χαλάνε λίγο γιατί εμείς που μεγαλώσαμε με τις μουσικές των 90s και είμαστε πρωτίστως cdάκηδες, θα θέλαμε πολύ να έχουμε σε compact disc αυτή την δουλειά. Φυσικά το καλό είναι ότι υπάρχει έστω και σε αυτή την φυσική μορφή.
Ο δίσκος περιέχει 10 νέα τραγούδια (ευτυχώς ολόκληρα και όχι κάτι αποσπάσματα που είχαν στον δίσκο «Μελόντικα» που άχρηστα ήταν και μόνο χώρο πιαναν) στις γνώριμες μελωδίες που μας είχαν συνηθίσει, μελωδίες που ταυτιστήκαν με τον ήχο της μπάντας, δίνοντας τους την δική τους μοναδική ταυτότητα, που μπορεί να κάνει τον μέσο ακροατή να μην καταλάβει ότι στον προηγούμενο δίσκο υπήρχε άλλη τραγουδίστρια (Σόνια Χαραλαμπίδου) και τώρα πάλι η πρώτη τους. Πράγμα που συνήθως είναι εμφανή στις μπάντες που αλλάζουν την φωνή τους, αφού συνήθως η φωνή είναι αυτή που χαρακτηρίζει μια μπάντα. Όπως και να έχει μιλάμε για δυο εξίσου όμορφες γυναικείες φωνές που ταιριάξανε απόλυτα στο ύφος της μπάντας και κατάφεραν να κερδίσουν το κοινό.
Τραγούδια ρυθμικά, μελωδικά, χωρίς πολλές ηλεκτρονικούρες και πειράματα στον ήχο, αλλά με περισσότερη κιθάρα, πότε καθαρή και πότε με παραμόρφωση. Τραγούδια που εκπνέουν τον ίδιο ρομαντισμό, αγάπη, όνειρα, συναισθήματα, όπως ακριβώς και στους προηγούμενους δίσκους. Δεν ξέρω αν αυτός ο δίσκος θα καταφέρει να ξεπεράσει το «Ασημένια μέρα» που πιστεύω ότι είναι ο καλύτερος δίσκος τους, σίγουρα όμως είναι καλύτερος στο σύνολο από το «Μελόντικα»… ο χρόνος βέβαια θα το δείξει.
Ο δίσκος ακούγεται μονοκοπανιά, τα τραγούδια όλα καταφέρνουν να σε κερδίσουν και να σε πάρουν μαζί τους σε αυτό το μουσικό ταξίδι. Να σημειώσω ότι στα 3 από τα 10 τραγούδια του δίσκου, τα φωνητικά έχει αναλάβει εξ’ ολοκλήρου ο Χρήστος Λαινάς, πράγμα που δίνει μεν μια διαφορετική νότα, αλλά δεν διαφέρει ερμηνευτικά από το κλασικό ύφος της μπάντας. Μήπως θα ήταν ενδιαφέρον να ακούγαμε και κάτι πέρα από τα κλασικά και περπατημένα της μπάντας; Όχι μόνο ερμηνευτικά αλλά και μουσικά. Το ήθελα και το αναζητούσα αυτό το πράγμα, αλλά δεν το βρήκα.
Εν τέλει έχουμε να κάνουμε με μια όμορφη επιστροφή που δίνει την δική της ομορφιά στην ενεργή ελληνόφωνη σκηνή, που πάντα χρειάζεται νέα πράγματα. Ας ελπίσουμε να καταφέρουν να βρεθούν για συναυλίες και λέω ας ελπίσουμε γιατί τα μέλη της μπάντας ζούνε πλέον σε διαφορετικές πόλεις και χώρες (Αθήνα, Τορόντο, Στοκχόλμη). Λέτε να μπορέσουμε μέσω διαδικτύου να βλέπουμε και συναυλίες με τα μέλη σε διαφορετικά μέρη; Μουσική πάντως ακούσαμε και να είναι καλά το skype και η τεχνολογία, γιατί αλλιώς δεν θα είχαμε αυτόν τον δίσκο στα χέρια μας.
Νίκος Γραμμάτος
Τα τραγούδια:
Μελωδία
Το Πιο Γλυκό Λάθος
Η Στροφή
Να Σε Ερωτευτώ Ξανά
Το Τέρας
Από Πικρό Σε Πιο Γλυκό
Άσχημο Όνειρο
Αθόρυβα
Ψέματα
Κάνω Ό,τι Κάνω