ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΟΣΙΑΝ – ΠΑΤΩΜΑΤΑ ΒΡΕΓΜΕΝΑ
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΔΙΣΚΟΥ
Live στο Baumstrasse 3-3-2012
Καθώς κατευθυνόμουν προς το Baumstrasse, αυτόν τον ιδιαίτερο χώρο όπου συνωστίζονται όλες οι ιδιαίτερες μορφές τέχνης αναρωτιόμουν το τι διαφορετικό μπορεί να προσφέρει μια παρουσίαση ενός δίσκου από την ίδια την ακρόαση του δίσκου πέρα από το προφανές το να παρουσιάσει δηλαδή ένας μουσικός τη «πραμάτεια» του κάτι που δεν είναι καθόλου κακό μάλλον είναι απαραίτητο κομμάτι της δουλειάς θα έλεγα… Πόσο μάλλον όταν αποδίδονται πιστά τα κομμάτια που περιέχει ένα cd. Oμως πέρα από την πρώτη εντύπωση δηλαδή ότι ανακαλύπτεις μέσα από την παρουσίαση τη δομή και το σκεπτικό της δουλειάς, διαμορφώνεις και ο ίδιος ιδίοις όμμασι γνώμη για το υλικό και αν η προσέγγιση που επιχειρεί ο δημιουργός πετυχαίνει τον αρχικό σκοπό της.
Πάντα πίστευα ότι για να υποστηρίξεις κάθε μορφή τέχνης πρέπει να έχεις ταυτότητα, χαρακτήρα και ξεκάθαρη στάση απέναντι σε αυτό που έχεις αποφασίσει να γνωστοποιήσεις στον κόσμο. Είχα γράψει πριν από λίγες μέρες σε μια παρουσίαση που είχα επιχειρήσει του δίσκου Πατώματα βρεγμένα – άσχετο αλλά δεν μου κάθεται καλά ο όρος «δισκοκριτική», δεν μπορούσα ποτέ να τον χωνέψω εύκολα- ότι η συγκεκριμένη δουλειά της Μαρίας Πανοσιάν πέτυχε από την αρχή το σκοπό της επειδή ακριβώς εξωτερίκευσε με τα δικά της λόγια, με τον δικό της τρόπο αυτά που είχε να πει.
Ε λοιπόν το ίδιο ακριβώς έγινε και εδώ. Σε μια παρουσίαση δίσκου που άργησε να συμβεί αλλά που εκείνο το βράδυ του Σαββάτου που μαζεύτηκαν κάμποσοι καλοί φίλοι της Πανοσιάν συνέβηκε κάτι μαγικό που έκρυβε βαθιά μέσα του μια αλήθεια, μια απλότητα ξεπερνώντας την αρχική αμηχανία της δημιουργού. Παρουσιάστηκαν και οι 15 συνθέσεις του δίσκου μέσα από ένα οπτικοακουστικό project όπου με τη συνοδεία του video art, το πιάνο της νεαρής μουσικού πλημμύρισε στο χώρο του Baumstrasse και «έβγαλε» ζωντανές εικόνες και συναισθήματα που έμοιαζαν τόσο γήινα και τόσο ανθρώπινα που σε καθήλωναν σε κάθε νότα, σε κάθε δευτερόλεπτο. Μια ενέργεια γεμάτη ένταση μιας και γινόσουν κοινωνός της έκφρασης και της ανοιχτής εξομολόγησης που έγινε τελικά μελωδίες, κάποιοι στίχοι που σκόρπισαν δεξιά αριστερά και στη συνέχεια δισκογραφική εργασία.
