Ο Κώστας Μονογυιός είναι μια μποέμικη περίπτωση τραγουδοποιού ο οποίος πέρασε από πολλές μπάντες για να καταλήξει τελικά στο λαϊκό τραγούδι. Ενδιάμεσα όμως πρόλαβε να καταθέσει ένα πανέμορφο σινγκλάκι με φοβερούς μουσικούς και τρομερές συνθέσεις, οι οποίες θεωρούνται από τους ειδήμονες συγκλονιστικές καταθέσεις και τις κατατάσουν στις καλύτερες ροκ ηχογραφήσεις της περιόδου.
Αναλυτικότερα ο Κώστας Μονογυιός ξεκίνησε την μουσική του πορεία φοιτώντας στο Ελληνικό Ωδείο της Φειδίου για 15 σχεδόν χρόνια, διδασκόμενος ορθοφωνία, κλασσική και ηλεκτρική κιθάρα, μπάσο αλλά και ντραμς. Η πρώτη του μπάντα την οποία ίδρυσε σε ηλικία 16 χρονών είναι οι θρυλικοί Rollings ,μπάντα που συναντάμε στο τεύχος 62 των Μοντέρνων Ρυθμών του 1967, έδρασε δε από το 1962 έως το 1968 στην ευρύτερη περιοχή του Υμηττού, δίνοντας πολλές συναυλίες σε θερινά σινεμά αλλά και στο κτίριο της Φιλοπρόοδης Ένωσης Υμηττού. Η μπάντα αποτελείται από τον Γιάννη Σαρελά στην κιθάρα, τον αείμνηστο Χάρη Παπαδάτο στο τραγούδι, έναν Κώστα στα ντραμς και έναν Τάκη στο μπάσο ενώ κιθάρα και φωνητικά έκανε ο Κώστας Μονογυιός. Δυστυχώς η μπάντα δεν κατάφερε να δισκογραφήσει παρόλο που το επίπεδό τους ήταν κατά γενική ομολογία κορυφαίο και οι εμφανίσεις τους εκρηκτικές. Σύμφωνα και με μια συνέντευξη του το 1974 στο περιοδικό Ντομινό ,η οποία δυστυχώς δεν δημοσιεύτηκε, δίνει ένα στίγμα των επιρροών του οι οποίες ήταν κυρίως οι Beatles, οι Rolling Stones, οι Animals, οι Shadows και ο Elvis Presley ενώ από έλληνες καλλιτέχνες θαύμαζε τους Juniors, τους Vikings, τους Forminx, τον Μάικ Ρόζακη, την Τάμμυ και την Έλενα.
Με εφόδιο αυτά τα ακούσματα και την διαρκή του ανάγκη για εξέλιξη της μουσικής του, μόλις οι Rollings ολοκληρώνουν τον κύκλο τους προσχωρεί στους Barronetti 
του Χάρη Παπαδάτου παίζοντας μαζί τους κιθάρα από τα τέλη του 1967 και δείχνοντας το αστείρευτο ταλέντο του και ως μουσικός. Μετά τον σύντομο κύκλο ζωής που είχε αυτό το συγκρότημα συμμετέχει στους Mini Echoes με τους οποίους γνωρίζεται τυχαία σε ένα στούντιο στα Πατήσια και δίνουν μαζί μια σειρά συναυλιών ενώ εμφανίζονται και στα μεγάλα ξενοδοχεία της Αθήνας (King George, Great Britain, Hilton), ίσως χάρη και στην συμμετοχή ενός Ιταλού στο γκρουπ.
