Τα Φρούτα του δάσους είναι μια μπάντα που γνώρισα πριν αρκετά χρόνια η οποία με είχε κερδίσει από το πρώτο άκουσμα και βρήκε γρήγορα θέση στην τότε ραδιοφωνική εκπομπή μου στα fm της Καβάλας. Η αλήθεια είναι ότι εκείνη η πρώτη τους δουλειά δεν έτυχε να έρθει στα χέρια μου και να σχολιαστεί δημόσια από εμένα (διαβάστε την κριτική του δίσκου εδώ), αλλά και μόνο το γεγονός ότι κατάφεραν να με κερδίσουν με τον τρόπο που προανέφερα, έλεγε πολλά. Η επιβεβαίωση ήρθε όταν άκουσα την δεύτερη δουλειά τους (διαβάστε εδώ). Μετά από αυτόν τον πολύ όμορφο δίσκο σκεφτόμουν ότι κάποια στιγμή θα τους έκανα μια συνέντευξη. Έβλεπα την απογοήτευση πάνω τους τον τελευταίο καιρό. Είχανε δώσει μουσικά και στιχουργικά τα μέγιστα, ήταν στην καλύτερη φάση τους, αλλά μόνοι στα σπίτια, χωρίς εμφανίσεις, χωρίς ανταπόκριση από τον πολύ κόσμο. Κάτι ανάλογο με τα παιδιά ένιωσα και εγώ ο ίδιος, από την μουσική μου ιδιότητα, και η αλήθεια είναι ότι η σκηνή και ο τρόπος που κινούνται τα καλλιτεχνικά πράγματα στην χώρα μας, πονάει, πάντα ήταν ζόρι, με μια εξαίρεση στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 90, που εμείς το ζήσαμε και το αγαπήσαμε σαν ακροατές. Ας δούμε όμως τι έχει να μας πει ο υπεύθυνος αυτού του μουσικού ονείρου.
Συνέντευξη στον Νίκο Γραμμάτο.
*Τις απαντήσεις έδωσε ο Πόλυς Ζουκ
– Μετά από μια νέα κυκλοφορία και μόλις λίγους μήνες μετά ανακοινώσατε ότι η μπάντα διαλύεται. Τι σας έκανε να πάρετε αυτή την απόφαση;
Ηταν απόφαση δύσκολη και με πόνο ψυχής πραγματικά την πήρα. Αλλά φτάσαμε σε οριακό σημείο να έχουμε πολλά προβλήματα και μέσα και εκτός μπάντας. Με νύχια και με δόντια κρατούσαμε το συγκρότημα ζωντανό. Για μένα τα φρούτα ήταν ότι καλύτερο έχω δημιουργήσει μέχρι τώρα, ήταν ένα κομμάτι της ζωής μου που για 7 χρόνια έδωσα το 100% του εαυτού μου στην ιδέα αυτή. Έδειξα ολοκληρωτική αφοσίωση πάνω σε αυτό το σχήμα και δεν το μετανιώνω που έφαγα τα μούτρα μου. Είμαι περήφανος που βγάλαμε 1 ντεμο και 2 υπέροχους δίσκους σε τόσο άγριους καιρούς και ευγνώμων που βρήκα τον Γιάννη, τον Κουκου, τον Βασίλη, τον Μήτσο και τον Γιώργο. Τους ευχαριστώ που πίστεψαν στα τραγούδια και με ακολουθησαν όσο μπορούσαν. Χωρίς αυτά τα παιδιά ίσως να μην έκανα τίποτα και τα κομμάτια να είχαν πάρει άλλο δρόμο.
