Από που να αρχίσει τούτο το γραφτό;

Πραγματικά δεν έχω ιδέα, αφού είναι κάτι που το σκέφτομαι εδώ και μήνες, εδώ και ένα χρόνο και κάτι ημέρες.

Είναι δύσκολο να πεις αντίο σε ανθρώπους που συμπάθησες, αγάπησες και ταξίδεψες μαζί τους μέσα από την μουσική. Αυτή μας έφερε κοντά.

Τον Γιάννη Ρήγα τον γνώρισα πριν από πολλά χρόνια όταν μια μπάντα με το όνομα «Στιγμές» μου έστειλε το cd που είχε κυκλοφορήσει με σκοπό κάνω μετάδοση στην ραδιοφωνική μου εκπομπή και να τους παρουσιάσω στο Rockap. Χρόνια αργότερα θα τύχει να βρεθούμε στα social media και να αρχίσουμε τις κουβέντες περί μουσικής και ελληνικού ροκ. Ήταν τότε που σκάρωνα κι εγώ τις δικές μου μουσικές με την μπάντα μου. Ανταλλάζαμε αρχεία από τις πρώτες ηχογραφήσεις, μου έλεγε την άποψη του πάντα με καλή πρόθεση, με συμβούλευε σαν πιο παλιός, αλλά παράλληλα άκουγε τις μουσικές σαν απλός ακροατής ή και φαν της μπάντας. Είχε την ίδια φιλοσοφία και αντιμετώπιση της μουσικής, όπως έχω κι εγώ. Θα ακούσω μια μουσική, θα γουστάρω με τα ωραία συναισθήματα που θα μου δώσει και θα πω την άποψη μου καλοπροαίρετα και με γνώμονα την αλήθεια, χωρίς να δω τον άλλο σαν αντίζηλο. Ήταν ένας απλός εραστής της μουσικής με πραγματική αγάπη για αυτήν, χωρίς ύφος βεντετισμού και ψώνιου.

Θυμάμαι με τι χαρά μου έστελνε μηνύματα όταν είχε λάβει τον πρώτο μας δίσκο, με τους Cameres, και τον άκουγε με πάθος μέσα στο αυτοκίνητο. Άκουγε τις κιθαριές του δικού μας Γιάννη, του Βογιατζή, αλλά και τα σολαρίσματα και τις πινελιές του Άγγελου Μουρβάτη που έγραψε στα κομμάτια μας. Τον Άγγελο τον θαύμαζε και σαν ακροατής, όπως και εγώ εξάλλου.
Κάπως έτσι η τεχνολογία μας έφερε κοντά και ο ένας γνώρισε τον άλλο. Θα προτείνω κι εγώ στον Μουρβάτη να γράψει σε τραγούδια που ετοιμάζουμε μου είπε. Και πολύ καλά θα κάνεις του είπα.

Το συγκρότημα που είχε ξεκινήσει τότε είχε το όνομα «Μορφίνη».

Δυνατό όνομα φίλε του λέω, πολύ ωραίο και τον ρώτησα να μου πει από που το εμπνεύστηκε. Όταν μου είπε γιατί το λέει «Μορφίνη» και τι σημαίνει για αυτόν, τον αγάπησα ακόμα περισσότερο.

Εκείνο το διάστημα περίπου είχα την τύχη να βρεθώ από κοντά μαζί του, όταν ο δρόμος μου με έφερε στην Αθήνα και συγκεκριμένα στον Πειραιά. Όταν βρεθήκαμε μου λέει: Μαλάκα είσαι τεράστιος, δυο μέτρα, στις φωτογραφίες δεν φαίνεσαι τόσο. Ναι λέω γιατί εσύ πας πίσω, και γελάσαμε.

Μπήκα στο αυτοκίνητο του και πήγαμε μαζί στο στούντιο του Ατλαντίς για μια συνέντευξη που είχα. Περάσαμε όμορφα, μιλήσαμε για μουσική και φύγαμε παρέα. Ένιωθα ότι τον γνώριζα χρόνια. Είμαι σίγουρος ότι αν ζούσαμε κοντά θα κάναμε πολύ συχνά παρέα αλλά και θα παίζαμε συνέχεια μουσική μαζί. Αυτό ευτυχώς συνέβη αργότερα έστω και για ένα μοναδικό τραγούδι.

