Η Κατερίνα Γώγου γεννήθηκε στην Αθήνα στις 1 Ιουνίου 1940 και αυτοκτόνησε με χάπια στις 3 Οκτωβρίου 1993. Ήταν ηθοποιός και συγγραφέας. Είχε μια κόρη, την Μυρτώ.
Η Κατερίνα αποτελεί ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στην ελληνική ποίηση. Η αιώνια έφηβος, η οργισμένη, η πιο σπαρακτικά ραγισμένη φωνή της γενιάς της.
Μια ποιήτρια που έγραφε για να μην εκραγεί, που είχε κάνει τον πόνο και το παράπονο στίχους, κι αυτοί οι στίχοι ήταν παραπονεμένοι και οργισμένοι, αλλά πάνω απ’ όλα αληθινοί.
Όπως έχει ειπωθεί “Η Κατερίνα Γώγου έκανε ποίηση σε μια εποχή που οι άλλοι ‘ποιητές’ έκαναν δημόσιες σχέσεις. Πάνω απ’ όλα ήταν η ίδια ποίηση. Ανάμεσα σε χάπια, ποτά, σβησμένα τσιγάρα, φτωχογειτονιές, προδοσίες…”. Όσα χρόνια κι αν περάσουν η Γώγου θα παραμένει η ποιήτρια των νεοτέρων γενιών, αφού με τους νέους, κατά κύριο λόγο “συνομίλησε”. Όπως αναφέρει ο Λεωνίδας Χρηστάκης, η Κατερίνα ήταν έξω από κάθε λογής εκδοτικά και καλλιτεχνικά κυκλώματα και κλίκες και γι’ αυτό σπάνια γίνονταν γι’ αυτήν αναφορές στα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης. Ο Τηλέμαχος Χυτήρης, ποιητής και πρώην υπουργός δε δίστασε να χαρακτηρίσει την Κατερίνα σαν τον: “Μαγιακόφσκι της Πλατείας Εξαρχείων”.
Μα πιο πολύ μιλούν γι’ αυτήν τα ποιήματά της γεμάτα από πόνο, οργή, πάθος και απέραντη ευαισθησία… Γιατί πάνω από όλα, η Κατερίνα Γώγου είναι ποιήτρια, μια ξεχωριστή φωνή μέσα στην ποίηση, η “αιώνια έφηβος, η οργισμένη, η πιο σπαρακτικά ραγισμένη φωνή της γενιάς της”. Μια φωνή που αγαπήθηκε και διαβάστηκε πολύ από τους ανυπότακτους νέους κάθε εποχής.
Το σίγουρο είναι ότι η Κατερίνα ήταν ένας ασυμβίβαστος άνθρωπος, κάποια που δεν άντεχε όλο αυτό τον πόνο και την αθλιότητά γύρω της, και έβγαζε ποιητικές κραυγές μπας και ξυπνήσουν οι χαρτοφυλακένιοι άνθρωποι. Οι κραυγές της δεν πήγαν χαμένες, αφού όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι διαβάζουν την ποίησή της, όλο και περισσότεροι αληθινοί άνθρωποι την ανακαλύπτουν.
Σπουδές: Δραματική Σχολή Τάκη Μουζενίδη και Σχολές Χορού Πράτσικα, Ζουρούδη και Βαρούτη.Πρώτη εμφάνιση: 1961, με το θίασο Ντίνου Ηλιόπουλου, στο έργοτων Δ. Ευαγγελίδη – Γιάν. Μαρή «Ο Κύριος πέντε τοις εκατό» (Κορίτσι μετα βιβλία).
Εργάστηκε από μικρή ηλικία σε παιδικούς θεατρικούς θιάσους και στον κινηματογράφο, κυρίως σε ταινίες της Φίνος Φιλμ.