Ο κύκλος ζωής και αυτής της μπάντας ήταν σύντομος οπότε ξανασυναντάμε τον Κώστα Μονογυιό στους Last Hurts οι οποίοι αποτελούνται από τον Χρήστο Καρατζά στα ντραμς, τον Νίκο Τερζάκη στην κιθάρα, έναν Τάκη στα φωνητικά και τον Κώστα Μονογυιό στην σόλο κιθάρα. Με αυτό το σχήμα δίνουν μια σειρά συναυλιών κυρίως σε σινεμά όπως το Miramare στην Καλλιθέα, τον Ορφέα στην Βουλιαγμένη, την Νανά και την Γαρδένια στην Ηλιούπολη. Η μπάντα αυτή διαλύθηκε άδοξα με τον πρόωρο θάνατο του Χρήστου Καρατζά ενώ ταυτόχρονα ο κιθαρίστας Νίκος Τερζάκης γνωρίζει τον συντοπίτη τους και σπουδαίο στιχουργό Διονύση Ρουμελιώτη στον Κώστα Μονογυιό, ο οποίος του δίνει δυο τραγούδια τα οποία ντύνει με στίχους. Αυτά είναι τα θρυλικά «Φίλε μου με τον σταυρό» και «Η ζωή σιγά πεθαίνει» τα οποία δισκογραφεί το 1974 στην εταιρεία Astron με μουσικούς τον Κώστα Νικολόπουλο στην κιθάρα, τον Κώστα Γανωσέλη στο όργανο, τον Κώστα Γκοβόστη στα ντραμς και τον Κώστα Μονογυιό στα φωνητικά και στην διεύθυνση της ορχήστρας. Η ηχογράφηση έγινε στο στούντιο 3 της Columbia στον Περισσό με ηχολήπτη τον Πέτρο Σιακαβέλα και συνολικά γράφτηκαν 14 τραγούδια από τα οποία δυστυχώς δισκογραφήθηκαν μόνο τα 2 αφού τα υπόλοιπα έμειναν οργανικά, χωρίς ηχογράφηση της φωνής γιατί τα έξοδα ήταν υπέρογκα και δεν επαρκούσαν τα χρήματα. Παράλληλα πικραμένος που η συνέντευξή του για το δισκάκι έμεινε αδημοσίευτη από την διεύθυνση του περιοδικού Ντομινό, έδωσε μια 
δεύτερη στο περιοδικό Ελληνικό Πεντάγραμμο.
Από το 1975 συμμετέχει σε μια νέα μπάντα, τους Τριφάσιξ, με τους οποίους έδρασε κυρίως συναυλιακά, δίνοντας ρεσιτάλ σε πολλά σινεμά την περίοδο 1975-1976. Δυστυχώς και με την μπάντα αυτή δεν κατάφερε να δισκογραφήσει ενώ το επόμενο βήμα του γίνεται με τους Καταζητούμενους, μια μπάντα με έντονα χίπικα στοιχεία, σαφώς επηρεασμένη από τα ξένα πρότυπα και με μοναδικές εμφανίσεις όσον αφορά το ντύσιμο και την παρουσία της μπάντας. Τα μέλη της ήταν ο Κώστας Μονογυιός στην κιθάρα, ο Μπάμπης Ηρακλέους στην δεύτερη κιθάρα, ένας Γιώργος στο μπάσο και στα ντραμς ο Σπύρος Σχίζας. Με αυτό το σχήμα ο Κώστας Μονογυιός συνέχισε να προσφέρει στο ροκ τραγούδι μέχρι και το 1980 οπότε πλέον θα αναγκαστεί να αναθεωρήσει τις καλλιτεχνικές του αναζητήσεις, θα επιστρέψει στο ωδείο κάνοντας συμπληρωματικά μαθήματα ορθοφωνίας και μετά με την βοήθεια του αείμνηστου στιχουργού Διονύση Ρουμελιώτη θα στραφεί στο λαϊκό τραγούδι στο οποίο θα κάνει μια τίμια καριέρα και στο οποίο συνεχίζει μέχρι τις μέρες μας, ετοιμάζοντας παράλληλα την βιογραφία του με τίτλο «Σκόρπια και σημαντικά».
Επιμέλεια : Δημήτρης Βασιλειάδης