Γενιά του Χάους live 24 & 25 Απρίλη 2009

Φωτογραφίες: Θοδωρής Μάρκου

Γενιά του Χάους Το live: Τα βράδια της Παρασκευής και του Σαββάτου, 24 και 25 του Απρίλη, μας βρήκαν έξω από το Gagarin σχεδόν να μην μπορούμε να περιμένουμε άλλο. Πάνκηδες και μη είχαμε κλείσει τα πεζοδρόμια μπροστά και απέναντι από το λαϊβάδικο της οδού Λιοσίων λόγω επιθυμίας βλέπετε. 1989 με 2009. Είκοσι χρόνια μετά οι Γενιά του Χάους και πάλι μαζί στο πάλκο.

Οι Άκης Αμπράζης (μπάσο), Θοδωρής Ηλιακόπουλος (φωνή), Κώστας Χατζόπουλος (κιθάρα) και Μπάμπης Πετσίνης (τύμπανα-Sleepin Pillow) βάλθηκαν να μας θυμίσουν ότι επιμένουν στις αλήθειες που γυρεύουν σώματα να πιαστούν, χείλη να ειπωθούν και μυαλά να αντιμετωπίσουν τους φόβους τους. Το live αυτό το περιμέναμε χρόνια!

Το Gagarin γεμάτο μέχρι «αηδίας» και τις 2 μέρες. Ο φωτισμός έπαιζε με την μουσική και τις κινήσεις του Θοδωρή σε άψογη συνάρτηση ρυθμού και μουσικής. Οι φιγούρες τους σίγουρα δε θύμιζαν τις φωτογραφίες του ’84 και ’86, αλλά αυτών μια εικοσαετία μετά, με πλήρη γνώση του τί είναι, πού βρίσκονται και γιατί βρίσκονται εκεί. «Σκοπός του live τελικά είναι να ξανασυναντήσουμε το γνωστό και το άγνωστο κοινό μας», είπε ο Ηλιακόπουλος σε συνέντευξη που παραχώρησε στη σελίδα μας, «να του προσφέρουμε μια συναυλία όσο το δυνατόν αρτιότερη ηχητικά και αισθητικά, κάτι που πάντα μας απασχολούσε, γιατί η Γενιά για μας είναι πάνω απ’ όλα τέχνη, δεν είναι μόνο ξόδεμα συναισθηματικό ή ενεργειακή εκτόνωση».

Και όντως το πέτυχαν στο 100%. Η ωριμότητα των χρόνων έφερε στον αέρα του Gagarin έναν ήχο μεταλλικό και industriel που μας εκτόξευσε εισαγωγικά με «Ρέκβιεμ» και ταυτοχρόνως μας κύλησε «σ’ εκείνο το υπόγειο» που πολλοί το φτύνουν μα συγχρόνως τ’ αγαπούν, της συνείδησης και της σκέψης. Συμπαγής με τέρμα γκάζια σκορπούσε δυναμισμό και ένταση, από τη δεξιοτεχνία του μπάσου, την μπότα των τυμπάνων και τις συγχορδίες της κιθάρας, η οποία την πρώτη μέρα αντιμετώπισε κάποια μικροπροβλήματα κυρίως όσον αφορά στο πόσο καλά και δυνατά ακουγόταν. Όσο για τη δεύτερη μέρα ο ήχος ήταν σαφώς πολύ καλύτερος και η κιθάρα όντως ακουγόταν, και παρά το πρόβλημα με την μέση του Χατζόπουλου που δεν του επέτρεπε ορθοστασία, εμείς προσκηνύσαμε!

«Τα Λόγια» που είχαν μείνει τελευταίο στιχουργικό κομμάτι όταν ακόμα η Γενιά υπήρχε και μελοποιήθηκε πρόσφατα διαπέρασε τ’ αφτιά μας και μπράβο και μπράβο. «Ο Κήπος με τα Αγάλματα» έφερε στην επιφάνεια μία προσπάθεια Ηλιακόπουλου-Χατζόπουλου μετά τη διάλυση της Γενιάς για εκ νέου συνεργασία τη δεκαετία του ’90, αφήνοντάς μας με βροντερά χειροκροτήματα στον αέρα. Οι σχεδόν διασκευασμένες εκτελέσεις κομματιών επισφράγισαν τις δυνατότητες των μουσικών της Γενιάς, την ίδια τη Γενιά, αλλά και την «επαναπροσέγγιση μιας από τις σημαντικότερες σελίδες της ζωής [της] μας», όπως είπε ο Ηλιακόπουλος στην ίδια συνέντευξη.

Με λίγα λόγια; Ανατριχίλα. Αρρώστια. Αξιοπρέπεια. Έκρηξη. Μεγαλείο. Αναζωπύρωση.
Γενιά του Χάους Heavy Shit: Δεν μπορώ φυσικά να μην αναφερθώ στον καταιγισμό ποταπών, ασφόδελων λειμώνων που αφορούσαν στο live που αν θα μπορούσα να του δώσω τίτλο θα μιλούσα για «εμπειρία ζωής».

Τί έγινε ρε παίδες; Όλοι εσείς που μας αποκαλούσατε κορόιδα λίγους μήνες πριν δημοσιεύοντας λογύδρια, προϊόντα κιτρινισμών και αβάσιμων πληροφοριών με περιεχόμενο ματαίωσης του live και πεταμένων χρημάτων χαμένων ανεπιστρεπτί; Τί γίνατε όλοι εσείς μπασταρδοκρατούμενοι καπιτάλες που δε σεβαστήκατε όχι μόνο το συγκρότημα, το όποιο συγκρότημα, αλλά ακόμα κι εμάς τους ίδιους που θελήσαμε να μπούμε στην αίθουσα του Gagarin; Τί γίνατε όλοι εσείς μουλλωχτοί «οπτήρες» που σταυρώσατε όχι μόνο τη Γενιά, αλλά και την επιλογή του καθένα από εμάς χρήζοντάς μας μωρούς που βόσκουμε ως ποίμνιο την καραμέλα και το «ψέμα» χτισμένο στο βωμό της «αρπαχτής»; Τί γίνατε όλοι εσείς πεζοί και καβαλαραίοι, εντός και εκτός «συνόρων» που προσπαθήσατε με ύπουλους τρόπους, φαιδρούς να σαμποτάρετε το live αποκαλώντας μας «ηλίθια αθώους»;

Μήπως ο κατάλληλος όλων των χαρακτηρισμών και τίτλων που αρμόζει στην περίπτωσή σας είναι «heavy shit» του 24ώρου;

Αλήθεια τί πάθατε; Κρημνίθηκαν πανηγυρικά τα δηλητηριασμένα βέλη σας και κρύβεστε στις φουστίτσες υπονόμων, εκεί όπου προφανώς ξέρετε να σέρνεστε; Γέμισε δυο μέρες το Gagarin, δε σημειώθηκε κανένα περιστατικό εξόντωσης του live και το βάλατε τρέχοντας στα πόδια; Πού είστε; Μάθατε πως τα λεφτά από τα αναμνηστικά t-shirts που πωλούνταν τα βράδια του live δόθηκαν στη Διεθνή Αμνηστία και δε βρήκατε άλλο πάτημα για ομολογουμένως σουργελέ κράξιμο;

Τελικά, «ίσως να μην είναι μόνο μπάτσος ο εχθρός/ Ίσως όχι η εξουσία, η ανεργία, τα σχολεία/ Ίσως όχι ο στρατός/ Ίσως ο μεγαλύτερος … εχθρός/ Να ‘ναι η φριχτή ασημαντότητα…»