Θίασοι: θίασος Ντ. Ηλιόπουλου – Α. Φόνσου: Ν. Τσιφόρου – Πολ. Βασι¬λειάδη «Τα κοκόρια των δώδεκα» (Λέλα), Χρ. Γιαννακόπουλου – Α. Σα¬κελλάριου «Η Μις Βαγόνι» (Λιλίκα) Κ.ά. – Θέατρο «Παρκ»: Μ. Θεοδωρά¬κη – Μποστ (Μέντη Μποσταντζόγ λου) «Όμορψη πόλη» – θίασος ΒίλμαςΚύρου (1962-65): Ρ. Τομά «Οκτώ γυναίκες κατηγορούνται» (Κατερίνα), Α. Πάρνη «Το νησί της Αφροδίτης» (Βίκυ), Αγκ. Κρίστι «Έγκλημα στο Νεί¬λο»’ (Χριστίνα Γκραντ), Δ. Γιαννουκάκη «Η Κυρία έχει νεύρα» (Παναγιώ¬τα), Τσιφόρου – Βασιλειάδη «Οι γυναίκες προτιμούν τους σκληρούς» (Σίσσυ), Τζ;. Πρίσλ’ίΙ..«Τα”tΡ9.σινα δάχτυλα» (Σάλλυ Φίλιπς) Κ.ά. – θίασος.Κατερίνας (Ανδρεάδη) (1965): Τσιφόρου – Βασιλειάδη «Tb μήλο κάτω από τη μηλιά» (Φανή) – θίασος Ρ. Βλαχοπούλου – Γ. Κωνσταντίνου – Γ. Βογια¬τζή (1966): Κ. ΝικολαΙδη – Ηλ. Λυμπερόπουλου «Ο γάιδαρος του Χότζα», «Σκούπα και φαράσι» – θίασος Τζένης Καρέζη (1968): Α. Γιαλαμά – Κ. Πρετεντέρη «Το παιχνίδι του γάμου» (Έψη), Τσιφόρου – Βασιλειάδη «ο Διευθυντής της ιδιαιτέρας» – θίασος Αλεξανδράκη – Φιλιππίδη – Μηλιάδη (1970): Άλκη Παπά «Γη! S.o.S.», (Τσα Τσα Τσα) – θίασος Βουγιουκλάκη ¬Παπαμιχαήλ: Πολ. Βασιλειάδη – Λάκη Μιχαηλίδη «Επτά χρόνια γάμου» ¬θίασος Πέτρου Φυσσούν (1972-73): Λ. Χέλμαν «Φρουρά στο Ρήνο» (Μπό¬ντο) – θίασος Κώστα Μεσσάρη – Γ. Σκούρτη (1975): Γ. Σκούρτη «Η απερ¬γία» (Μπερνάντα) – θίασος Δέσποινας Στυλιανοπούλου: Γιάν. Τσάμη «ΜιαΜαρία σε τιμή ευκαιρίας» – «Θέατρο Τέχνης» Κάρολου Κουν (1977-78): Θαν. Κωσταβάρα «Το φαγκότο» (Κυρία Τεσματζόγλου), Ευριπίδη «Βάκ¬χες» (Φεστιβάλ Βρυξελλών), Αισχύλου «Επτά επί Θήβας» (Φεστιβάλ Λον¬δίνου), Έρντμανν «Ο αυτόχειρ» (Κλεοπάτρα Μαξίμοβνα) – θίασος ΈλληςΛαμπέτη (1978): Ε. Ντε Φιλίππο «Φιλουμένα Μαρτουράνο» (Λουκία).
Κινηματογράφος: «Νόμος 4000», «Το ξύλο βγήκε απ’ τον Παράδεισο», «Η γυνή να φοβείται τον άνδρα», «Αγάπη για πάντα», «Τι έκανες στον πόλεμο, Θανάση», «Το βαρύ πεπόνι», «Παραγγελιά», «Όστρια» Κ.ά. (50περίπου ταινίες). Υπήρξε σύζυγος του σκηνοθέτη του κινηματογράφου Παύλου Τάσιου.
Άλλες δραστηριότητες: Από το 1979 αφοσιώθηκε με επιτυχία στην ποίηση, εγκαταλείποντας το θέατρο. Ποιητικές συλλογές: «Τρία κλικ αριστε¬ρά», «Ιδιώνυμο», «Απόντες», «ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών», «Με λένε Οδύσσεια» και άλλες. Κυκλοφόρησε και ένα δίσκο με απαγγελίες ποιημάτων της από την ίδια, με τίτλο «Στο δρόμο».
Αποτραβήχτηκε κι έζησε με την κόρη της -κι αργότερα μόνη- σε διάφορες γειτονιές της Αθήνας, στο Γκάζι, στην Κυψέλη αλλά και στη Θεσσαλονίκη
Πηγή: http://kikogk.blogspot.com
