Δαμάζοντας… «Το μεγάλο κύμα»

Κριτική θεατρικής παράστασης με μουσική Razastarr

25 Νοεμβρίου ‘17, Χώρος Τέχνης 14^η Μέρα, Αθήνα

Toυ Νίκου Κολίτση (Rock αποδράσεις e-zine)

«Δε θυμάμαι πόσες φορές περίμενα το κύμα», αναρωτήθηκα στο τέλος της μοναδικής θεατρικής παράστασης «Το μεγάλο κύμα», στο Χώρο Τέχνης 14^η Μέρα (Καλλιρόης 10, Αθήνα), με οδηγό επιλογής τη μουσική της επένδυση από τους θρυλικούς Razastarr (Νικόλας Καρίμαλης), σ’ ένα κείμενο μύχιων σκέψεων της Τζωρτζίνας Τζήλιου, γιατί είναι «σκέτη μαγεία η φουρτούνα που δαμάζεται από αγάπη»…

Πιο συγκεκριμένα, η θεατρική παράσταση «Το μεγάλο κύμα» -που κάνει επίσημη πρεμιέρα στις 4 Δεκέμβρη ‘17-, όπως την καταγράφει το Rock αποδράσεις e-zine (με λέξεις και φωτογραφίες του Νίκου Κολίτση), καταφέρνει μέσα σ’ εξήντα λεπτά συμβατικού χρόνου, να καταγράψει την αλληλοεξαρτώμενη σχέση μιας ηλικιωμένης κυρίας και του νεαρού νοσηλευτή της, σ’ ένα σκηνικό αφηγηματικής δράσης, με τους παραδοσιακούς πόλους του αρσενικού και του θηλυκού ν’ ανταλλάσσουν υπερβατικά όλες τις προβολές της ψυχής και του πνεύματος.

Το ενδόμυχο ταξίδι αλληλεπιδράσεων στο χρόνο τείνει να φτάσει μέχρι την ολοκληρωτική κάθαρση και λύτρωση των δύο πρωταγωνιστών αλλά και των θεατών, περνώντας ενδόμυχα μέσα από τα κύματα της ανθρώπινης ύπαρξης. Η μυστηριακή και υποσυνείδητη παρέκκλιση από τ’ όνειρο και την πραγματικότητα του αρσενικού και του θηλυκού, με ανατροφοδοτικό μέσο το θέατρο και τη ζωή, δημιουργούν δεσμούς εξάρτησης και παρασύρουν τα κύματα ψυχής, σε μία συναισθηματική μέθεξη αλήθειας και αποθέωσης της ανθρώπινης ψυχής και των αδυναμιών της.

Άλλωστε «όσο κι αν ακροβατείς, μόνο εσύ πεθαίνεις…»

Ηighlights: το εμπνευσμένο κείμενο της Τζωρτζίνας Τζήλιου, με φράσεις που ταυτίζονται με τις πιο εσωστρεφείς και μύχιες σκέψεις, αρσενικού ή θηλυκού γένους, που καθρεφτίζουν την ανθρώπινη ψυχή και τη γυναικεία -ως επί το πλείστον- ιδιοσυγκρασία, γιατί «η γυναίκα είναι αλλιώς… στείλ’την στο διάολο και θα το βρει το δρόμο της», μαζί με τα στερεότυπα και τα πρότυπα μιας ολόκληρης κοινωνίας και των μελών της, σε μια δυαδική σχέση-σταθμό

η έντονα φιλοσοφική διάθεση του κειμένου, με διάσπαρτα ποιητικά στοιχεία, που δεν εκβιάζουν τέχνη, γιατί «θέλει στομάχι η τέχνη… καταπίνεις την υποκριτική και αλέθεις την υποκρισία»

Σκηνοθεσία: η δεύτερη μόλις σκηνοθετική απόπειρα του Τίτου Λίτινα, προσεγγίζει με πολυδιάστατο και ευρηματικό τρόπο το κείμενο, χωρίς να λειτουργεί αποσπασματικά και δένει αρμονικά, με ευρηματικά τεχνάσματα, με την κίνηση (της Μαρίας Αγγέλου) των ηθοποιών, κρατώντας διαρκώς σε εγρήγορση το μυαλό και τα μάτια του θεατή, με διάχυτες τις αισθήσεις και τους συμβολισμούς

Ηθοποιοί: οι εξαιρετικές ερμηνείες των δύο ηθοποιών, της Λίζυς Ξανθοπούλου και του Τίτου Λίτινα, που αποδίδουν πολύπλευρα το κείμενο και η χημεία μεταξύ τους, με τη Λίζυ, στον πιο πρωταγωνιστικό ρόλο, ν’ αποδίδει καθηλωτικά σε σημείο επικίνδυνης ταύτισης

Μουσική, φώτα: η μουσική κυματιστή σύνθεση του Νικόλα Καρίμαλη -ενός εκ των βετεράνων hip hoppers Razastarr- στέκεται στο ύψος ενός εκ των κορυφαίων εκπροσώπων του είδους στην Ελλάδα -για την ακρίβεια ενός εκ των μοναδικών εκφραστών της intellectual πλευράς του μουσικού και στιχουργικού ιδιώματος- αποκαλύπτοντας μία καλλιτεχνική πλευρά που θα έχει συνέχεια στις Αθηναϊκές θεατρικές σκηνές (γεγονός που μας γέμισε με χαρά και ικανοποίηση, καθότι θαυμαστές της μουσικής και συνολικής στάσης τους από το παρελθόν) τα φώτα που «ευτυχώς βλέπουν σκιές», φωτίζουν διαφορετικά ακόμα και τη στιγμή του βασιλικού…

Ιδανικό soundtrack: «Τίποτα πιο σκληρό από άδεια βλέμματα, πεθαμένα φιλιά και αποστειρωμένα λόγια…», σε μία αποστροφή που θύμισε λόγια της Κατερίνας Γώγου και θα μπορούσε να ντύσει μουσικά τις καλύτερες στιγμές της ελληνικής ελληνόφωνης ροκ δισκογραφίας. Άλλωστε, «είναι στη φύση του ανθρώπου να διαλέγει τους διαβόλους του…»

More things to do: «Θέλω να κλάψω για όλες τις απουσίες της παρουσίας σου…» και αυτό από μόνο του αποτελεί προτροπή επιλογής, στη θάλασσα της Αθηναϊκής θεατρικής νύχτας

Credits: η επικοινωνιακή δημοσιογραφική δεξιότητα της Ειρήνης Λίτινα, σε προφορικό και γραπτό επίπεδο, που ορίζει και δίνει υπεραξία στην έννοια της επικοινωνίας και του γραφείου τύπου ενός χώρου τέχνης και πολιτισμού