Γράφει ο Νίκος Γραμμάτος

Τα τελευταία χρόνια έκανα διάφορες ερωτήσεις σε συγκροτήματα που κυκλοφόρησαν έναν ή περισσότερους δίσκους στην χώρα μας. Ρωτούσα για την κάθε δισκογραφική, για τις εταιρίες κοπής, που πήγανε, τι έκαναν, τι deal κλείνανε και γενικά κάθε λεπτομέρεια. Όλα αυτά για να δω, σε τι κατάσταση βρισκόμαστε αλλά και για δικό μου όφελος, αφού κι εγώ καταθέτω τις σκέψεις και τα τραγούδια μου μέσω τις μπάντας μου.

Έφτασε το πλήρωμα του χρόνου λοιπόν για να βάλω και εγώ ένα μικρό λιθαράκι στο ελληνόφωνο ροκ, κυκλοφορόντας επίσημα στην δισκογραφία την πρώτη δουλειά μαζί με την μπάντα μου. Τον τελευταίο χρόνο όπως είναι προφανές, έψαξα την κάθε άκρη που θα μπορούσε να μου κυκλοφορήσει αυτό το δισκάκι, όπως η κάθε μπάντα στην χώρα μας πιστεύω.

Εν έτη 2012-2013 πρέπει να καταθέσω ότι δεν υπάρχει ο όρος δισκογραφία όπως τον γνωρίσαμε την δεκαετία του 90 ή στα μέσα των 00, ο οποίος έλεγε ότι στέλνεις ένα demo με 3-4 τραγούδια σε μια δισκογραφική και αν αρέσεις αυτή με την σειρά της θα σου πληρώσει το στούντιο για να γράψεις, θα σου δώσει κάποιον παραγωγό ίσως (κυρίως οι πολυεθνικές) και γενικά θα σε βοηθήσει για να κάνεις πιο εύκολη την ζωή-δουλειά σου. Ξεχάστε τα αυτά, παλιά στο Τέξας! Ούτε καν στα πολύ γνωστά εμπορικά και εμετικά ονόματα δεν γίνεται αυτό…. Είπαμε, έχουμε γυρίσει 50 χρόνια πίσω σε όλους τους τομείς, μόνο η τεχνολογία μας είναι σύγχρονη… πάλι καλά!

Κάντο μόνος σου!

Η τεχνολογία είναι με το μέρος σου ώστε να ηχογραφήσεις ακόμα και στο σπίτι σου τις ιδέες σου ή ακόμα καλύτερα να πας σε ένα καλό και φθηνό στούντιο ηχογραφήσεων. ΠΡΟΣΟΧΗ: Υπάρχουν πολλά λαμόγια σε αυτά τα στούντιο που μπορεί να σου ζητήσουν από 300 ευρώ το τραγούδι, κάτι τέτοια καθίκια έμαθα από προσωπικές πληροφορίες ότι υπάρχουν στην Λάρισα αλλά και στην Αθήνα και στιγματίζω αυτές τις 2 πόλεις γιατί από εκεί έχω ακούσει για την ώρα κάτι εξωφρενικά νούμερα, αν είχα ακούσει και κάτι άλλο θα το έλεγα χωρίς φόβο.

Προσέχετε που θα πέσετε και τι τιμές θα σας πούνε. Μια νορμάλ τιμή για ηχογράφηση με την ώρα είναι τα 15 με 20 ευρώ, ιδικά σε αυτούς τους δύσκολα οικονομικά καιρούς.

Κλείνω αυτή την παρένθεση με τα στούντιο και συνεχίζω στο φλέγον θέμα που είναι οι δισκογραφικές εταιρίες.

Ηχογράφησα την δουλειά μου και έφτασε η ώρα να χτυπήσω κάποιες πόρτες, είτε μέσω κάποιον γνωστών μου ανθρώπων, είτε μόνος μου στέλνοντας ένα email σε κάποιες επιλεγμένες δισκογραφικές. Μέσα σε αυτές και κάποιες πολυεθνικές.

Σίγουρα θα έχετε ακούσει ότι αν έχεις το χρήμα (το πακέτο) κάνεις την δουλειά σου πιο εύκολα. Ισχύει κάτι τέτοιο γιατί υπάρχουν μερικές εταιρίες που ζητάνε διάφορα ποσά, με το πρόσχημα του ονόματός τους, για να σου κυκλοφορήσουν ψηφιακά ή και φυσικά έναν δίσκο.

