Και εκεί που στην ελληνόφωνη σκηνή όλα έδειχναν παγωμένα και στάσιμα, να και ξεπηδούν τελευταία κάποια πολύ ενδιαφέροντα groupάκια για να μας αφυπνίσουν και να μας θυμίσουν τις underground ανεξάρτητες καταβολές μας. Ιδικά για όσους από εμάς ανδρωθήκαμε μουσικά την δεκαετία του ’90, το ελληνόφωνο rock είναι σημαία μας.
‘Μέθεξη’ λοιπόν…φιλοσοφικά η επικοινωνία ανάμεσα στον αισθητό κόσμο και τον κόσμο των ιδεών…πολύ εύστοχο!
Μουσικά τώρα, τα παιδιά όπως προείπα παίζουν ελληνόφωνο rock με κύριες επιρροές από την δεκαετία του ’90 και με λίγα σκόρπια στοιχεία από post rock των ‘80s. Μπάντες που μου θύμισαν είναι τα Ίχνη του Ανέμου, οι Σπυριδούλα (μετά Παύλο εποχή) και οι Έρεβος (στα πιο ακατέργαστα κομμάτια τους).
Ο στίχος είναι αρκετά επιθετικός, πιο punk αισθητικής. Άλλοτε ενθαρρυντικός άλλοτε πεσιμιστικός, εσωστρεφής, μας μιλά για όλα αυτά που νοιώθουμε αλλά δεν τολμάμε πολλές φορές να τα πράξουμε.
Εν ολίγοις, τα παιδιά έχουν διαμορφώσει τον δικό τους μουσικό-στιχουργικό χαρακτήρα, από ότι φαίνεται πατάνε αρκετά καλά στα πόδια τους. Βέβαια θέλουν αρκετή δουλειά, να προσθέσουν κάποια στοιχεία στον ήχο τους, και σε μία ολοκληρωμένη επόμενη δουλειά τους, με μία καλύτερη παραγωγή, να αναδειχθεί αυτό που πραγματικά αξίζουν. Σαν πρώτη προσπάθεια εγώ θα τους ενθαρρύνω παρ’ όλες τις αντίξοες συνθήκες της εποχής μας να συνεχίσουν ΔΥΝΑΤΑ!!!
Κείμενο: Αντώνης Δριβελόπουλος
