Κάποιοι ρασοφόροι που το παίζουν εκπρόσωποι του Ιησού, βγάζουν γλώσσα και μοιράζουν κηρύγματα, ντυμένοι μέσα στα άμφια, με γεμάτο το ψυγείο του σπιτιού τους.
Την ίδια ώρα το βλέμμα του μικρού Ομράν από το βομβαρδισμένο Χαλέπι της Συρίας, στέλνει ένα γερό μήνυμα στα στομάχια όλων των δυτικών που ζουν όπως οι ρασοφόροι που ανέφερα, με γεμάτες τις κοιλιές. Όλοι αυτοί όμως δεν ενδιαφέρονται, δεν νοιάζονται, δεν τους καίγεται καρφί, γιατί αν ήταν αλλιώς, θα φρόντιζαν να κάνουν κάτι για αυτό, πέρα από δήθεν προσευχές για τα θύματα του πολέμου.
Αν είχα μπροστά μου τον μικρό Ομράν, θα του φιλούσα τα χέρια και θα του ζητούσα συγνώμη, συγνώμη που δεν μπορώ να κάνω κάτι για να του προσφέρω χαρούμενα και ξέχνιαστα παιδικά χρόνια, συγνώμη για όλους αυτούς που του στερούν δικαιώματα, που εν έτη 2016 θα έπρεπε να είναι αυτονόητα για κάθε άνθρωπο σε κάθε γωνιά της γης.
Θα του φιλούσα τα χέρια και δεν θα φιλούσα τα χέρια των ρασοφόρων, γιατί ο Ομράν είναι ένας νέος άνθρωπος που πραγματικά υποφέρει, όπως χιλιάδες άλλα παιδιά και κόσμος.
Και άντε εξήγησε του τον λόγο που συμβαίνει όλο αυτό. Τι λόγια θα βρεις να ταιριάξεις μεταξύ τους ώστε να του δώσεις να καταλάβει… και έχει ένα βλέμμα όλο απορία και απόγνωση.
Μικρέ και αξιαγάπητε Ομράν Νανκές, σου ζητώ συγνώμη, συγνώμη για τον κόσμο αυτό που βιώνεις και μαζί σου συμπάσχουμε και εμείς, βολεμένοι κάτω από τον ζεστό ήλιο στο όμορφο κρεβάτι μας… ναι άφραγκοι και φτωχοί αλλά στα μάτια σου τόσο μα τόσο πλούσιοι και τυχεροί.
Νίκος Γραμμάτος
[ytp_video source=”Fl4QY5Cqtxc”]