Παίρνω που λέτε θετική απάντηση για να συζητήσουμε με μια εταιρία θυγατρική πολυεθνικής, την οποία κουμαντάρει ένας γνωστός τυπάκος στα δισκογραφικά – μουσικά λημέρια. Πιάνω και ρωτάω 3 διαφορετικούς μουσικούς που μόλις συνεργάστηκαν με την εταιρία. Η πρώτη μπάντα κυκλοφορεί ψηφιακά την δουλειά της από τον τύπο και με τα λεγόμενά τους μαθαίνω ότι τους έχει πληρώσει και λίγες ώρες στούντιο για 1 μόνο τραγούδι το οποίο θα κυκλοφορήσουν ψηφιακά, χωρίς να χρειαστεί η μπάντα να βάλει το χέρι στην τσέπη. Καλό, δεν λέω, δεν έχεις να χάσεις κάτι στην προκειμένη περίπτωση.

Ο δεύτερος καλλιτέχνης δεν μου φανερώνει τα «χαρτιά» του και μου λέει ότι δεν μπορεί να κάνει τα ίδια deal η εταιρία με τον καθένα και να ρωτήσω τους ίδιους. Ναι σίγουρα, μπίζνα είναι, άλλη αντικειμενική αξία θα έχει ένα «Α» ποιότητας εμπόρευμα και άλλη ένα «Γ» διαλογής.

Ο τρίτος ο κακομοίρης ο καλλιτέχνης μου τα είπε όλα χαρτί και καλαμάρι. Έδωσε 3.000 ευρώ για να του κυκλοφορήσουν 500 cd, υπέγραψε ότι θα τους δίνει το 10% από κάθε ζωντανή εμφάνιση του και υπέγραψε επίσης ότι θα κάνει και την 2^η δουλειά του μαζί τους. Έλα Χριστέ και Παναγία, τέτοια deal ούτε στα μέσα της δεκαετίας του 90 δεν είχαμε ακούσει. Εδώ μιλάμε για παντελονάτα δυόμιση χιλιαρικούμπες, ζεστές ζεστές, ταρίφα από live και άλλα δυόμιση στην επόμενη δουλειά. Ο τύπος δεν βλέπει τον δίσκο του στην πόλη του ούτε ζωγραφιστό, η εταιρία κάνει την πάπια, συναυλίες δεν του κλείνει στην Αθήνα γιατί λέει δουλεύουν όλοι με τα εισιτήρια (!!!) και είμαστε όλοι μια ευτυχισμένη οικογένεια.

Μετά από αυτά πηγαίνεις για να μιλήσεις μαζί τους και να χάσεις τον χρόνο σου; Εγώ δεν πήγα πάντως!

Τα ωραία δεν τα διαβάσατε ακόμα…

Παίρνω μια θετική απάντηση για να προχωρήσω με μια πολύ γνωστή ανεξάρτητη εταιρία, η οποία έχει βγάλει πάμπολλα ονόματα της hip hop και rock σκηνής από το 1990 μέχρι και σήμερα.

Το deal έλεγε:

0,95 λεπτά το 1 cd

50-50 από πωλήσεις των cd και των digital download, διανομή στην Ελλάδα, αποστολή newsletter σε πόσες χιλιάδες κόσμο, κάτι ταρίφες με 150άρια για να σταλθεί σε Αμερικές και σε άτομα που φτιάχνουν διαφημίσεις στην τηλεόραση, μήπως μπει κάποιο τραγούδι σου σε soundtrack για ταινία και άλλες τέτοιες πίπες.

Το σκέφτεσαι αρχικά και λες, καλή συμφωνία είναι ρε γαμώτο, αξίζει, θα έχω και όνομα για εταιρία.

Έλα μου όμως που η εν λόγο εταιρία λέει ναι σε όλους τους καλλιτέχνες και βγάζει ότι σκατά θέλεις. Αλλά δεν είναι αυτό το φλέγον θέμα.