– Ποια ήταν τα προβλήματα που αντιμετωπίσατε και τι ήταν αυτό που σας ξενέρωσε στην όλη φάση;
Βασικά αδιαφορώ αν θα ακουστώ ο γκρινιάρης, η το καημένο το παιδί που δεν το παίζουν στο σχολείο. Θα πω απλά την αλήθεια. Απογοητευτήκαμε και δεν το κρύβουμε. Νιώθαμε αόρατοι, πως η δουλειά μας περναει απαρατήρητη από ραδιόφωνα και κόσμο. Πιστεύαμε αρκετά στο υλικό μας και μόνο μας όπλο ήταν τα ίδια τα τραγούδια, άλλα τελικά δεν έφτανε μόνο αυτό. Το αστείο είναι ότι κάποιοι περίμεναν να διαλυθούμε για να ακούσουν την μουσική μας και να μας μοιρολογήσουν στη συνεχεία. Άλλοι ζητούσαν συγγνώμη ξέροντας ότι αδιαφόρησαν παντελώς και δεν βοήθησαν. Τα μεγάλα μουσικά site μας είχαν γραμμένους στα αρχιδια τους καθώς επίσης και τα μεγάλα και καλά ραδιόφωνα. Ήμασταν αβοήθητοι και μόνοι μας τα τρέχαμε όλα. Δεν πήραμε μέρος ποτέ σε καμία κομματική παράταξη, δεν γλύψαμε κανένα αρχιδι να μας χώσει σε κλίκες. Όλα τα κάναμε τίμια χωρίς να χάσουμε ίχνος αξιοπρέπειας. Δεν είχαμε την οικονομική άνεση για ένα σωστό promo του νέου δίσκου με αποτέλεσμα αρκετός κόσμος να μην γνωρίζει ότι έχουμε βγάλει νέα δουλειά. Είχαμε φτάσει να μην έχουμε να πάρουμε χορδές να βάλουμε στις κιθάρες μας, και ήμασταν με το άγχος πάντα μην μας σπάσει καμία στο live και γίνουμε ρεζίλι που δεν θα έχουμε να αλλάξουμε. Κάναμε συναυλίες με ξεφτιλα εισιτήριο και ο κόσμος δεν ανταποκρινόταν στο κάλεσμα. Δεν είχαμε προτάσεις για live και φεστιβάλ γιατι οι διοργανωτές επέλεγαν πανηγύρτζιδες, κλόουν και λατινους εραστές. Συνεχώς τα ίδια ονόματα στα ίδια φεστιβάλ. Επαναλαμβάνω δεν τα λέω αυτά για να μας λυπηθείτε, άλλα μήπως και ταρακουνήσουμε μερικά θολωμένα μυαλά. Από την άλλη η μεταξύ μας σχέσεις τον τελευταίο χρόνο ήταν ψυχρές. Ο ι πρόβες γινοντουσαν με το ρολόι και ο κάθε ένας από μας έβαζε άλλες προτεραιότητες ποιο πάνω από το γκρουπ με σκοπό το σχήμα να αρχίζει να σκουριάζει. Μετά τα 30-35 είναι ζόρικο να διατηρηθεί η ίδια όρεξη και διάθεση αν δεν έχεις και μια μικρή υποστήριξη από τον κόσμο στις συναυλίες, να σου δώσει ανάσες για να συνεχίσεις. Επτά ολόκληρα χρόνια το πολεμούσαμε καθημερινά όσο μπορούσαμε.
– Το ελληνόφωνο ροκ και γενικά η εναλλακτική μουσική στην Ελλάδα ήταν πάντα στο παρασκήνιο και όχι στο προσκήνιο. Τι περιμένατε να αντικρύσετε σαν μπάντα εν έτη 2014; Μιλάμε σε μια Ελλάδα κατεστραμμένη οικονομικά, μην το ξεχνάτε!
Εμείς δεν περιμέναμε ούτε την επιτυχία ούτε να βγάλουμε λεφτά από την μουσική, ειδικά σε τέτοιες εποχές είναι ανέκδοτο. Γνωρίζουμε ότι ο κόσμος πειναει μαζί μας και γιαυτο τα περισσότερα Live που έχουμε κάνει ήταν με φτηνό εισιτήριο η με ελεύθερη είσοδο. Άλλα δεν είχαμε την υποστήριξη που θα θέλαμε στις συναυλίες. Δίναμε την μουσική μας δωρεάν χωρίς καμία οικονομική επιβάρυνση και το μόνο που θέλαμε από τον κόσμο (που μας γούσταρε πραγματικά) ήταν να δώσει το παρόν στα live μας και όχι στα like του facebook.
– Ακόμα κι αν κάποια μέλη αποφάσισαν να σταματήσουν την δράση τους, αυτό θα έπρεπε να είναι λόγος για μια μπάντα να παρατήσει το όνειρό της; Ξέρουμε όλοι ότι συνήθως ένα με δυο άτομα είναι η ψυχή και ο πυρήνας του κάθε γκρουπ. Γιατί να μην μπορεί να συνεχιστεί αυτό το όνειρο έστω και με άλλους συνοδοιπόρους;
Καταρχήν δεν έφυγε κανένα μέλος… την απόφαση την πήρα εγώ και ήταν συνειδητή, καθώς βλέπαμε όλοι χωρίς να το αναφέρουμε μεταξύ μας πως το συγκρότημα δεν τραβούσε άλλο μέσα σε αυτό το ψυχιατρείο που ζούσε. Σημαντικό ρόλο παίζει η ηλικία και οι υποχρεώσεις… τα περιθώρια στενεύουν και ο χρόνος αρχίζει να γίνετε μηδαμινός για πρόβες και μουσικές αναζητήσεις… ειδικά αν θέλεις να έχεις ένα σοβαρό σχήμα με πλάνο, και όχι απλά για να κοπανάς και να βγάζεις τις καύλες σου … αυτό το κάνουμε όποτε θέλουμε.
