Δύσκολοι γενικά είναι οι καιροί μας, πόσο μάλλον για τα περιοδικά… για να μην αναφερθώ στις προσπάθειες που κάνουν τα free press και τα zines για να κρατηθούν στην ζωή.
Πριν ένα χρόνο είδαμε με μεγάλη χαρά να επιστρέφει στην κυκλοφορία το ΠΟΠ&ΡΟΚ, με αρκετά φιλόδοξη προσπάθεια, με νέα άτομα στο δημιουργικό και όρεξη. Η χαρά της επιστροφής δεν κράτησε ούτε χρόνο, το ΠΟΠ&ΡΟΚ έσβησε και πάλι. Εδώ και μήνες αγνοείται η τύχη του χωρίς να έχουν ανακοινώσει κάτι επίσημα. Λειτουργεί βέβαια η ιστοσελίδα τους αλλά δεν καλύπτει το κενό που άφησε πίσω το έντυπο.
Ήμουν σίγουρος ότι το μαγαζάκι έκλεισε.
Παρατηρούσα παράλληλα και το Δίφωνο, το οποίο είχε καθυστερήσει ένα μήνα την κυκλοφορία του ( κάπου στον Απρίλιο ), εν τέλει κυκλοφορεί με ένα απαράδεκτο εξώφυλλο και συνέντευξη στον Μιχάλη Χατζηγιάννη και εκεί άρχισα να υποψιάζομαι τι παίζει… σκούρα τα βρήκαν τα παιδιά και κοιτάνε να κάνουν τα πάντα για να πουλήσουν, όμως από εκείνη την στιγμή για μένα χάθηκε το παιχνίδι. Τα μοναδικά περιοδικά που κρατούσαν ένα σοβαρό ύφος και στήριζαν την σκηνή μας είχαν πεθάνει ή απλά είχαν σκοτώσει το αρχικό όραμά τους.
Φτάσαμε στην νέα σεζόν και τα προβλήματα γίνονται ακόμα μεγαλύτερα στο Δίφωνο. Μόλις διαβάσαμε ένα κείμενο από το blog ( tro-ma-ktiko )το οποίο αρθρογράφησε κάποιος συντάκτης του περιοδικού. Σας αναδημοσιεύουμε :
«Είμαι συντάκτης του περιοδικού Δίφωνο. Όλοι ξέρουν τις δύσκολες ώρες που περνάει το περιοδικό, αλλά εμείς οι δημοσιογράφοι που εργαζόμαστε εκεί με μπλοκάκι παροχής υπηρεσιών τι φταίμε;
Οι περισσότεροι είμαστε νέοι και δραστήριοι, τρέχουμε από δω κι από εκεί όποτε μας ζητηθεί, κάνουμε ακόμα και άρθρα που υπερβαίνουν την αισθητική μας και παρόλα αυτά πληρωνόμαστε με ελάχιστα χρήματα. Κι όμως ο κος Γιαννίκος (ιδιοκτήτης) μας έχει απλήρωτους εδώ και 4 τεύχη (5 μήνες, τον Αύγουστο που είναι ο πιο εμπορικός μήνας για εμάς δεν κυκλοφόρησε τεύχος για…οικονομία). Κι επειδή είμαστε μεροκαματράρηδες και μερακλίδες και όχι μεγαλοδημοσιογράφοι, θα ήθελα να σας πω ότι ακόμα και αν τα λεφτά αυτά φαίνονται λίγα σε κάποιους, εμάς μας φαίνονται βιοτικά. Κάποιοι από εμάς, δεν έχουν άλλο έσοδο σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, παρόλο που παράγουν έργο.
Κάτι πρέπει να γίνει. Δεν σώζεται ένας όμιλος έτσι… »
Είναι κρίμα να βλέπουμε τέτοιες καταστάσεις και ακόμα πιο κρίμα θα είναι να ξεφτιλιστεί κι άλλο το όνομα του περιοδικού κάνοντας λάθος κινήσεις.
Οι εποχές είναι δύσκολες ή απλά ίσως να έχουν αλλάξει και οι νέα κατάσταση να θέλει νεκρά τα έντυπα και άνθηση της ηλεκτρονικής κυκλοφορίας. Όπως και να έχει μας πληγώνει το γεγονός γιατί ναι μεν αγαπάμε και δουλεύουμε ηλεκτρονικά αλλά δεν παύουμε να είμαστε ρομαντικοί και να γουστάρουμε την μυρωδιά της φυλλάδας.
Ας ελπίσουμε πως τα πράγματα θα στρώσουν. Κουράγιο παιδιά!
Κείμενο : Νίκος Γραμμάτος
