Έκανα πρόσφατα μια βουτιά με το κεφάλι επάνω σε έναν τοίχο! Χτύπησα άγρια με το παρελθόν και θυμήθηκα! Θυμήθηκα πως κάποτε (μιλάμε για τότε που το χαρτί δεν ήτανε μονάχα σε ρολό τουαλέτας αλλά κυκλοφορούσαν και μουσικά περιοδικά) άκουγα ώρες μουσική και έγραφα για εκείνη, έγραφα μαζί της, για εμένα, για όσους γουστάρανε να ακούνε! Εντάξει! Ανοιγόκλεισα τα μάτια μετά τη βουτιά στον τοίχο και κατάλαβα πως κάπου έχασα 18 με 20 χρόνια. Πολλά; Αναστήθηκα, οπότε ξύπνα κι εσύ γιατί σου έχω λίστα ηχητικέ μου αναγνώστη!
Ξεκαθαρίζω: Δεν είμαι κριτικός, είμαι απλός ακροατής. Όσα γράφω δεν ήρθαν συστημένα από εταιρίες, προήλθαν από την αγάπη στο αντικείμενο και κυρίως σε παιδιά που γουστάρουν να το κρατήσουν ζωντανό και να το πάνε ένα βήμα παραπέρα. Στο άρθρο θα βρεις μόνο ελληνικές μπάντες (με ελληνικό και αγγλόφωνο στίχο) αλλά δε γνωρίζω κανένα από τα παιδιά. Επίσης, οι δίσκοι δεν είναι όλοι τους πρόσφατοι, οπότε σε όποιον δεν αρέσει αυτό, ας κόψει λάσπη νωρίς! Αν μείνεις, να θυμάσαι πως το Ροκ και η μουσική εν γένει είναι ένα λιβάδι όπου όλα φυτρώνουν για να ανθίσουν, άρα μπορούν και –ναι!– αλλάζουν θέση, κουβαλώντας ως σταθερά τους μία: την αλήθεια!
Φύγαμε για το Part 14 of ?
Whodoes
Δίσκος: Hours
Τρίτος δίσκος για τον Whodoes. Μετά το ντεπούτο άλμπουμ «Dolphins in the sky» και το δεύτερο «Empirico», μας έρχεται το «Hours» με οκτώ νέα και εντελώς ταξιδιάρικα κομμάτια.
Είσοδος στον δίσκο με το «Morning Smile» ένα μελωδικό post κομμάτι, εξαιρετικό ως σκαλοπάτι καλωσορίσματος στο μουσικό οίκο που μέσα του θα περιπλανηθούμε. Το χάδι του beat διαχωρίζει σε επίπεδα το κομμάτι και μαζί του παίρνω βαθιά ανάσα για το επόμενο με τίτλο «Day Light» που για εμένα αποτελεί αγαπημένο του δίσκου και θεωρώ πως δεν πρέπει να λείπει από το setlist του καλλιτέχνη. Περνάω στο τρίτο με τίτλο «Sunset» ερχόμενος αντιμέτωπος με την ηλεκτρονική φύση εδώ και το δοξάρι πάνω στις χορδές του Whodoes να προσφέρει νότες ταξιδέματος. «Ives Night Walk» λέγεται το επόμενο και είναι μία όμορφη έκπληξη του δίσκου καθώς μια θηλυκή φωνή εν είδει αμανέ σε αγκαλιάζει μαζί με americana κιθαροζυγίσματα για να σε τραβήξουν μέσα σε ένα βαθύ μπλε και σκονισμένο ονειρικό ταξίδι. Το επόμενο λέγεται «Night» και εδώ το beat ανηφορίζει κλίμακα μεταλλάσσοντας την πρότερη ζεν ηρεμία σου σε πιο ανήσυχες ακουστικές θέσεις. Ακολουθεί το «Last Dance» που ενώ ξεκινάει με μια άκρως συμφωνική διάθεση, απλώνεται ως ένας ηλεκτρονικός καμβάς λέξεων και ήχων που επιχειρούν να σου μιλήσουν (εξαιρετικό το dirty vinyl σβήσιμο). Λίγο πριν το τέλος, το «The Light Of The City» είναι η πιο ηλεκτρονική και mainstream στιγμή του δίσκου αλλά συνάμα και το πιο airplayed κομμάτι του έργου. Απολαυστικότατο και επίσης κομμάτι για setlist. Το σύνολο δεν κλείνει σβηστά όπως θα περίμενες αλλά τσαμπουκαλεμένα με το «New Day» ως μια ηλεκτρονική δήλωση ένα adios και τα ξαναλέμε μάγκες στον επόμενο δίσκο και με την επόμενη χαραυγή της έμπνευσης.