– Πριν λίγο καιρό είχατε δηλώσει off the record ότι το ελληνόφωνο ροκ δεν πουλάει και δεν έχει πέραση. Εγώ πάλι θα σου πω ότι οι καιροί επιβάλλουν να τραγουδήσεις σε ελληνικό στίχο. Χρειάζεται αμεσότητα και ο κόσμος χρειάζεται το ροκ πιο πολύ από ποτέ. Μήπως τελικά απελπίζεστε εύκολα και θα έπρεπε να το ξανασκεφτείτε;
Δεν νιώσαμε ποτέ πως τα φρούτα του δάσους είναι μια ροκ μπάντα … αν εννοείς ελληνικό ροκ τα σολιδια στις κιθάρες, τα μεταλιζε ριφ και η αγριάδα στα στιχάκια του στυλ γαμαω και δέρνω…όχι δεν μας ενδιέφεραν ποτέ αυτά. Μια παρέλαση κακογουστιάς και τίποτα ουσιαστικό. Μας αρέσει το ροκ και όχι το ραααααακ. Το θέμα είναι πως η σκηνή στην οποία ανήκουμε (πες την ελληνικό ροκ, πες την όπως θες, δεν μας ενδιαφέρει όπως και να λέγετε) στην ουσία δεν υπάρχει για μένα. Αν ο κόσμος ήθελε το ροκ που λες, δεν θα λειτουργούσε με το να του τα φέρνουν όλα έτοιμα στο πιάτο και τζάμπα. Θα κατανοούσε και θα είχε την όρεξη να ανακαλύψει νέα πράγματα… και ότι γούσταρε να το στήριζε με τα 3 και τα 5 ευρώ του. Ίσως έχεις και δίκιο για την ευκολία της απελπισίας ..ίσως και όχι …7 χρόνια είχαμε το παρατσούκλι η μπάντα της υπομονής πάντως.
– Τι θα κάνουν τα μέλη της μπάντας; Θα συνεχίσετε να παίζετε μουσική ξεχωριστά; Γιατί όλοι ξέρουμε ότι η μουσική δεν σταματάει ποτέ!
Σίγουρα ο καθένας μας θα ακολουθησει τον δικό του δρόμο είτε μουσικά είτε οπουδήποτε άλλου …πιθανόν να κάνω ένα νέο project άλλα είναι πολλή νωρίς για να σκεφτώ κάτι τέτοιο.
– Νομίζεις ότι το όραμα που έχουμε για μια ενωμένη Ελληνική ροκ σκηνή θα πιάσει κάποτε τόπο; Βρήκατε στήριξη από άλλες μπάντες, κόσμο, ραδιόφωνο (ιντερνετικό κυρίως γιατί τα fm πεθαίνουν);
Αν σταματήσουν οι κομπεξισμοι ,οι κλίκες και οι ζήλιες ναι ίσως γίνει μια ουσιαστική αλληλεγγύη και όχι τηλεκατευθυνόμενη . Ο freedom kai o trollradio μας στήριζαν στην Αθήνα , το ράδιο Λυχνάρι από Ρόδο, διάφοροι σταθμοί στην Κρήτη. Καστοριά, Γιάννενα και διάφορα ιντερνετικα. Την πιο όμορφη ας το πω στιγμή στήριξης στη πορεία των φρούτων ήταν όταν ήρθε να μας δει στα πρώτα μας βήματα ο Παντελής Ροδοστογλου σε ένα μικρό μπαρ που παίζαμε στου Ψυρρη. Ήρθε ολομόναχος και μας ξάφνιασε όλους. Ειλικρινά η κουβέντα μαζί του μετά το Live θα μας μείνει αξέχαστη. Σπουδαίος άνθρωπος – στιχουργός και μουσικός.
– Βλέπουμε συνέχεια στην χώρα μας, μπάντες να τα παρατάνε μετά από 2 δίσκους, αν και τα τελευταία χρόνια της μόδας είναι ο ένας δίσκος και τέλος. Γιατί πιστεύεται συμβαίνει αυτό; Πράγμα που άγγιξε και εσάς τους ίδιους!
Ο καθένας έχει τους λόγους του …εμάς απλά συμπυκνώθηκαν όλα μαζί τα προβλήματα με αποτέλεσμα η μπάντα να χάσει την διάθεση που είχε και να κουραστεί…σκοπός είναι να φεύγεις με το κεφάλι ψηλά .
– Μια συμβουλή στους πιτσιρικάδες που ξεκινάνε τώρα την σχέση τους με την μουσική; Τι θα συμβουλεύατε σαν πιο έμπειροι πλέον;
Αν δεν το βλέπετε σοβαρά δείτε το σαν παιδική χαρά …αν το βλέπετε σοβαρά ξαναδείτε το πάλι σαν παιδική χαρά γιατί οι εποχές είναι άγριες και άδικες.
– Τι τελευταίο θα θέλατε να πείτε στον κόσμο που αγάπησε την μουσική σας;
Την αγάπη μας και ένα μεγάλο ευχαριστώ …τα τραγούδια μας θα είναι πάντα εκεί έξω …θα ταξιδεύουν.
Η σελίδα του συγκροτήματος στο facebook.