Ο Δημήτρης Μιχαϊλίδης, ο Γιάννης Ρήγας και ο Νίκος Γραμμάτος (από αριστερά προς δεξιά) στο στούντιο του Ατλαντίς.

Οι συζητήσεις που κάναμε ανα διαστήματα μέσω facebook ήταν πάρα πολλές. Σχολιάζαμε την επικαιρότητα αλλά κυρίως το τι συνέβαινε στην μουσική που μας άρεσε να ακούμε. Όταν έγραφα κάτι στο στούντιο ήταν από τους πρώτους που του έστελνα να ακούσει και να μου την γνώμη του. Το ίδιο έκανε και εκείνος όταν έγραφε κάτι. Μου άρεσε η μελωδία που έβγαζε με την κιθάρα του και το αλήτικο γρέζι της φωνής του. Τόσο στα δυνατά ροκ κομμάτια αλλά και άλλο τόσο στις μπαλάντες, μου άρεσε πολύ το όλο συναίσθημα που έβγαζε. Ήταν αληθινός και αυτό είναι που έχει νόημα, το να ακούς αληθινούς καλλιτέχνες με ψυχή.

Αληθινή και αγνή ήταν και η αγάπη του για την Χρύσα, την κοπέλα που έγινε αφορμή για να βαπτιστεί η μπάντα «Μορφίνη», να μελοποιήσει στίχους της και να την αγαπήσει με όλη την δύναμη της ψυχής του… μέχρι το τέλος! Δεν υπάρχουν λόγια για να πλαισιώσεις αυτή την αγάπη, αυτό εξάλλου είναι κάτι που το έζησαν αυτοί οι δυο άνθρωποι και το γνωρίζουν καλύτερα. Εγώ θα πω ότι θαύμαζα την δύναμη της Χρύσας και την θαυμάζω ακόμα. Το ίδιο την θαύμαζε και ο Γιάννης, για όλες τις μάχες που έδινε στην ζωή της. Έχω βρει ένα κομμάτι της συνομιλίας μου με τον Γιάννη που λέγαμε και οι δυο ότι αν βρισκόμασταν στην θέση της δεν θα αντέχαμε ούτε τα μισά από αυτά που έχει περάσει. «Γι αυτό γράφε μουσικές, κάνε ότι σου καυλώσει και άσε να λένε ότι θέλουν. Αυτό προσπαθώ κι εγώ, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι ξημερώνει»… ήταν τα λόγια του.

Αυτό που θα μου μείνει αξέχαστο είναι το τραγούδι «Μορφίνη» και όλη η ιστορία μέχρι να ολοκληρωθεί.

Θέλω να πούμε ένα τραγούδι μαζί μου είχε πει. Σου στέλνω να διαβάσεις τους στίχους, θα έχει τίτλο «Μορφίνη» όπως και η μπάντα. Όταν διάβασα τους στίχους δάκρυσα, όταν το έκανα πρόβες στο σπίτι πάνω στην βασική μελωδία που μου είχε στείλει, έκλαιγα. Δεν ξέρω πως θα καταφέρω να το τραγουδήσω στο στούντιο του έλεγα, αλλά θα προσπαθήσω.
Το τραγούδι το ξεκινήσαμε εδώ στην Καβάλα, γράψαμε τύμπανα, μπάσο, τις κιθάρες έγραψε ο Άγγελος Μουρβάτης. Μας είχε πάρει λίγο καιρό για να γίνει και θέλαμε με αγωνία να το τελειώσουμε για να το ακούσει η Χρύσα. Ήταν μια δύσκολη περίοδος για εκείνη και θέλαμε να φτάσει ολοκληρωμένο στα αυτιά της.

