Κουβαλώντας μαζί του κάμποσους ωραίους στίχους που έφτιαξε από την ίδια την καθημερινότητα και έναν δικό του κόσμο που σε καθηλώνει αμέσως ο Βαγγέλης Μαρκαντώνης τρία χρόνια μετά την τελευταία δισκογραφική δουλειά του συγκροτήματος «Ανοιχτή Θάλασσα» που έδωσε πολύ ωραίες συνθέσεις όπως το «δικάστηκα» με τη συμμετοχή της Αναστασίας Μουτσάτσου επιστρέφει «δίνοντας» και «δείχνοντας» την πρώτη του δισκογραφική εργασία.
Εδώ ο δίσκος μοιάζει να κινείται στον δρόμο που χάραξαν οι «Ανοιχτή Θάλασσα» και που μαζί τους περπάτησε ο Βαγγέλης Μαρκαντώνης γράφοντας, παίζοντας, τραγουδώντας –και- πολλές δικές του συνθέσεις. Ο δρόμος αυτός περιέχει ένα ύφος και μια πρόταση που φαντάζει τόσο απλή και τόσο δύσκολη ταυτόχρονα και σε κάθε περίπτωση αισθητικά άρτια και με άποψη.Ομορφες ακουστικές συνθέσεις που τις ντύνει η χαρακτηριστική φωνή του Μαρκαντώνη που μας συστήνει εδώ έντεκα νέα τραγούδια σε στίχους και μουσική του ίδιου αλλά και μία διασκευή (Καρδιολόγος της Β. Πάλλα και του Ν. Πετρίδη).Τραγούδια που μοιάζουν σαν να συνοδεύονται μόνιμα από τον γλυκό ήχο μιας κιθάρας, μερικών κρουστών και μιας φυσαρμόνικας και γυρνάνε στα σοκάκια μιας πόλης λέγοντας τις δικές τους ιστορίες …
Στο τραγούδι «θα γίνουμε ένα» συναντάμε τη νέα τραγουδίστρια Ιωάννα Μόρφη, ενώ στο μοναδικό αγγλόφωνο τραγούδι –έκπληξη κατά την ταπεινή μου γνώμη- του άλμπουμ “empty moons”, ακούμε τον Κώστα Αντωνιάδη, τραγουδιστή των GAD να δίνει τη δική του νότα στο συνολικό ηχόχρωμα του δίσκου.
Ενας δίσκος που συνοδεύεται από μια θαυμάσια νουβέλα με τον τίτλο «Πώς ο Στέλιος και οι φίλοι του έβγαλαν το χειμώνα» και που μαζί δημιουργούν ένα άκρως ενδιαφέρον και δυνατό αποτέλεσμα και μια καλαίσθητη και περιποιημένη έκδοση με διττή υπόσταση, η οποία έρχεται κόντρα στη φιλοσοφία και στο πνεύμα των δύσκολων τωρινών καιρών…
Τέλος η επιμέλεια και η διεύθυνση παραγωγής ανήκει στον Άγγελο Σφακιανάκη.
Κείμενο: Αλέξανδρος Γερασίμου