Ομως η Μαρία Πανοσιάν εδώ που εντυπωσίασε με το ντεμπούτο της δεν αρκέστηκε σε αυτό –σε μια φροντισμένη παραγωγή δηλαδή- αλλά και σε ένα φροντισμένο πρόγραμμα που σε αυτό απέδωσε πιστά τα τραγούδια του δίσκου. Η μαγεία του υλικού που βγήκε από το cd ξεχύθηκε στην αίθουσα και τα λόγια της τραγουδοποιού σε έπιαναν σφιχτά από το λαιμό με τη σφιχτή και πνιχτή φωνή της να τους δίνει τη πρέπουσα σημασία και ένα «ειδικό» βάρος. Πότε μόνη της και πότε με τη σύμπραξη των μουσικών που τη συνόδευαν (Γιώτης Παρασκευαίδης: Ηλεκτρική κιθάρα, Σταύρος Παργινός: Τσέλο – Μάντολα, Βασίλης Πλαγιανός: Hλεκτρικό μπάσο) φανέρωσε ολόκληρο το υλικό του δίσκου αλλά και τα σκόρπια δικά της λόγια καθώς και αυτά των Αλκυόνη Παπαδάκη και Εμιλυ Παύλου. Το χέρι του Παναγιώτη Χούντα –αφεντικό της νεοσύστατης «On Air Music» όπου βγήκε η συγκεκριμένη δουλειά – άγγιζε τη κονσόλα όσο έπρεπε για να ταιριάξει τους ήχους που έμελλε να αναδυθούν στην ατμόσφαιρα του Baumstrasse.
Το Video art που επιμελήθηκε η Μαριλένα Σοφοκλέους αλλά και οι Προβολές του vj Nisidis έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στη διαμόρφωση ενός άψογου εκφραστικού αποτελέσματος. Ενα αποτέλεσμα που «χώρεσε» μέσω των video που εναλάσσονταν το ένα το άλλο τα πρόσφατα γεγονότα στο Σύνταγμα, στο κέντρο της Αθήνας, στο κέντρο της δικής μας καρδιάς… Στη καρδιά της Μαρίας πάντως χώρεσαν και δυο καλά τραγούδια διαφορετικά μεταξύ τους αλλά και απομακρυσμένα λίγο από το υπόλοιπο υλικό… Το ένα το επέβαλλε με τον πιο δυσάρεστο τρόπο η ίδια η εποχή αφού το εναρκτήριο τραγούδι του «Ρεμπέτικου» του Σταύρου Ξαρχάκου που άκουσε ξανά η μουσικός φαίνεται πως έχει …εδραιωθεί εδώ και μερικές δεκαετίες στη χώρα μας πόσο μάλλον τώρα που περιγράφει με τα πιο μελανά χρώματα την τωρινή άσχημη κατάσταση… Στο «Μάνα μου Ελλάς» αναφερόμαστε μιας και το ακούσαμε σε τελείως διαφορετική εκτέλεση με τη φωνή και το πιάνο της Πανοσιάν όπως σε διαφορετική εκτέλεση ακούσαμε και τον «Αύγουστο» του Νίκου Παπάζογλου μια διασκευή-έκπληξη και φόρο τιμής της οικοδέσποινας της βραδιάς στον μεγάλο καλλιτέχνη που έφυγε πρόωρα.
Η Πανοσιάν δεν θα μπορούσε να τα αφήσει απέξω όντας ενεργός πολίτης αυτής της χώρας και ας ξεκίνησε «παραδίδοντας» αυτό το δίσκο με άλλα συναισθήματα και άλλους συνειρμούς κάποιους μήνες πριν…και μπορεί να άργησε να δημοσιοποιηθεί επί σκηνής αυτή η εργασία αλλά σίγουρα είναι πιο ουσιαστικό και καλλιτεχνικό να δείξεις μια προσπάθεια που έχει μελετηθεί σπιθαμή προς σπιθαμή παρά μια τυπική παρουσίαση δίσκου που πολλές φορές κρύβει σκοπιμότητα και όχι δείγματα γραφής…Οσοι ανεβήκαμε το βράδυ στις 3 Μαρτίου τα σκαλιά του 2ΟΥ ορόφου της Σερβίων 8 στο Βοτανικό για να ακούσουμε Πατώματα Βρεγμένα νιώσαμε πως αυτά τα δείγματα γραφής «δειγμάτισαν» με τον καλύτερο τρόπο και την ελπιδοφόρα συνέχεια της Μαρίας Πανοσιάν…
Για το Rockap.gr, Αλέξανδρος Γερασίμου
Φωτογραφίες: Γιάννης Φούλου