Μπαίνω στο στούντιο να γράψω φωνητικά σε όλο το τραγούδι, αφού δεν είχα ηχογραφημένα φωνητικά του Γιάννη, θα έγραφε μετά από εμένα. Βάζω όλη μου την δύναμη και προσπαθώ να αποδώσω όσο καλύτερα γινόταν αυτό το ιδιαίτερο τραγούδι. Παίρνω τις πρόχειρες ηχογραφήσεις και πηγαίνω με αγωνία στο σπίτι να τις στείλω στον Γιάννη. Εκείνο το βράδυ τύχαινε να είναι μαζί του και η Χρύσα. Έβαλαν να το ακούσουν μαζί. Αγωνιώ να τελειώσει και να μου στείλουν σχόλια. Την ίδια ώρα το άκουγα και εγώ.

Μου γράφει: «Φίλε καθόμαστε το ακούμε και κλαίμε μαζί, το πήγες στον Θεό.» Η συγκίνηση και η χαρά είναι απερίγραπτα μεγάλη. Μου έλεγε ότι θα το αφήσει έτσι με τα δικά μου φωνητικά, γιατί του άρεσε πολύ. Όχι λέω, θα το τραγουδήσεις και εσύ, θα είναι και τα δικά σου φωνητικά μαζί, είναι το τραγούδι της μπάντας σας, πρέπει να τραγουδήσεις και εσύ. Και ευτυχώς που με άκουσε και υπάρχει ένα τραγούδι που ενώθηκαν οι φωνές μας, ένα τραγούδι τόσο δυνατό και όμορφο.

 

Ο Γιάννης έφυγε από αυτόν τον κόσμο στις 24 Δεκέμβρη του 2018 και μέχρι εκείνη την στιγμή είχε περάσει καιρός από την τελευταία φορά που μιλήσαμε. Δεν είχα ιδέα ότι πάλευε με το θηρίο για την ζωή του, δεν μου είχε αναφέρει ποτέ κάτι. Πάλεψε τίμια και σιωπηλά, χωρίς να ξέρει κανείς τίποτα. Δυσκολεύτηκα να πιστέψω ότι έφυγε και δεν ήθελα να γράψω αυτά τα λόγια τον πρώτο καιρό. Ήθελα όμως να γράψω κάποια πράγματα δημόσια και αισθάνθηκα ότι τώρα έπρεπε να γίνει, όμως και πάλι με δυσκόλεψε όλο αυτό, αφού ξεκίνησα να το γράφω τον Δεκέμβρη, έχει αλλάξει η χρονιά και ακόμα ανοίγω το αρχείο, διαβάζω, το κλείνω. Θα μπορούσα να γράψω πολλά, όμως θα κλείσω με κάτι τελευταίο.

Ο Γιάννης Ρήγας ήταν ένας πολύ ταλαντούχος καλλιτέχνης, λάτρης της ελληνόφωνης ροκ σκηνής, που αν είχαμε κι άλλους σαν τον ίδιο, η σκηνή θα ήταν πολύ πιο πλούσια. Θα μπορούσε να είχε αφήσει τεράστιο έργο αν η εποχή και οι συγκυρίες τον βοηθούσαν σε αυτό. Έφυγε σε μια εποχή που η μουσική και το ροκ στην χώρα μας, είναι στην χειρότερη φάση από ποτέ. Η μουσική και η παρουσία του μου λείπουν.

Αυτό που θέλω από εσάς που δεν τον γνωρίσατε ποτέ και διαβάζετε αυτές τις λέξεις μέχρι εδώ, να μπείτε στον κόπο να ακούσετε τις μουσικές που μας χάρισε, να διαβάσετε τους στίχους, να προσπαθήσετε να νιώσετε όλα αυτά που ένιωθε και τραγουδούσε και ο ίδιος. Κοινοποιήστε τα τραγούδια και κρατήστε ζωντανή την μνήμη του μέσα από αυτά.

Γιάννη θα τα ξαναπούμε….

Κάπως…

Κάπου…

Κάποτε…

Νίκος Γραμμάτος

Περισσότερα στο Youtube και το Bandcamp.

Η σελίδα των Μορφίνη στο facebook