Ο συγκεκριμένος κιθαρίστας είναι γνωστός στον κόσμο του ροκ από την θητεία του στις ΤΡΥΠΕΣ με την καλλιτεχνική του αξία και το έργο του να τον παγιώνουν στο ευρύτερο μουσικό στερέωμα οπότε κάθε λόγος για το βιογραφικό του είναι άτοπος. Κοιτώντας το «σκηνές από ένα ταξίδι» μουσικά διαπιστώνουμε πως κινείται σε ψυχεδελικούς δρόμους θυμίζοντας έστω και λίγο το UMMA GUMMA των μεγάλων PINK FLOYD.
Όμως η μουσική όπως κάθε μορφή τέχνης είναι η αμεσότητα της συναισθηματικής έκφρασης βάση των προσωπικών βιωμάτων και εμπειριών. Άρα εδώ το σημαντικό είναι ότι εξωτερικεύεται η ψυχολογική κατάσταση ενός ανήσυχου πνεύματος και όχι η προβολή ενός συνόλου ήχων. Το αποτέλεσμα πάντως είναι απογοητευτικό αν αναλογιστεί κανείς το βεληνεκές του καλλιτέχνη. Δεν κινείται σε κανένα ρεύμα καθώς δυο κιθάρες κλασικές (ενίοτε ηλεκτρική) εναλασονται ρυθμούς και μελωδίες με την μουσική κλίμακα να υποδιαιρείται σε δυσανάλογες οκτάβες και την προσαρμογή loops να κουράζει με την παρατεταμενη χρήση της. Κάποια ορθά στοιχεία χάνονται από την επανάληψη και την μονοτονία.
Τελικά οι σκηνές από ένα ταξίδι ίσως αναφέρονται σε ακροατές με ποιο αναπτυγμένο το αίσθημα της ηχητικής αντίληψης…Iσως όμως να είναι και από τις μπαρούφες τις εποχής.
Ο ήχος είναι και ερέθισμα και αίσθηση , αν καταφέρεις και το ακούσεις όλο, ίσως αισθανθείς κάτι.
Χρήστος Αρβανιτάκης