Το στραβό της υπόθεσης είναι ότι τα δισκάκια που τυπώνει το λαμόγιο, τα τυπώνει σε μια δικιά του μηχανή, για την οποία φουσκώνει σαν παγώνι κάθε φορά που αναφέρεται σε αυτή σε κάποιον γνωστό του. Η μηχανή αυτή θα μπορούσε να ήταν ένας ηλεκτρονικός υπολογιστής με αντιγραφικό cd-r, και ένας εκτυπωτής που τυπώνει πάνω σε cd. Αυτό το αποτέλεσμα δίνει σαν επίσημο cd ο τυπάκος και κονομάει λεφτάκια ζεστά. Το κάθε cd αν το γυρίσεις από την κάτω πλευρά θα δεις ότι είναι ελαφρός πρασινωπό, όπως αυτά που πουλάνε οι πλανόδιοι στις παραλίες και τα καφέ, όπως αυτά που όλοι έχουμε πάρει για το σπίτι για να γράψουμε οτιδήποτε. Επίσης αν παρατηρήσετε καλά στα γράμματα που έχει κοντά στην τρύπα, θα δείτε ότι γράφει «CDR 80». Με λίγα λόγια ο τυπάκος ξοδεύει γύρο στα 40 με 50 λεπτά από τα λεφτά που ήδη πληρώνει η μπάντα για να φτιάξει τα πάντα, και βάζει στην τσέπη του άλλα τόσα + τα extradάκια που θα ζητήσει η μπάντα (αυτά που ανέφερα πιο πάνω). Μιλάμε για χοντρή απατεωνιά, πιο χοντρή δεν γίνεται. Αυτός ο βρωμιάρης τύπος λοιπόν βγάζει λεφτά με την σέσουλα σε καιρούς κρίσης, με το πρόσχημα ότι σου βγάζει δίσκο και θα γίνεις φίρμα.

Να φανταστείτε πόσο θράσος έχει, όταν βρέθηκε ένας στο γραφείο του και τα κατάλαβε όλα αυτά και του είπε ότι θα σε πάρουν χαμπάρι, είπε «Ναι σιγά μην το καταλάβουν» και χασκογελούσε. Τα ίδια γέλια έβγαζε όταν έκλεινε το τηλέφωνο μετά από μια επαφή με κάποια μπάντα και έλεγε: «Χαχαχα, τους μαλάκες!!».

Καταλάβατε παιδιά, οι μαλάκες είναι οι μουσικοί που προσφέρουν τέχνη, τα όνειρά τους, και το χρήμα, σε ένα καθίκι του κερατά.

Όλα αυτά είναι παραδείγματα από προσωπική εμπειρία όλους αυτούς τους μήνες, από δική μου έρευνα. Υπήρχαν κι άλλες μαρτυρίες κόσμου, για δισκογραφικές και μανατζαρέους που σκέφτηκα αρχικά να τις προσθέσω εδώ μέσα, αλλά δεν το έκανα γιατί δεν θέλω να έχω την παραμικρή υποψία ότι κάποιος μου λέει ψέματα και ρίχνει στάχτη και λάσπη σε κάποιον άλλο. Γι αυτό και καταθέτω μόνο τα δικά μου βιώματα.

Προσέχετε λοιπόν μάγκες που πέφτετε και τι συμφωνίες κλείνετε. Εν έτη 2013 είναι το μόνο εύκολο να φτιάξεις έναν δίσκο, είτε μόνος σου είτε από κάποιο label, είτε απλά να κάνεις το δικό σου label και να τρέξεις ακόμα και αυτό το κομμάτι μόνος σου.

Γιατί ότι κι αν θέλεις να κάνεις, ψάξε μόνος σου την άκρη και αργά ή γρήγορα θα την βρεις, εκεί είναι η μαγκιά!

Να υπογραμμίσω και κάτι ακόμα που έμαθα και έφριξα!

Δισκογραφική ζητάει 300 ευρώ κάθε μήνα για ένα χρόνο, με συμβόλαιο παρακαλώ, για να σου κάνει promotion, αφού πρώτα σου έχει κυκλοφορήσει τον δίσκο. Το promotion άφαντο φυσικά, συναυλίες δεν έχει κλείσει καμία εδώ και ένα χρόνο και γενικά μια τρύπα στο νερό που κόστισε 3600 ευρώ παρακαλώ.

Περαστικά στους παθόντες!