Βρέθηκα στο Γκάζι στην Αθήνα και για πρώτη φορά στην ζωή μου, σε αυτή την περιοχή, μπήκα σε ένα μαγαζί με live μουσική, την Αρχιτεκτονική.
Ώρα άφιξης κάπου στις 10 και κάτι.
Μπαίνω μέσα και διακρίνω έναν μεγάλο χώρο που η αλήθεια είναι ότι μου θύμισε κάτι από μπουζούκια περασμένων εποχών. Εντάξει καλός χώρος σαν μαγαζί, αλλά αρκετά μεγάλος για ροκ φάση, και αρκετά τραπεζάκια.
Την ώρα εκείνη ήταν ήδη επάνω στην σκηνή οι «Λάθως», μια νεανική ροκ μπάντα η οποία έπαιζε διασκευές. Το παράξενο τις υπόθεσης είναι ότι η μπάντα είχε 3 κεντρικές τραγουδίστριες, όχι ταυτόχρονα, αλλά τη μία που έβγαινε μετά την άλλη. Μα γιατί; Γιατί ακόμα και αυτό να μου θυμίζει μπουζουκλερί; Δεν λέω, ωραία μπάντα, καλοστημένη, καλές φωνές οι τραγουδίστριες, αλλά μάγκες, αποφασίστε. Δεν είναι καιροί για τέτοια σχήματα, αλλά επίσης δεν τραγουδάτε και στα μπουζούκια. Όχι ότι έχω κάτι με τα σκυλάδικα, μια χαρά είναι για αυτό που προσφέρουν, απλά δεν μου κάθισε καλά στο μάτι το όλο αυτό.
Οι Λάθως λοιπόν κράτησαν ωραία συντροφιά τον λίγο κόσμο που είχε τιμήσει την συναυλία με την παρουσία του. Θα πρέπει να είχε καμιά 50-60 άτομα το μαγαζί.
Αμέσως μετά ήρθε η ώρα για τον Βασίλη Μπαμπανιάρη, τον τύπο αυτό που έχει ξεχωρίσει στα μάτια μου από την πρώτη του κι όλας δισκογραφική δουλειά. Ο Βασίλης και η μπάντα του έδωσαν μια όμορφη εμφάνιση η οποία αδικήθηκε από τον χώρο και από τον αδιάφορο καθούμενο κόσμο. Η μπάντα φάνηκε να είναι καλά διαβασμένη-δεμένη παίζοντας σταθερά και δυναμικά. Ο Βασίλης εξίσου καλός όπως και στα cd του, και αυτό είναι που έχει σημασία. Το μόνο αρνητικό κατά εμέ, είναι οι υπερβολικά πολλές διασκευές, πράγμα που με έκαναν να βαρεθώ, και σε συνδιασμό με όλα τα παραπάνω που δεν μου θύμισαν ροκ καταστάσεις, με έκαναν να αποχωρήσω από την συναυλία πριν το τέλος της. Σίγουρα δεν φταίει ούτε ο Μπαμπανιάρης, ούτε οι Λάθως, αλλά πιθανών να ήταν λάθος το μαγαζί για την όλη αυτή φάση. Θέλει κάτι πιο μικρό, κάτι πιο ροκ, με πιο πολύ ένταση, κάπνα, φώτα και παλμό. Αυτό έλλειπε, και είναι βασικό. Ελπίζω την επόμενη φορά να απολαύσω την μουσική σε έναν διαφορετικό χώρο με άλλο άρωμα.
Μέχρι τότε, εις το επανιδείν…
Κείμενο & φωτογραφίες: Νικος Γραμμάτος