Τουτέστιν: Ένα από τα ομορφότερα εξώφυλλα που έχω συναντήσει τελευταία, ένας άκρως θεατρικός δίσκος κοντά σαράντα λεπτών, δουλεμένος εξαιρετικά στην παραγωγή του και στοχεύοντας τόσο σε ευρύ κοινό όσο και στην χρήση του σε κινηματογραφικά project. Μελετημένες και βαθιά συναισθηματικές συνθέσεις που άριστα θα μπορούσαν να κουμπώσουν σε κάποια ταινία του Λαρς φον Τρίερ ή του Αρονόφσκι, αλλά και (why not?) ιδανικές και για ώρες διαλογισμού. Πιστεύω πως αυτό που επιθυμεί ο Whodoes είναι να μας πάρει από το χέρι και να μας πάει μια μελαγχολική βόλτα σιωπής, λίγων λέξεων και βαθιάς περισυλλογής –με εμένα το κατάφερε! Οι ήχοι του απλώνονται σε δοξαριές και ανατέμνονται πάνω από διπλές κιθάρες μεταμορφώνοντας τες σε βιολί, τσέλο ακόμα και σαντούρι, ενώ τα sound brakes προσφέρουν έμφαση στα σημεία που επιθυμεί να τονίσει, να σιγάσει και ύστερα να ξεσπάσει. Το πιάνο σε κάποια κομμάτια εκπλήσσει όμορφα (και τόσο λατρεμένα μελαγχολικά), τα samples θαρρώ πως είναι μάλλον αποκλειστική δημιουργία του Whodoes όπως και τα ηλεκτρονικά beats ‘n’ sweats διότι δεν μου θύμισαν κάτι άλλο ηχητικά. Για εσένα ηχητικέ μου αναγνώστη που αναζητάς τον ήχο, σε αυτό τον δίσκο οι επιρροές είναι από Kraftwerk, Radiohead, Cinematic Orchestra αλλά και κρυμμένους Bauhaus και Στέρεο Νόβα. Η μουσική παιδεία διαφαίνεται στις συνθέσεις του Whodoes και διαβάζω πως ο καλλιτέχνης μετράει πάνω από μια δεκαετία και πολλά live στο ενεργητικό του, οπότε ανυπομονώ να τον συναντήσω σε μια συναυλία/παράστασή του για να διαπιστώσω ζωντανά την αίσθηση κλείνοντας τα μάτια και απολαμβάνοντας τα χρώματά του ήχου του.
Για περισσότερα ταξίδια και ώρες με τον Whodoes, στηρίξτε εδώ:
https://whodoes.bandcamp.com/album/hours
Αυτά for now από εμένα! Εύχομαι να επιστρέψω σύντομα. Ως τότε, να γελάτε δυνατά να σπάνε τα άσχημα, να ρισκάρετε για τα απίθανα και να ζείτε τις στιγμές πριν αυτές τελειώσουν.
Γεώργιος Ελ. Τζιτζικάκης
FB: https://www.facebook.com/georgios.tzitzikakis1
FB page: https://www.facebook.com/tzitzikakis.books/
